ΤΟ ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ ΜΕ “ΤΟ ΣΠΑΣΤΟ ΚΟΝΤΑΡΙ”

ΕΝΑΣ ΕΥΚΟΛΟΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ ΤΡΟΠΟΣ

ΓΙΑ ΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΤΟ ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ

Δρ. Κατσίκας Φώτης  (Mέλος Ε.Ε.ΔΙ.Π./Τ.Ε.Φ.Α.Α../Α.Π.Θ.).
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ  ΒΙΟΚΙΝΗΤΙΚΗΣ, Τ.Ε.Φ.Α.Α.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ  ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

ΓΕΝΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ ⁽[1]⁾.

Το άλμα επί κοντώ είναι από τα θεαματικότερα και  συναρπαστικότερα αγωνίσματα, τουλάχιστον μεταξύ των αγωνισμάτων του κλασικού αθλητισμού. Όποιος κατάφερε να απογειωθεί, με κάποιο κοντάρι και να περάσει ένα ύψος μικρό ή μεγάλο, έχει ζήσει αυτή την ανεπανάληπτη αίσθηση της κίνησης στον αέρα.  Όλοι αυτοί οι τυχεροί !!, που ξεπέρασαν το νόμο της βαρύτητας με τις δικές τους δυνάμεις και “πέταξαν” για λίγο ή πολύ, γεύτηκαν τη μεθυστική αίσθηση της πτήσης που προσφέρει ένα άλμα με κοντάρι. Όλοι όσοι “πέταξαν” με ένα κοντάρι, μαγεύτηκαν. Είναι αυτοί που δεν  θα πάψουν ποτέ να υμνούν και να εκθειάζουν το αγώνισμα, για τις ανεπανάληπτες συγκινήσεις που τους προσέφερε το άλμα επί κοντώ.

Όμως, το άλμα επί κοντώ είναι και από τα πλέον τεχνικά, πολύπλοκα και απαιτητικά αγωνίσματα, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα του κλασικού αθλητισμού. Είναι η πολυπλοκότητα των κινήσεων, που είναι υποχρεωμένος να εκτελέσει ο αθλητής στο έδαφος και στον αέρα, στηριζόμενος ή μη στο κοντάρι, που καθιστά το αγώνισμα δύσκολο για τους περισσότερους αθλητές. Είναι το αγώνισμα που η ενασχόληση μαζί του προϋποθέτει φυσικές ικανότητες, ψυχικές αρετές, αίσθηση του χώρου και σωστή εκτίμηση του χρόνου. Είναι το αγώνισμα που για να επιτύχει κανείς και να διακριθεί δεν αρκούν μεμονωμένες ικανότητες όπως η ταχύτητα, η δύναμη ή η αντοχή. Απαιτείται η αρμονική συνύπαρξη πολλών και σε μεγάλο βαθμό αναπτυγμένων φυσικών ικανοτήτων και ψυχικών χαρισμάτων,  κάτι που το συναντάμε σπάνια σε λίγα χαρισματικά άτομα.

Εκτός από τις φυσικές του ικανότητες, ο επικοντιστής θα πρέπει να “τολμάει” να εκτελεί ασκήσεις “επικίνδυνες”. Θα πρέπει να καταφέρνει να ελέγχει και να επιβάλλεται στο φυσικό φόβο που προκαλεί το άγνωστο και το πρωτόγνωρο. Η αγωνιστική πορεία για τη βελτίωση και τη διάκριση κάθε επικοντιστή είναι γεμάτη με τέτοιες πρωτόγνωρες καταστάσεις που καλείται καθημερινά να ξεπερνάει. Συνεχώς προσπαθεί να κάνει άλματα είτε με υψηλότερη λαβή είτε χρησιμοποιώντας σκληρότερα κοντάρια, τα οποία θα τον “πετάξουν” ψηλότερα. Όμως όσο ψηλότερα τον πετάξουν τόσο επικίνδυνο αποβαίνει το παραμικρό λάθος που θα μπορούσε να γίνει. Αν κάθε καινούρια προσπάθεια για υψηλότερα άλματα, προκαλεί δέος και φόβο στον αθλητή, τότε, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν διαθέτει όλες τις αρετές ενός επικοντιστή για μεγάλες διακρίσεις. Αργά η γρήγορα, θα πάψει να επιχειρεί δύσκολα άλματα και θα αρκείται στο να επαναλαμβάνει τα ήδη γνωστά και εύκολα γι’ αυτόν άλματα. Απλά δεν θα τολμάει κάτι περισσότερο.

