Το να τρέξεις από Αθήνα στη Σπάρτη ούτε στον ύπνο μας θα μπορούσαμε να το πετύχουμε! Κάπου εκεί στα ξημερώματα θα είχαμε χορτάσει τον ύπνο και θα ξυπνούσαμε! Πάει η ευκαιρία έστω και στο όνειρό μας να τα καταφέρουμε.
Θα σας πάω εκεί που πρέπει, στο Trailer “The Road to Sparta” κοφτά «μέσω Βουλγαρίας». Για να καταλάβετε τι σημαίνει «ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ» θα σας περιγράψω τις εντυπώσεις μου από τον ένα και μοναδικό Μαραθώνιο δρόμο τον οποίο έτρεξα το 1990. Ο Μαραθώνιος (42.195 μ. είναι ένα ζέσταμα μπροστά στο «ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ» που είναι 246 χιλιόμετρα!
ΕΝΑΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ – ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΖΩΗΣ
Η ιδέα να τρέξουμε κάποτε ένα Μαραθώνιο (αν και δεν είχαμε καμία σχέση με την αντοχή), καρφώθηκε το 1981 στο μυαλό μας όταν βρεθήκαμε στον τερματισμό ενός Μαραθωνίου δρόμου στην Αγγλία και είδαμε από κοντά όσους τερμάτιζαν. Είδαμε να τερματίζουν μεγάλους, μικρούς, γυναίκες και άνδρες, αδύνατους και με παραπάνω κιλά, όλους Ιδρωμένους, ταλαιπωρημένους και κουρασμένους από την υπερπροσπάθεια. Εκείνο όμως που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, και το οποίο μας ώθησε να δεσμευτούμε ότι κάποτε θα προσπαθήσουμε και εμείς -να τερματίσουμε σε ένα Μαραθώνιο- ήταν το βλέμμα τους και η έκφραση του προσώπου τους, όταν περνούσαν τη γραμμή τερματισμού. Τέτοια ικανοποίηση, τόση ευτυχία, αμέτρητη χαρά. Κανένας έδειχνε το αν έφτασε στο τέρμα εύκολα ή δύσκολα. Το ότι «έφτασε» μετρούσε, και αυτό το έβλεπα ξεκάθαρα στα μάτια τους.
Τολμήσαμε το 1990 (20 χρόνων … εντάξει 40 χρόνων ένα λαθάκι κάναμε, αμάν), να ταξιδέψουμε στην Αθήνα. «Πάμε να τρέξουμε στο Μαραθώνιο της Αθήνας» λέγαμε, και πιστεύαμε ότι θα είναι μια ευχάριστη βόλτα, για εμάς τους «παιδαράδες»!
Με σύντομες διαδικασίες προετοιμασίας, τρέξιμο μετά την προπόνηση 40 με 60 λεπτά τον τελευταίο μήνα, «ετοιμαστήκαμε»! Πήραμε το αεροπλάνο και όλο υπερηφάνεια, που θα κάναμε το όνειρό μας πραγματικότητα, πετάξαμε για Αθήνα.
Όλα τα προκαταρκτικά πέρασαν γρήγορα και μαζί με πολλές χιλιάδες άλλους Μαραθωνοδρόμους, σταθήκαμε -όλο καμάρι- στην εκκίνηση του Κλασικού Μαραθωνίου. Να οι φωτογραφίες στην εκκίνηση, να οι φωτογραφίες τον λόφο όπου έτρεχαν οι χιλιάδες συμμετέχοντες για την τελευταία τους ανάγκη! (ελάχιστες τότε οι Χημικές). Πίσω από κάθε θάμνο έβλεπες πράσινο, κίτρινο, άσπρο μπλουζάκι που σήμαινε … αυτός ο θάμνος είναι πιασμένος.
Και κάποτε δόθηκε η εκκίνηση.
Στα πρώτα 20 χιλιόμετρα όλα καλά! παιδαράς γαρ ο κύριος, τα είπαμε παραπάνω! Όταν όμως μετά από 2 ½ ώρες βρεθήκαμε κάπου πέρα από τη μέση της διαδρομής (εκεί που αρχίζουν οι ανηφόρες) ξέσπασε -μέσα μας- καυγάς τρικούβερτος, που «ακουστήκαμε» μέχρι την Αθήνα. (Ο καυγάς με τον άλλο μας εαυτό).
– Τι το ήθελες ρε! να έρθεις για Μαραθώνιο, Φλώρε! (από τότε το κόλλησα το «Φλώρε»). Ήθελες να κάνεις τον μάγκα και τόλμησες να έρθεις για Μαραθώνιο απροετοίμαστος, ε! Τώρα να πάρεις Ταξί για να φτάσεις στο τέρμα!(έλεγε ο ένας μας εαυτός, εκπροσωπώντας τα πόδια μας).
– Κουβέντα ο άλλος εαυτός! Απλά το γυρνάει στο περπάτημα!
