Ευτυχώς όσο πάει λιγοστεύουν οι «τα πάντα γνωρίζοντες» (για να μη τους ονομάσω αλλιώς)…, αλλά, καλά που είναι και αυτοί για να μας εξωθούν να πούμε τη γνώμη μας, τουλάχιστον σε ένα αγώνισμα που υπηρετούμε για σχεδόν 50 χρόνια.
Δε θα επεκταθώ στα πώς και στο γιατί, όμως θα πιάσω το θέμα “παγκόσμιο ρεκόρ” στο άλμα επί κοντώ, από … «παράθυρο» που μόνον οι προπονητές έχουν πρόσβαση.
Ο λόγος για τους φίλους του στίβου που παρακολουθούν το επί κοντώ, γνωστός.
Ακούει στο όνομα “DonKaralisdeflores” ή Εμμανουήλ Καραλής «ο Φλώρος»!
Είμαι σίγουρος ότι όλοι καταλαβαίνουν με ποια έννοια χρησιμοποιώ τη λέξη οπότε … συνεχίζω.
Η περίπτωση του «Φλώρου» που βάλθηκε να μας τρελάνει έχει πολλά πράγματα που δεν φαίνονται, δεν ακούγονται, δε γίνονται αντιληπτά από τον πολύ κόσμο (ακόμη και από παλιούς αθλητές του επί κοντώ), ναι ξέρω τι λέω, γιατί το παρόν σημείωμα ξεκίνησε από τις συμβουλές στο διαδίκτυο ενός επικοντιστή που «νομίζει» ότι τα ξέρει όλα (όπως κάνουμε όλοι μας όταν κάποια στιγμή ξεφεύγουμε για λίγο από το «μέτρο»).
Χαρές και πανηγύρια, άλματα ψηλά και ακόμη ψηλότερα, παγκόσμιες επιδόσεις που βάζουν αυτόματα το μυαλό μας να ψάχνει «προς τα πάνω» και ο καθένας προσπαθεί να προβλέψει το πού σκοπεύει να φτάσει ο Εμμανουήλ.
Εύχομαι να είναι γερός να χαίρεται αυτό που κάνει και να δίνει τη χαρά που αξίζει στους δικούς του αλλά και σε όλους εμάς τη χαρά να βλέπουμε «το Φλώρο» σε όλο και ψηλότερα άλματα.
Για μέρες θα μπορούσα να γράφω, για τους παράγοντες που οδήγησαν σε αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο.
Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΤΗΣ «ΜΑΥΡΗΣ ΤΟΥΛΙΠΑΣ»
Πριν καμιά 20ρια χρόνια (21.6.1999) είχα γράψει ένα σχετικό άρθρο απευθυνόμενος προς τον ΣΕΓΑΣ (τότε με αφορμή το Μάριο Ευαγγέλου) το ονόμασα «Το άλμα επί κοντώ “Η Μαύρη τουλίπα”) μπορείτε να το βρείτε και στην κεντρική σελίδα του ΑΣ ΡΗΓΑΣ.
Μιλούσα για το άλμα επί κοντώ αλληγορικά, μιλούσα για (τον κατάλληλο σπόρο, το κατάλληλο έδαφος που θα φυτευτεί, την ιδανική καλλιέργεια και φροντίδα από νωρίς, το κλίμα που αναπτύσσεται, το περιβάλλον που αρχίζει να μεγαλώνει και να παρουσιάζεται, τη θερμοκρασία θερμοκηπίου, και …. τόσα άλλα).
Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΝΑ «ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ» ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΗ ΣΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΡΕΚΟΡ
Άφησα επίτηδες έξω … το γεωπόνο (τον προπονητή) και με αυτόν θα ασχοληθώ αυτό το πρωί (το βλέπω να πάει μακριά!)
Και για να μην υπάρχει ούτε και ένας που δε θα μπορέσει να παρακολουθήσει τη σκέψη μου, τη «Μαύρη Τουλίπα» που ονομάζω το άλμα επί κοντώ ήρθε «ο Φλώρος» να της δώσει σάρκα και οστά.
Όλα τα σχετικά με το «Θερμοκήπιο» έχουν να κάνουν με την οικογένεια, τη φροντίδα από νωρίς, τη γνώση και τη σωστή καθοδήγηση, αλλά και το ιδανικό περιβάλλον για να μας παρουσιάσει τον καλύτερό της εαυτό (η τουλίπα). Τώρα αν πετύχαμε και το χρώμα «Μαύρη τουλίπα» αυτό σημαίνει ότι η περίπτωση Εμμανουήλ Καραλή είναι η ιστορία μας σε πράξη, το θεωρητικό σενάριο ήρθε και έδεσε και έχουμε ένα παγκόσμιο φαινόμενο πολλών διαστάσεων.