Το επί  κοντώ παραμένει από τα πλέον δυσπρόσιτα αγωνίσματα, τουλάχιστον για τη χώρα μας. Αυτό σε ένα μεγάλο βαθμό οφείλεται στα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Αν τώρα σ’ αυτές τις εγγενείς δυσκολίες, που από τη φύση του το αγώνισμα παρουσιάζει, προσθέσουμε και την παντελή σχεδόν έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής (κοντάρια, ειδικοί χώροι, βαλβίδες, στρώματα κ.α.) θα αντιληφθούμε γιατί στην Ελλάδα, ακόμη και άτομα που έχουν και τα φυσικά προσόντα και τη διάθεση, δύσκολα επιλέγουν το αγώνισμα αυτό.

Αυτή την αδυναμία έρχεται να καλύψει το “Σπαστό κοντάρι”, το οποίο παρουσιάζουμε και το οποίο ευελπιστούμε ότι θα καταφέρει να μυήσει στο επί κοντώ το μαθητή και τη μαθήτρια και του τελευταίου χωριού της Ελλάδας, εφόσον το θελήσουν οι αρμόδιοι φορείς.

 ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ:

Για ένα πετυχημένο άλμα με κοντάρι θα χρειαστεί η ιδανική  ταχύτητα, από την οποία κυρίως εξαρτάται η παραγωγή της κινητικής ενέργειας του αθλητή (Ε_κιν. = ½ . m. v² ). Η ενέργεια αυτή θα “φορτωθεί” στο κοντάρι, με τη μορφή δυναμικής ενέργειας, που θα λυγίσει. Στην φάση του ξελυγίσματος του κονταριού μέρος αυτής της δυναμικής ενέργειας θα αποδοθεί και πάλι στον αθλητή με τη μορφή κινητικής ενέργειας (ο αθλητής εκτινάσσεται ψηλά).

Ένα πετυχημένο άλμα με κοντάρι αποτελείται από μια σειρά διαδοχικών κινήσεων που πρέπει να γίνουν σε πολύ αυστηρά χρονικά πλαίσια, σε διαφορετικούς άξονες και με την  ιδανική ένταση. Η κάθε φάση του άλματος θα πρέπει να διαδέχεται την προηγούμενη στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και με την ανάλογη ένταση. Το παραμικρό λάθος στην εκτέλεση, μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο σε ένα αποτυχημένο άλμα αλλά ακόμη και σε ένα επικίνδυνο άλμα. Είναι αυτή η αυστηρά προκαθορισμένη αλληλουχία  των κινήσεων που χαρακτηρίζει το άλμα επί κοντώ και που το κάνει δύσκολο και δυσπρόσιτο. Από την τοποθέτηση και την απογείωση μέχρι το πέρασμα του πήχη και την προσγείωση, η κάθε φάση του άλματος θα πρέπει να έχει τις δικές της ξεχωριστές εντάσεις κατευθύνσεις και χρονικά όρια.

Ένα ολοκληρωμένο άλμα μπορεί να αναλυθεί σε πολλές επί μέρους φάσεις για χάρη της διδασκαλίας και της σωστής εκμάθησής του από τους αθλητές. Η επιτυχία όμως θα έρθει αν ο αθλητής παρουσιάσει μία κίνηση συνεχόμενη, της οποίας η κάθε καινούρια φάση θα αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης. Ένα καλά δομημένο άλμα θα πρέπει να έχει γερές και σωστές βάσεις και επάνω σ’ αυτές να προστεθεί η κάθε φάση μέχρι το τελείωμα του άλματος. Είναι φανερό πως λάθη στις πρώτες φάσεις του άλματος π.χ. στη φορά ή στην τοποθέτηση, μπορεί να οδηγήσουν όχι απλά σε ένα αποτυχημένο άλμα αλλά σε ένα πολύ επικίνδυνο άλμα.

 Η ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΜΑΤΟΣ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ

Για ένα πετυχημένο άλμα ο αθλητής θα πρέπει να κινηθεί και να περιστραφεί ταυτόχρονα γύρω από αρκετούς άξονες: 1) Το σύστημα αθλητής και κοντάρι θα πρέπει να περιστραφούν γύρω από το σημείο στήριξης του κονταριού με κατεύθυνση προς το στρώμα. 2) Ενώ το σύστημα (κοντάρι και αθλητής) κινείται προς το στρώμα ο αθλητής θα πρέπει να περιστραφεί και γύρω από τον άξονα των ώμων του ώστε να καταφέρει την κατάλληλη στιγμή του ξελυγίσματος του κονταριού να βρεθεί σε θέση “ανεστραμμένης στήριξης”.  3) Από τη θέση αυτή ο αθλητής ενώ θα κινείται προς τα πάνω θα πρέπει να αρχίσει να περιστρέφεται και γύρω από τον επιμήκη άξονά του ώστε στο υψηλότερο σημείο της τροχιάς του να βρεθεί με την κοιλιά προς τον πήχη. 4) Στο σημείο αυτό αρχίζει το πέρασμα του πήχη που επιτυγχάνεται με την περιστροφή γύρω από αυτόν, με τα πόδια να περνάνε πρώτα και να ακολουθούν ο κορμός το κεφάλι και τα χέρια. Είναι τόσο αυστηρά τα χρονικά όρια και οι κατευθύνσεις που πρέπει να γίνουν οι κινήσεις, που και η παραμικρή  απόκλιση από το σωστό οδηγεί σε λάθος και αποτυχημένο άλμα.