– Ρε θα γίνεις ρεζίλι των σκυλιών! ήρθες από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και δεν θα τερματίσεις! Ρε με τι μούτρα θα γυρίσεις πίσω;
– Στάση, για πορτοκαλάδα και σφουγγάρι με νερό … ο άλλος. Τα πόδια δεν ακούν, ούτε για περπάτημα!
– Ρε! ρεζίλι, ετοιμάζεσαι να τα παρατήσεις ε! Και τι θα πεις ρε! σε όσους ξέρουν ότι ήρθες; Που θα κρυφτείς ρε!
-Μούγκα ο άλλος, τα πόδια κολλήσανε στη Γη, ούτε να περπατήσουν δεν δέχονται!
-Ρε θα χάσεις το αεροπλάνο, σε δέκα ώρες πετάς και εσύ ακόμη στο δρόμο θα είσαι, και το «Φλώρε και ρεζίλι» να πηγαίνει σύννεφο.
…..
Μαρσάρει ο ένας, μούγκα ο άλλος…
Το μυαλό ψάχνει να πιαστεί, τι θα πω αν σταματήσω, που να κρυφτώ για 5-6 χρόνια μέχρι να με ξεχάσουν; Σκέψεις, σενάρια, δικαιολογίες … όλα αρχίζουν να μπαίνουν σε μια σειρά.
«Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
…..
Και εκεί που όλα σκοτεινιάζουν και ο καυγάς -μέσα μου- συνεχίζεται, νάτος και άλλος «περιπατητής» έτοιμος να εγκαταλείψει, ο Γιάννης.
– Ρε Γιάννη και εσύ στο περπάτημα;
– Άστα ρε Φώτη κόλλησα δεν πάει άλλο!
Και εκεί που ο καυγάς είχε ανάψει για το αν θα σταματήσω ή όχι, Νάσου και μεταμορφώνεται σε -υποστηρικτής των αδυνάτων- ο «Φλώρος».
-Έλα ρε Γιάννη, θα πάμε μαζί μέχρι το τέλος – έστω και τσουλώντας.
Λίγο ο Γιάννης, λίγο η ανηφόρα που είχε τελειώσει και δεν το πήραμε χαμπάρι από τον καυγά, το ζευγάρι -Φώτης και Γιάννης- αρχίζει να τσουλάει ξανά. Φεύγουν τα 30 χιλιόμετρα, ναι αλλά είναι ακόμη πολλά τα χιλιόμετρα!
Εκεί ακούγεται η φωνή που είχε μουγκαθεί, όσο ο άλλος εαυτός έλεγε και έλεγε.
– «Τι πολλά, σιγά μωρέ κάναμε τα 30 στα 12 θα κολλήσουμε»!
Είναι η στιγμή που μεταλλάσσεσαι από «πτώμα» ξαφνικά το παίζεις και παιδαράς, ας είσαι ώρες στο δρόμο, ας σε έχουν περάσει νέοι, γέροι και παιδιά, κοντοί, ψηλοί, χοντρές και ατσούμπαλοι, ξαφνικά γίνεσαι ο κάποιος, έχεις κάπου να πιαστείς.
– Ρε Φώτη καλά πάμε, τα πόδια άρχισαν να τσουλάνε.
– Ναι ρε Γιάννη, όχι μόνο θα τερματίσουμε αλλά θα κάνουμε και ρεκόρ (πρώτη φορά έτρεχα, όσο και να έκανα ρεκόρ θα ήταν)! Τώρα τα πόδια όχι μόνο τσουλάνε, αλλά αρχίζουν και να τρέχουν ξανά, η μηχανή παίρνει ξανά μπρος.
Από τις χιλιάδες που μας είχαν περάσει όσο περπατούσαμε, αρχίζουμε και περνάμε 5-6 που σταμάτησαν, καμιά δεκαριά που κουτσαίνουν και σιγά-σιγά 50 και 100 … πετάμε δεν τρέχουμε. Στα τελευταία 6-7 χιλιόμετρα είναι τέτοιος ο ρυθμός, που τρέχουμε «ζιγκ ζαγκ» για να αποφύγουμε τους «αργούς». Όσο πλησιάζουμε τόσο πετάμε, τόσο ανοίγουμε, τόσο το κορμί κορδώνεται, τόσο το πρόσωπο φωτίζεται.
Πάει να πει κάτι ο άλλος μας εαυτός και του ρίχνουμε καρπαζιά, «μη μιλήσεις ρε! που μας τρέλανες στο Φλώρε». Κοίτα ρε! πως πάμε, πετάμε (στην κατηφόρα).
Έχουμε μπει ήδη στο Καλλιμάρμαρο όλο καμάρι και με άψογο διασκελισμό, λες και ξεκινήσαμε εκείνη τη στιγμή, πλησιάζουμε τη γραμμή τερματισμού. Κάποτε, «τερματίζουμε» στην Κλασική διαδρομή του Μαραθωνίου δρόμου σε 4 ώρες 35 λεπτά και κάτι ψιλά.