Εμείς θα ασχοληθούμε μόνο με τη διάσταση «προπονητής» και ας μας συγχωρέσει η οικογένεια που τους περνάω ξώφαλτσα, εξάλλου αρκετά πριν είχα αναφερθεί και στην οικογένεια που όχι μόνο θέλει αλλά τα καταφέρνει κιόλας να περνάει απαρατήρητη. «Ο κ. Καραλής (πατέρας) Ταξιδεύει πάντα ινκόγκνιτο». Μόνο από τη λάμψη του χαμόγελου σε κάθε επιτυχία του Εμμανουήλ μπορείς να ξεχωρίσεις τους γονείς και ίσως είναι και αυτό ένα δείγμα από το ιδανικό θερμοκήπιο στο οποίο ανδρώθηκε ο παιδαράς (είδες Φλώρε, και παιδαρά σε λέω).
Όλοι χαιρόμαστε τα υπέροχα άλματα του Εμμανουήλ και ακόμη περισσότερο την καταπληκτική του πορεία, κάθε χρόνο και ένα μέτρο ρεκόρ! (στο περίπου δεν το έψαξα).
Όμως για να έχουμε αυτά τα ρεκόρ χρειάζονται και τα ανάλογα κοντάρια. Χρειάζεται ο αθλητής να είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει τέτοια κοντάρια. Χρειάζονται ικανότητες, ταχύτητα, δύναμη, εμπειρία αλλά και εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Και εδώ μπαίνει στο παιχνίδι ο προπονητής, αυτός που «επιτρέπει» στον αθλητή του να χρησιμοποιήσει τα ανάλογα κοντάρια «παλούκια» θα έλεγα, για όσους ξέρουν από FlexNumber της τάξεως του (14,0 ± κάτι) σε πεντάμετρα κοντάρια.
Όλοι πανηγυρίζουν και χαίρονται την επιτυχία όταν όλα λειτουργούν όπως τα θέλουμε και τα φανταζόμαστε.
Ποιος όμως γνωρίζει τη διαδικασία ή το βάρος της ευθύνης του προπονητή, ο οποίος είναι ο μόνος που έχει την απόλυτη ευθύνη για την επιτυχία ή και την πιθανή αποτυχία του αθλητή (αν δεν τα έκρινε σωστά);
Ποιος μπορεί να καταλάβει το βάρος της ευθύνης ενός προπονητή, που όταν πέσει σε αθλητή που «δε μασάει» (έτσι πρέπει να είναι ο επικοντιστής αν θέλει να ξεχωρίσει), είναι αυτός που θα πρέπει να δώσει την εντολή του για να χρησιμοποιήσει το επόμενο κοντάρι ο αθλητής του;
Από το δεδομένο ύψος π.χ. 5.40, για να πάει στο 5.50, 5,60 … θα πρέπει να χρησιμοποιήσει άλλο κοντάρι πιο «σκληρό» ίσως και με πιο ψηλή λαβή.
Ω! να ξέρατε τι πόλεμος γίνεται σε αθλητές που δεν είναι ο τύπος του Εμμανουήλ, όταν πρόκειται να αλλάξουν κοντάρι, το οποιοδήποτε κοντάρι από «οδοντογλυφίδα» σε «καλαμάκι» αναψυκτικού, όχι από «κολόνα της ΔΕΗ» σε «κολόνα υποστήριξης εξωτερικής κατασκευής».
Ας ξεπεράσουμε τον αθλητή κυρίως όταν είναι νέο παιδί (16-17), έχει την άγνοια κινδύνου και «δε μασάει». Όμως για κάθε περίπτωση αθλητή υπάρχει και το όριο των ικανοτήτων του, δε φτάνει να τολμάει πρέπει να είναι σίγουρη και η επιτυχία του σε ένα άλμα, αλλιώς τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα.
Θυμηθείτε το άλμα στο 6.21 του λαβιλενι! Το 6.16 ήταν υπέροχο άλμα που οδήγησε σε παγκόσμιο ρεκόρ, το επόμενο άλμα ήταν καταστροφή ευτυχώς, χωρίς ανεπανόρθωτες συνέπειες. Ο Λαβιλενί επανήλθε και πρωταγωνιστεί και πάλι στο αγώνισμα, άλλοι στη θέση του θα έμεναν στις μέχρι τότε δάφνες τους. Να τι κάνει τον πρωταθλητή σε αυτό το αγώνισμα, δεν είναι μόνον οι ξεχωριστές φυσικές ικανότητες που τον διακρίνουν είναι (από κάποιο επίπεδο και μετά) κυρίως ότι τολμούν, ότι δοκιμάζουν άλματα με κοντάρια που δεν ξαναχρησιμοποίησαν. Ο μόνος τρόπος για να δεις αν μπορείς να κάνεις άλμα με το σκληρότερο κοντάρι είναι να τολμήσεις να το δοκιμάσεις στην προπόνηση ή και στον αγώνα. Όμως μόνο ξεχωριστοί αθλητές (σε συνέπεια, σοβαρότητα, υπευθυνότητα, και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους) μπορούν και το τολμούν.
