Μη βιάζεστε δεν αναφέρομαι σε όσους απλά την παρακολουθήσαμε, αναφέρομαι στους πραγματικούς συντελεστές και πρωταγωνιστές της εκδήλωσης.
Σήμερα ανοίξαμε το «πίσω παράθυρο» όχι αυτό που βλέπει στον ήλιο και τα «πάντα» φαίνονται αστραφτερά και φωτεινά, ακόμη και τα πιο σκούρα, αλλά αυτό που από εκεί «φαίνονται» μόνον όσα εκπέμπουν το δικό τους φώς.
Ανοίγοντας το παράθυρο του «ήλιου» για να περιγράψεις κάποια εκδήλωση, συνήθως το βλέμμα σου πέφτει σε «αυτά» που επειδή τα φωτίζει ο ήλιος «φαίνονται» να πρωταγωνιστούν. Βλέποντας από αυτό το παράθυρο -οι δημοσιογράφοι- περιγράφουν την όποια εκδήλωση αρχίζοντας από τους επισήμους, τους «μεγάλους» και τους … όποιους Τίμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωση και τις περισσότερες φορές, εκεί σταματούν.
Ω! πόσο άδικο.
Σήμερα ανοίξαμε το πίσω παράθυρο και από αυτό θα περιγράψουμε ό,τι είδαμε.
Από το πίσω παράθυρο είδαμε:
ΠΑΙΔΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ …
Παιδιά, μικρά μεσαία ή μεγαλύτερα με τα χαρτάκια στο χέρι (ακόμη και στα χεράκια εκείνων που δεν ξέρουν να διαβάζουν!) να προσπαθούν να ενώσουν τις φωνούλες τους ή τις φωνάρες τους, για να μας χαρίσουν τα «Χριστουγεννιάτικα τραγούδια».
Βλέπουμε τους τολμηρούς μπόμπιρες ή τις αγέρωχες κουκλίτσες να προσπαθούν να δώσουν «αίσθημα» στα λόγια του ποιήματος ή του σκετς.
Βλέπουμε τους μπόμπιρες και τις κουκλίτσες να απαγγέλουν με στόμφο το ποίημα (που με πολύ προσπάθεια έμαθαν απέξω) και που το παίζουν στα δάχτυλα. Βλέπουμε και κάτι μαμάδες παραδίπλα, που η αγωνία τους «πιάνει κόκκινο».
Βλέπουμε παιδιά να ξεπερνούν τον παιδικό τους φόβο και να αιχμαλωτίζουν τις αισθήσεις μας. Όλοι καρφωμένοι -ψυχή τε και σώματι- στην κάθε απαγγελία [η ανάγνωση ή η από μνήμης εκφώνηση ενός λογοτεχνικού (πεζού ή ποιητικού) κειμένου με ρυθμό, ύφος και χρώμα στη φωνή], μη μας διαφύγει καμιά λεπτομέρεια από τις ανεπανάληπτες στιγμές στις οποίες πρωταγωνιστούν.
Βλέπουμε παιδιά, πραγματικούς μουσικούς, το καθένα με το δικό του μουσικό όργανο μέσα σε λίγες μόνο ώρες να έχουν συντονιστεί και να πλαισιώνουν και καθοδηγούν με τις νότες τους τη «χορωδία».
Βλέπουμε γονείς να νοιάζονται για την επιτυχία της εκδήλωσης και να βοηθούν παντού, από το στήσιμο του «σκηνικού» μέχρι … την τακτοποίηση των οργάνων.
Βλέπουμε προπονητές και προπονήτριες να συντονίζουν και να καθοδηγούν τους μπόμπιρες είτε με τις κιθάρες τους είτε με τα μαγικά τους ραβδάκια.
Βλέπουμε συντελεστές της γιορτής να «δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό» για να δημιουργήσουν παραστάσεις στα παιδιά, οι οποίες θα θρονιαστούν στην καλύτερη θέση στο «δωμάτιο του μυαλού» με τις παιδικές τους αναμνήσεις.
Βλέπουμε «Αγιο-Βασίληδες» να ξεπροβάλλουν από την πόρτα, σέρνοντας το έλκηθρο με τα δώρα, να σπριντάρουν στο ταρτάν με “spikes”! για να προλάβουν να μοιράσουν τα δώρα! (Μέχρι και η «θλάση» φάνηκε από το πίσω παράθυρο, που έπαθε ο Αη Βασίλης, γιατί ξεκίνησε το σπριντ -χωρίς ζέσταμα-.
{Να και ένα «μάθημα» για τους αθλητές μας.
«Δεν κάνουμε ποτέ έντονες κινήσεις, όπως ο Αη Βασίλης που ήταν κρύος αφού ήρθε από το Βόρειο Πόλο! χωρίς «ζέσταμα» – χωρίς να προετοιμάσουμε κατάλληλα τις μυϊκές ομάδες και τους τένοντες, που συμμετέχουν στην κίνηση}.
Βλέπουμε τους αθλητές μας να προσπαθούν να δουν και να ψάχνουν τρόπο. Ε! μέχρι και από το μονόζυγο κρεμάστηκαν για να βλέπουν οι … παιδαράδες. (Περιμένατε να γράψω, οι Φλώροι. ε! Ειδικά για την τετράδα δεν μπορούσα να γράψω «οι φλώροι», πιο πολύ θα ταίριαζε να γράψω οι «Αρχηγοί των φλώρων» αλλά … δεν το έκανα! )
Α! Ναι, τώρα βλέπουμε και τους καλεσμένους που Τίμησαν με την παρουσία τους τη γιορτή μας, την κ. πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. του συλλόγου, τους γονείς και κηδεμόνες των παιδιών αλλά και των προπονητριών, που χαίρονται με τη χαρά των παιδιών τους, είναι κάπου εκεί πίσω … στα σκοτεινά. (Σιγά μη “μας” βάλω μπροστά).
«ΕΡΓΑΣΙΑ» ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ (ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ) ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
Να και το αποκλειστικό του πίσω παραθύρου.
Από δώ βλέπω ακόμη και τους απόντες … και καλά αν είναι άτομα που μέσα στο σύνολο και λόγω ηλικίας δε θα «φαινόντουσαν». Όταν όμως αυτοί που λείπουν δεν είναι «τυχαίοι» αλλά πρωταγωνιστές;
Για αυτές τις περιπτώσεις -ΟΛΟΙ ΜΑΣ- θα πρέπει τώρα στις διακοπές να γράψουμε μια εργασία με θέμα:
«Πώς πρέπει να λειτουργώ ως μεγάλος, όταν ό,τι κάνω το βλέπει το παιδί;»
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