Δικαιολογημένα το άλμα επί κοντώ θεωρείται πολύπλοκο και από τα πλέον δύσκολα αγωνίσματα. Εκτός από τις φυσικές ικανότητες όπως ταχύτητας, δύναμης, αλτικότητας κ.α. ο επικοντιστής θα πρέπει να διαθέτει και ικανότητες ενός αθλητή ενόργανης γυμναστικής ενός θαρραλέου ακροβάτη κ.α. Για να βαδίσει το δύσκολο δρόμο της επιτυχίας ένας επικοντιστής χρειάζεται να επιδείξει υπομονή και επιμονή. Απαιτούνται αρκετά χρόνια προγραμματισμένης και σκληρής δουλειάς για να μπορέσει ο αθλητής να αποδώσει σύμφωνα με τις ικανότητές του.

Το σίγουρο είναι ότι για να φτάσει κάποιος ψηλά θα πρέπει να διαθέτει όλα τα προαναφερθέντα φυσικά προσόντα ψυχικές αρετές και να βρεθεί στο κατάλληλο περιβάλλον υπό την καθοδήγηση ικανών προπονητών .

 SERGEY BUBKA    “Ο ΤΣΑΡΟΣ ΤΩΝ ΑΙΘΕΡΩΝ”

Ο μεγαλύτερος επικοντιστής όλων των εποχών, τουλάχιστον μέχρι τις ημέρες συγγραφής του παρόντος, είναι ο SERGEY BUBKA. Είναι ο BUBKA όχι μόνο διότι κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ σε ανοιχτό και κλειστό στίβο (6.14 και 6.15 μ. αντίστοιχα), αλλά κυρίως διότι δεσπόζει του αγωνίσματος για πάρα πολλά χρόνια. Ίσως η περίπτωση του BUBKA μας βοηθήσει να καταλάβουμε το  πόσο μεγάλη σημασία έχει η σωστή επιλογή του αγωνίσματος για τους νεαρούς αθλητές. Θα μπορούσαμε εύκολα να φανταστούμε τον BUBKA να είναι ένας πετυχημένος σπρίντερ ή ένας πετυχημένος άλτης του μήκους ή ένας πετυχημένος δεκαθλητής κ.α. Όμως τουλάχιστον για την περίπτωση του BUBKA είναι σίγουρο ότι σε κανένα άλλο αγώνισμα εκτός από το επί κοντώ, δεν θα ξεδίπλωνε όλα αυτά τα ξεχωριστά προσόντα που τον οδήγησαν τόσο ψηλά και για τόσα πολλά χρόνια.

Να πως απαντά στην ερώτηση “Δηλαδή, αν θα άρχιζες από την αρχή, θα άλλαζες τίποτε ;” ο ίδιος ο BUBKA.  “Δεν το ξέρω. Έχω την αίσθηση πως θα ήμουν επιτυχημένος σε οποιοδήποτε  άθλημα. Αυτό που έκανα τελικά δεν ήταν απόφαση δική μου, αλλά του προπονητή μου. Αρχικά, ήθελε να με κάνει δεκαθλητή. Μετά ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο και το 1981 με επέλεξαν για να ασχοληθώ με αυτό (το ποδόσφαιρο). Στο τέλος, ο προπονητής μου επέμεινε και με κράτησε στο Στίβο. Ε, και το 1983 πήρα το χρυσό στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Σαν παραμύθι ακούγεται. Με τη διαφορά ότι το “μαγικό ραβδάκι” το είχαν οι επιστήμονες της ΕΣΣΔ, που ανακάλυψαν ότι το πέλμα του είχε μια ιδιαιτερότητα, την οποία εκμεταλλεύτηκαν κατάλληλα φτιάχνοντάς του ένα πλάνο αγώνα με βάρος στους 3 τελευταίους διασκελισμούς”. (Περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ 1998).

Για να φτάσει κανείς στην κορυφή κάποιου  αγωνίσματος χρειάζονται ξεχωριστά προσόντα, ψυχικά χαρίσματα και σκληρή δουλειά πολλών ετών. Το να καταφέρνει όμως να βρίσκεται στην κορυφή για σχεδόν 15 χρόνια, όπως ο S. Bubka, είναι κατόρθωμα που δεν συγκρίνεται με το να βρεθεί στην κορυφή και την άλλη στιγμή να εξαφανιστεί. Η περίπτωση του Bubka είναι μοναδική και μάλιστα για ένα τόσο δύσκολο, πολύπλοκο και απαιτητικό αγώνισμα.