Και εκεί που όλο καμάρι «απολαμβάνουμε» την κούραση μας και τυλιγμένοι με το «αλουμινόχαρτο» που μας δίνουν οι διοργανωτές κατεβάζουμε ένα λίτρο νερό, ακούγεται μια γνώριμη Φωνή.
Που είστε ρε! νομίζαμε ότι χαθήκατε. Θα χάσουμε το αεροπλάνο! Και δεν φτάνει μόνο η λεκτική καζούρα. Του είχαμε δώσει τη φωτογραφική μηχανή μας για να μας βγάλει καμιά φωτογραφία στον τερματισμό και όσο εμείς αργούσαμε να τερματίσουμε τόσο έβγαζε φωτογραφίες όσων τερμάτισαν πριν από εμάς. Δεν έβγαζε τους γυμνασμένους και παιδαράδες! Έβγαζε ότι παράξενο και ατσούμπαλο κυκλοφορούσε σε εκείνο τον Μαραθώνιο. Γυναίκες υπέρβαρες, άτομα 3ης και 4ης! ηλικίας, που μας είχαν περάσει, χοντρούς και αδύνατους. Βιάστηκε να μας επιβραβεύσει για τον άθλο μας να τερματίσουμε δείχνοντας τις φωτογραφίες που έβγαλε πριν από εμάς.
«καλά ρε δεν ντρέπεστε! Και αυτός σας πέρασε και αυτός και αυτή!!!
Ότι και να έλεγε… εμείς είχαμε τερματίσει, δεν μπορούσε με τίποτε να μας κάνει να διώξουμε το χαμόγελο της επιτυχίας από το πρόσωπό μας.
Είχαμε τερματίσει σε «χρόνο ρεκόρ»! 4 ώρες και 35 λεπτά!
TRAILER «THE ROAD TO SPARTA»- «ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ»
Δυστυχώς για εσάς, όλη αυτή η περιγραφή ήταν η εισαγωγή για να φτάσω σε κάτι ασύλληπτο για τα δικά μας δεδομένα, για να φτάσουμε στα κατορθώματα των αθλητών των υπεραποστάσεων, με κύριους εκπροσώπους τους αθλητές που προσπαθούν να ολοκληρώσουν τον αγώνα από την Αθήνα στη Σπάρτη (246 χιλιόμετρα) μέσα σε 36 ώρες.
Το Σεπτέμβριο του 2014, (349 δρομείς) ξεκίνησαν με στόχο να τρέξουν τα 246 χιλιόμετρα από την Αθήνα στη Σπάρτη, μέσα στη ζέστη και τα απρόοπτα της διαδρομής.
Οι εμπνευστές αυτού του άθλου ετοίμασαν ένα Trailer «The Road to Sparta». Στο Trailer αυτό και στα πρώτα 30 δευτερόλεπτα, φαίνεται το παλικάρι του ΑΣ ΡΗΓΑΣ, ο Αλέκος Αφεντουλίδης ,που μετείχε στον αγώνα και μέσα από την τιτάνια αυτή προσπάθεια ανέβασε στα ύψη τον σύλλογό μας τον ΑΣ ΡΗΓΑΣ, τρέχοντας όλη τη διαδρομή φορώντας φανέλες του ΑΣ ΡΗΓΑΣ.
Ο κ. Γιάννης ο Κούτρας αντιπρόεδρος του ΑΣ ΡΗΓΑΣ και υποστηρικτής του Αλέκου Αφεντουλίδη στην Τιτάνια εκείνη προσπάθεια του, μας έστειλε το σύνδεσμο https://vimeo.com/130293703 όπου θα δείτε δείγμα από το trailer.
Απολαύστε αυτά τα λίγα λεπτά και πάρτε μια ιδέα για το βίντεο που θα ακολουθήσει.
Σε ένα τόσο σημαντικό βίντεο που θα κυκλοφορήσει σε όλο τον Κόσμο, το να σηκώνει τον ΑΣ ΡΗΓΑΣ στις πλάτες του ο Αλέκος Αφεντουλίδης και να τον κάνει γνωστό σε όλο τον κόσμο είναι από τα πράγματα που δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητα.
Αλέκο Αφεντουλίδη, να είσαι γερός και δυνατός για να κάνεις πράξη τα όσα η απύθμενη ψυχή σου (δεν λέω το μυαλό σου, γιατί αυτά που ετοιμάζεις μόνο η ψυχή μπορεί να τα προστάξει). Η οικογένεια του ΑΣ ΡΗΓΑΣ την οποία πάντα κουβαλάς μαζί σου «ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ»
Χαρείτε το trailerμέχρι να έρθει ολόκληρο το βίντεο. https://vimeo.com/130293703