Όταν έρθει η στιγμή που και ο ίδιος ίσως αναρωτιέται μέσα του «ρε μπας και είναι μεγάλο»; τότε επεμβαίνει ο προπονητής με όλη τη σοβαρότητα και ευθύνη που απαιτεί ή «άδεια» που θα δώσει στον αθλητή του να χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερο κοντάρι.
Πολλοί προπονητές έφτασαν σε αυτό το σημείο, να δώσω ή να μη δώσω την άδεια να επιχειρήσει άλμα με το (Χ) κοντάρι και πολλά τα αποτελέσματα…
Ο προπονητής που ζυγίζει τα πάντα, προετοιμάζει τον αθλητή του κατάλληλα, αλλά έχει και την εικόνα του αθλητή του που τον οδηγεί, τολμάει ο προπονητής όταν πρέπει και ο αθλητής του τον έχει πείσει ότι μπορεί, και δίνει αυτή την τόσο σημαντική «άδεια» για την επίτευξη του οποιουδήποτε ρεκόρ.
Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, με το βλέμα συνενοούνται αθλητής και προπονητής.
– Ναι! «πάρτο και όρμα» ή «Εμμανουήλ άλλαξε κοντάρι» (στην προκείμενη περίπτωση του Φλώρου μας), είναι η εντολή που εμπεριέχει τα πάντα.
Το αν πετύχει η αποτύχει ένας αθλητής του μήκους επειδή θα κάνει άκυρο άλμα μετά από τις συμβουλές του προπονητή, δεν είναι καθόλου το ίδιο με το αν ο επικοντιστής θα πάρει την «άδεια να απογειωθεί» αλλά ίσως η ταχύτητα στο διάδρομο απογείωσης δε θα είναι αρκετή. Στην ανάλογη περίπτωση δε θα μιλάμε για ένα άκυρο άλμα στο επί κοντώ αλλά για ένα επικίνδυνο άλμα. Η ασφάλεια του αθλητή βρίσκεται πάνω από όλα τα ρεκόρ ή τις επιτυχίες για τους «συνετούς» προπονητές, αλλά δυστυχώς όπως σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν και οι άλλοι που ρισκάρουν … σε βάρος άλλων.
Να γιατί δεν έχει καμία σχέση η επιτυχία σε «εύκολα αγωνίσματα» από την επιτυχία στο άλμα επί κοντώ. Στο κοντάρι υπάρχει και ο παράγοντας κίνδυνος ο οποίο θα πρέπει να μπει στο κεφάλι του αθλητή όταν καλείται να τα «δώσει ΟΛΑ» στο διάδρομο έχοντας στα χέρια του το άγνωστο (Χ) κοντάρι «παλούκι».
Για κάθε αθλητή υπάρχει και το οριακό κοντάρι, το οποίο θα τον οδηγήσει σε ρεκόρ αν όμως καταφέρει να κάνει σωστό και μελετημένο στην παραμικρή λεπτομέρεια άλμα.
Αν όμως ο αθλητής δεν είναι ακόμη έτοιμος για τέτοιο κοντάρι;
Καταλήγουμε στο ότι μπορεί να μη φαίνεται, να μην ακούγεται ο προπονητής και όλοι οι προβολείς να στρέφονται δικαιολογημένα στον αθλητή, όμως το βάρος της ευθύνης που κουβαλάει ο προπονητής στις πλάτες του, κυρίως όταν πρόκειται για νέους αθλητές του επί κοντώ, είναι βάρος που μόνον ένας Ολυμπιονίκης της άρσης βαρών μπορεί να το σηκώσει.
Βέβαια υπήρχαν και υπάρχουν και προπονητές που δίνουν εύκολα τέτοιες άδειες … αλλά ας μη θίξουμε το θέμα … πληγώνει. Πόσα και πόσα ταλέντα «σταμάτησαν πριν την ώρα τους!
Εκτός από τα συγχαρητήριά μου στον Εμμανουήλ Καραλή, την οικογένειά του, και σε όποιον άλλο «τα δικαιούται» εστιάζω τα συγχαρητήριά μου στον προπονητή του τον κ. Βασίλη Μεγαλοοικονόμου γιατί η όλη του πορεία μας δείχνει ότι δε ρισκάρει με τη σωματική ακεραιότητα των αθλητών του και δίνει «άδειες για απογείωση» μόνον όταν οι συνθήκες εξασφαλίζουν την επιτυχία ή έστω την ασφάλεια των πτήσεων.
Εύχομαι να συνεχιστούν αυτές οι απογειώσεις για πολλά χρόνια ακόμη.
Με τιμή
Κατσίκας Φώτιος
Θεσσαλονίκη 15.3.16