Χωρίς κανένα δισταγμό μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Bubka γεννήθηκε για το επί κοντώ και ευτυχώς για τον παγκόσμιο αθλητισμό ακολούθησε το δρόμο του, που είναι σπαρμένος με τις μεγαλύτερες επιτυχίες για τόσα πολλά χρόνια. Με δεδομένη την πορεία του στο αγώνισμα μπορούμε να πούμε ανεπιφύλακτα ότι:

Το ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ ΗΤΑΝ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ  Sergey bubka.

 

 ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ^([2])  ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΙΣΜΑ.

Η επιλογή του αγωνίσματος των νεαρών αθλητών θα πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή και όχι βιαστικά. Οι βασικοί κανόνες που πρέπει να ακολουθηθούν για τη σωστή επιλογή των αγωνισμάτων των αθλητών είναι :

1). Θα πρέπει από τα πολλά και ξεχωριστά προσόντα που διαθέτουν οι αθλητές να αξιοποιούν στο αγώνισμα όσα περισσότερα γίνεται. Θα ήταν τρομερό λάθος ο BUBKA  να έκανε ένα ευκολότερο αγώνισμα π.χ. 100 μ., ή Μήκος, τη στιγμή που διέθετε και τόσα άλλα προσόντα, που θα έμεναν ανεκμετάλλευτα. Εξ άλλου, 100 μέτρα μπορούν να κάνουν όλοι όσοι είναι πολύ γρήγοροι χωρίς να χρειάζονται και  άλλα ιδιαίτερα προσόντα  όπως π.χ. να μη φοβούνται, να παίρνουν εύκολα τις κινήσεις να έχουν αναπτυγμένη την αίσθηση του χώρου και τόσα άλλα.

2). Η επιλογή του αγωνίσματος θα πρέπει να γίνεται με πάρα πολύ προσοχή και μελέτη, κυρίως στους πολυτάλαντους αθλητές. Η ιδανική περίπτωση  θα ήταν να υπάρχει επιτροπή υποδοχής και αξιολόγησης των αθλητών, αποτελούμενη από έμπειρο προσωπικό.  Ο εντοπισμός και η καταγραφή όλων των θετικών και αρνητικών σημείων κάθε ατόμου, θα πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα για τη σωστή επιλογή των αθλητών. Με οδηγό τις πρώτες πληροφορίες για κάθε αθλητή, θα γίνει η επιλογή της κατηγορίας των αγωνισμάτων, που ταιριάζουν στα φυσικά του χαρακτηριστικά και τα ιδιαίτερα προσόντα του.  Στον κύκλο αυτό δεν θα πρέπει να υποτιμήσουμε κανένα στοιχείο από όσα είναι απαραίτητα για το κάθε αγώνισμα. Η πορεία για παγκόσμια διάκριση είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική. Η έλλειψη οποιουδήποτε στοιχείου, που είναι απαραίτητο για την επιτυχία στο αγώνισμα, είναι ικανή να ανακόψει την πορεία του αθλητή προς την κορυφή. Εάν στην επιλογή μας υποτιμήσουμε ή παραβλέψουμε  κάποιο από αυτά η πρόοδος του αθλητή  θα είναι αδύνατη και ο αθλητής μας ή θα αναγκαστεί να αλλάξει αγώνισμα  ή ακόμη και να εγκαταλείψει πρόωρα και παρά τη θέλησή του την ενεργό δράση.

Όπου δεν υπάρχει η κατάλληλη οργάνωση η επιλογή γίνεται από τους προπονητές κάποιων αγωνισμάτων με κριτήριο τα βασικά χαρακτηριστικά του αγωνίσματός των. Ο κάθε προπονητής ψάχνει και βρίσκει παιδιά για το αγώνισμά του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, που δυστυχώς για τους μη οργανωμένους συλλόγους είναι ο κανόνας, είναι πολύ πιθανόν η επιλογή να γίνει με βάση κάποιες βασικές ικανότητες μόνο που απαιτούνται για το αγώνισμα. Σύλλογοι με φυτώριο και τμήματα υποδοχής στη χώρα μας είναι δυστυχώς μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.  Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι αθλητές αναγκάζονται να ακολουθήσουν κάποιο αγώνισμα στο οποίο ο σύλλογος έχει ελλείψεις ! ή με το οποίο ασχολείται ο προπονητής που τον βρήκε !!. Θα μπορούσε  π.χ. να επιλεγεί ένας νεαρός αθλητής για το επί κοντώ επειδή είναι γρήγορος, έχει αντίληψη του χώρου, μαθαίνει  εύκολα καινούριες ασκήσεις έχει το σωστό σωματότυπο κ.λ.π. Μπορεί όμως να είναι ο τύπος που δεν “τολμάει”, κάτι που τη στιγμή της επιλογής πέρασε απαρατήρητο. Θα πρέπει ο αθλητής να ασχοληθεί τρία, τέσσερα ή και παραπάνω χρόνια ώσπου να χρειαστεί πράγματι να τολμήσει με την έννοια που απαιτεί το αγώνισμα. Είναι πολύ πιθανόν αυτός ο αθλητής που έμεινε στο επί κοντώ να θεωρηθεί αποτυχημένος και να εγκαταλείψει τον αθλητισμό. Όλα αυτά θα συμβούν διότι του λείπει αυτό “το κάτι” που δυστυχώς δεν του δώσαμε την πρέπουσα σημασία την εποχή της επιλογής του αγωνίσματος. Η συνέχεια για τον αθλητή θα είναι είτε η στασιμότητα  στην επίδοση και η απογοήτευση, είτε η αναζήτηση κάποιου άλλου αγωνίσματος (εάν υπάρχει χρόνος), είτε και αυτή ακόμη η πρόωρη  εγκατάλειψη του πρωταθλητισμού.

3). Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας στη σωστή επιλογή του αγωνίσματος για κάθε αθλητή είναι να του δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσει όλα τα συγγενή αγωνίσματα που θα ταίριαζαν στα προσόντα του. Αν στερήσουμε την ευκαιρία από τον αθλητή να γνωρίσει κάποιο αγώνισμα ίσως να μην τον επιτρέψαμε να γνωρίσει το αγώνισμα που θα του ταίριαζε περισσότερο από κάθε άλλο. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί είτε από την έλλειψη ευκαιριών για τα “ειδικά αγωνίσματα” είτε από τη βιαστική και όχι καλά μελετημένη επιλογή κάποιου αγωνίσματος που αξιοποιεί  μόνο μερικά από τα προσόντα που συγκεντρώνει ο αθλητής.

4). Η μη αξιοποίηση όλων των ξεχωριστών ικανοτήτων του αθλητή είναι εξίσου σοβαρό λάθος όπως και η λανθασμένη επιλογή που θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε στασιμότητα, αδιέξοδο, αλλαγή του αγωνίσματος ή και στην εγκατάλειψη ακόμη της ενεργού δράσης.  Η γνωριμία των αγωνισμάτων για τους νεαρούς αθλητές θα πρέπει να γίνεται πρώτα με τα πιο απαιτητικά και δύσκολα αγωνίσματα και στη συνέχεια να προχωρούμε στα λιγότερο απαιτητικά αγωνίσματα.  Είναι μεγάλο λάθος να κατευθύνουμε έναν γρήγορο αθλητή αυτόματα στα 100 μέτρα τη στιγμή που διαθέτει και ρυθμό στην κίνηση και ευκινησία στις αρθρώσεις και ανάλογο σωματότυπο και ό,τι άλλο χαρακτηρίζει έναν εμποδιστή των 110 μέτρων. Από τους 100 γρήγορους μόνο λίγοι διαθέτουν και τα επί πλέον προσόντα για τα εμπόδια, γιατί να μην τα αξιοποιήσει ο αθλητής που τα διαθέτει και να φτάσει στην κορυφή του αγωνίσματος που του ταιριάζει περισσότερο.

Με το ίδιο σκεπτικό, ο γεννημένος επικοντιστής δεν θα μπορέσει να ανακαλύψει αυτό του το χάρισμα αν δεν του δώσουμε την ευκαιρία να γνωρίσει το αγώνισμα. Ο μόνος τρόπος να το μάθει είναι να  περάσει από το αγώνισμα, έστω και για λίγο, με την παρουσία και καθοδήγηση ενός έμπειρου προπονητή – γυμναστή.

 

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ

Όπως αναφέρεται παραπάνω ο πολυτάλαντος αθλητής θα πρέπει να περνάει πρώτα από τα πιο απαιτητικά και δύσκολα αγωνίσματα. Είναι λάθος για οποιοδήποτε αθλητή να “νομίσει” ότι βρήκε το αγώνισμά του επειδή π.χ. κέρδισε εύκολα στο σχολείο του τα 60 μέτρα. Η τελική επιλογή του αγωνίσματος δεν πρέπει να γίνεται εάν ο αθλητής δεν δοκιμάσει όλα τα συγγενή αγωνίσματα που ταιριάζουν στα βασικά του χαρακτηριστικά.  Το άλμα επί κοντώ είναι από τα “ειδικά” και δύσκολα  αγωνίσματα. Η μύηση στο άλμα επί κοντώ απαιτεί ειδικές συνθήκες, ειδικά στρώματα, διαδρόμους, βαλβίδες, κοντάρια και ένα σωρό άλλα ειδικά όργανα, τα οποία δεν είναι πάντα διαθέσιμα. Φυσικό είναι το 95% των αθλητών των άλλων συγγενών (ταχυδυναμικών) αγωνισμάτων, να μην έχουν δοκιμάσει ποτέ στο άλμα επί κοντώ. Είναι εύκολο να φανταστούμε τον BUBKA να κάνει άλμα σε μήκος διότι ήταν γρήγορος και δυνατός και θα μπορούσε να διακριθεί πιο γρήγορα από ότι στο άλμα επί κοντώ. Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν θα έφτανε ποτέ να κυριαρχεί για 15 χρόνια στο αγώνισμα όπως συμβαίνει με το άλμα επί κοντώ. Στο επί κοντώ αξιοποίησε στον ανώτατο βαθμό όλες τις πτυχές του ταλέντου του. Κανείς δεν ξέρει αν υπήρχε και δεύτερος BUBKA στα τόσα άλλα ταλέντα των συγγενών αγωνισμάτων, που όμως ποτέ δεν δοκίμασαν στο άλμα επί κοντώ. Δεν δοκίμασαν γιατί δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία είτε λόγω έλλειψης οργάνων είτε λόγω έλλειψης οργάνωσης. Ένας πολύ γρήγορος αθλητής έχει όλες τις ευκαιρίες να καταλάβει ότι είναι γεννημένος για να γίνει Ολυμπιονίκης των 100 μέτρων ανεξάρτητα από το αγώνισμα που θα ξεκινήσει την καριέρα του. Σταδιακά θα βρει το δρόμο του και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που είχαμε κορυφαίους δρομείς ταχύτητας που πρωτοδοκίμασαν άλλα αγωνίσματα. Όμως αυτό δεν συμβαίνει με το επί κοντώ. Κανείς δεν ξέρει που θα μπορούσε να φτάσει χωρίς να ασχοληθεί ειδικά με το αγώνισμα. Ο επικοντιστής π.χ. θα χρειαστεί να προπονηθεί στην ταχύτητα διότι χρειάζεται για το αγώνισμα. Ένας σπρίντερ όμως ποτέ δεν θα πιάσει έστω, ένα κοντάρι στην προπόνησή του για να του δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσει ίσως το ταλέντο του για το επί κοντώ.

Θα πρέπει να δοκιμάσει την κατάλληλη στιγμή έστω και για λίγο το επί κοντώ για να ανακαλύψει εάν του ταιριάζει η όχι. Εάν δοκιμάσει και ανακαλύψει ότι φοβάται, ή δεν παίρνει εύκολα τις κινήσεις, ή δεν έχει την αίσθηση του χώρου, είναι εύκολο να στραφεί προς άλλα αγωνίσματα που να του ταιριάζουν.

Ο αθλητής όμως, που πιθανά είναι γεννημένος για το επί κοντώ δεν έχει άλλο τρόπο να γνωρίσει το αγώνισμα για το οποίο “γεννήθηκε”, εκτός από το να δοκιμάσει στο ίδιο αγώνισμα.

Ο ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΜΥΗΣΗΣ ΣΤΟ ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ

Για να μυήσουμε μια ομάδα ή ένα τμήμα σχολείου στο άλμα επί κοντώ χρειάζονται κάποια κοντάρια πλαστικά είτε ελλείψει αυτών μεταλλικά. Ένας έμπειρος προπονητής του επί κοντώ μπορεί σε μια διδακτική μονάδα με τη βοήθεια κάποιων κονταριών και ένα σκάμμα του μήκους ή ένα στρώμα του ύψους ή του επί κοντώ, να μυήσει τους μικρούς μαθητές στο επί κοντώ. Η μύηση στα βασικά στοιχεία του τρόπου λαβής του κονταριού, του τρόπου μεταφοράς, της τοποθέτησης, της απογείωσης, της αιώρησης, του γυρίσματος και του περάσματος του πήχη είναι αρκετά για τα πρώτα μαθήματα από τον προπονητή – γυμναστή. Όλες αυτές οι ασκήσεις μπορούν να γίνουν στους διαδρόμους του στίβου με τις ανάλογες συμβουλές, κυρίως για το ύψος της λαβής του επάνω χεριού. Το ύψος λαβής θα πρέπει να είναι χαμηλό για να μην υπάρξουν συνθήκες που θα οδηγούσαν σε τραυματισμό των νεαρών αθλητών.

Για να προχωρήσει στη διδασκαλία ορισμένων ακόμη βασικών ασκήσεων θα χρειαστεί οπωσδήποτε ειδικός διάδρομος, ειδική βαλβίδα και στρώμα του επί κοντώ.

Τα βασικά στοιχεία του επί κοντώ που μπορούν να διδαχτούν είναι :

1) Η λαβή του κονταριού, 2) Η μεταφορά του κονταριού, 3) το χαμήλωμα του κονταριού και η τοποθέτησή του στη βαλβίδα, 4) Η απογείωση του αθλητή, 5) Η αιώρηση, 6) Η αναστροφή, 7) Το γύρισμα και 8) το πέρασμα του πήχη.

Ο αθλητής που θα μυηθεί στα παραπάνω στοιχεία του επί κοντώ μπορεί να εκτελέσει ένα άλμα με “μεταλλικό παλμό”. Ο ρυθμός της κίνησης και η ευκολία προσαρμογής του αθλητή στα βασικά στοιχεία ενός άλματος,  μπορούν να δώσουν από την πρώτη στιγμή πολλές πληροφορίες για το βαθμό προσαρμογής του αθλητή στο αγώνισμα. Η πολυπλοκότητα των κινήσεων του αγωνίσματος καθώς και τα βασικά χαρακτηριστικά του αγωνίσματος μπορούν να αποτελέσουν ασφαλή οδηγό στην κρίση των ειδικών για την επιλογή και την περαιτέρω ενασχόληση του αθλητή με το αγώνισμα.

Όμως ακόμη και αυτά τα βασικά στοιχεία, για τη γνωριμία του αγωνίσματος, αποτελούν επικίνδυνο παιχνίδι για την πλειονότητα των παιδιών. Ο κίνδυνος προέρχεται αφενός μεν από την έλλειψη των κατάλληλων προστατευτικών στρωμάτων των ειδικών βαλβίδων και των κατάλληλων κονταριών και αφετέρου από την παρουσία κάποιων εξαιρετικά απρόσεκτων και άρρυθμων παιδιών. Είναι ο παράγοντας ισορροπία που τους λείπει και τους καθιστά “επικίνδυνους” να τραυματιστούν.

Είναι αυτός ο κίνδυνος, που δεν λείπει από το παραδοσιακό μάθημα μύησης στο επί κοντώ, που αποτρέπει τους γυμναστές να ασχοληθούν με τη μύηση των παιδιών του σχολείου ή του συλλόγου και στο επί κοντώ. Σε ένα σχολείο που υπάρχουν πολλά παιδιά σε κάθε τάξη, εάν με την πρώτη επαφή με το αγώνισμα κάποιος τραυματιστεί, είναι φυσικό το γεγονός αυτό να αποθαρρύνει το γυμναστή από το να επανέλθει την επόμενη ώρα και με το άλλο τμήμα για τη μύηση στο επί κοντώ.

Η απόλυτα δικαιολογημένη σκέψη του κάθε γυμναστή, που έκανε τη σκέψη να μυήσει τα παιδιά και στο επί κοντώ, σε αυτήν την περίπτωση είναι:  “Συνεχίζουμε και αφήνουμε το επί κοντώ για αργότερα”,  δηλαδή ποτέ.

Η  ΜΥΗΣΗ ΣΤΟ ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ ΜΕ  “ΤΟ ΣΠΑΣΤΟ ΚΟΝΤΑΡΙ”

ΣΧΗΜΑ 1 :  Δείχνει το “Σπαστό Μεταλλικό κοντάρι”.

“Το σπαστό Κοντάρι”  αποτελείται από μία μεταλλική βάση η οποία σταθεροποιείται στο έδαφος (1), από ένα μηχανισμό περιστροφής -μπρος πίσω- με ρουλεμάν (2), και από έναν άξονα στον οποίο προσαρμόζεται ένα κομμάτι από πλαστικό κοντάρι (3).

  “ΤΟ ΣΠΑΣΤΟ ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ ΚΟΝΤΑΡΙ”

Στον άξονα περιστροφής του μηχανισμού με το ρουλεμάν (2) προσαρμόζεται ένα κομμάτι από πλαστικό κοντάρι (3).  Η μορφή αυτή μοιάζει με το παραδοσιακό κοντάρι, το οποίο κρατάει ο προπονητής στη βαλβίδα.  Χρησιμοποιείται για την εκμάθηση του ρυθμού απογείωσης, εξάρτησης και αιώρησης του αθλητή.

Οι αθλητές τρέχουν, πιάνουν όπου φτάνουν και με αιώρηση περνούν στην απέναντι πλευρά. Οι αθλητές εξοικειώνονται με τις διάφορες φάσεις του άλματος που είναι ο δρόμος φοράς, ο ρυθμός απογείωσης, η λαβή με τα χέρια ψηλά, η αιώρηση, το «πέρασμα μέσα» στο στρώμα κ.α.  Στη συνέχεια μαθαίνουν να μαζεύουν τα πόδια στο στήθος και να σηκώνουν τη λεκάνη τους στοχεύοντας στην ανεστραμμένη στήριξη στο κοντάρι. Ακολουθεί η μύηση στο γύρισμα, στο πέρασμα του πήχη, κ.α.

ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ “ΣΠΑΣΤΟΥ ΚΟΝΤΑΡΙΟΥ”

Το “Σπαστό κοντάρι” μπορεί να βοηθήσει στην μαζικότερη μύηση των νεαρών αθλητών στο άλμα επί κοντώ. Η μύηση είναι ευκολότερη διότι:

• Προσφέρει ασφάλεια στον αθλητή κατά την εξάρτηση, διότι το σπαστό κοντάρι επιτρέπει την κίνηση μόνο στον προσθοπίσθιο άξονα.
• Καθορίζει το επιθυμητό ύψος λαβής ανάλογα με το ανάστημα και την ταχύτητα του αθλητή. Η κλίση του κονταριού ρυθμίζεται με κάποιο εύκολο μηχανισμό π.χ. μια αλυσίδα και ο αθλητής τρέχει και πιάνει όπου φτάνει.
• Με πολύ ευκολότερες συνθήκες ο αθλητής “περνάει μέσα” με λαβή που θα ήταν δύσκολο να το πετύχει, αν το κοντάρι δεν ήταν σπαστό. Το σημείο περιστροφής του σπαστού κονταριού βρίσκεται πολύ πιο κοντά στο σημείο απογείωσης σε σχέση με ένα κανονικό κοντάρι και για το ίδιο ύψος λαβής.
• Ο αθλητής έχει την ευκαιρία να πραγματοποιεί πολλά άλματα χωρίς να κουράζεται γιατί με μικρή προσπάθεια μπορεί να “περάσει μέσα”. Δεν απαιτείται η μέγιστη ταχύτητά του σε κάθε άλμα.
• Με την προσθήκη ενός απλού μηχανισμού, μιας αλυσίδας και ενός ελατηρίου επαναφοράς, το κοντάρι επανέρχεται στην αφετηρία του και είναι σε θέση για τον επόμενο αθλητή σε μικρό χρόνο, και χωρίς πρόσθετο κόπο.
• Ο αθλητής αρχίζει να ελέγχει το σώμα του στον αέρα, αποκτά ισορροπία και αίσθηση του χώρου,.
• Η χρησιμοποίηση κομματιών από πλαστικό κοντάρι, σε συνδυασμό με τις αρθρωτές γωνίες, καθιστά το σύστημα σχετικά ελαφρύ και αρκετά ελαστικό έτσι ώστε στη συνέχεια ο αθλητής να μπορεί να αισθανθεί και την μικρή ή μεγαλύτερη έλξη – εκτίναξη που δέχεται από την ελαστικότητα του συστήματος.
• Το σπαστό κοντάρι μπορεί να κατασκευαστεί με οποιοδήποτε υλικό που παρέχει ασφάλεια και είναι διαθέσιμο.
• Είναι εύκολη η αποσυναρμολόγησή του και η μεταφορά του σε άλλο χώρο.
• Η μύηση στο αγώνισμα γίνεται εύκολα, σε κάθε μικρό χώρο, κλειστό ή ανοικτό χωρίς να χρειάζονται ειδικοί διάδρομοι και ειδικές βαλβίδες του επί κοντώ.
• Σε μια προπονητική μονάδα μια ομάδα παιδιών μπορούν να μυηθούν σε περισσότερα σημεία της τεχνικής του επί κοντώ από ότι θα μπορούσαν με κανονικά κοντάρια σε πλήρως εξοπλισμένα αθλητικά κέντρα.
• Περισσότερα παιδιά μπορούν να ασκηθούν σε μια προπονητική μονάδα με το Σπαστό κοντάρι σε σύγκριση με το παραδοσιακό μεταλλικό ή πλαστικό κοντάρι.

ΑΣΚΗΣΕΙΣ

ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΠΑΣΤΟΥ ΚΟΝΤΑΡΙΟΥ.

Η μύηση στο επί κοντώ με το Σπαστό κοντάρι περιλαμβάνει βασικές ασκήσεις εκμάθησης του ρυθμού  πατήματος, του ρυθμού της απογείωσης μέχρι και ολοκληρωμένα άλματα με πέρασμα πήχη, σε σχετικά μικρά ύψη.

1. ΑΣΚΗΣΕΙΣ  ΜΕ “Το σπαστό Μεταλλικό κοντάρι”

Το σύστημα στην πιο απλή του μορφή [σχήμα 1] χρησιμοποιείται όπως ένα παραδοσιακό κοντάρι, το οποίο κρατάει ο προπονητής στη βαλβίδα. Οι αθλητές τρέχουν και πιάνουν εκεί που φτάνουν και πραγματοποιούν την άσκηση που θα τους ζητηθεί. Οι αθλητές εξοικειώνονται με την αίσθηση του τρέχω, σηκώνω χέρια, πιάνω, αιωρούμαι και περνάω “μέσα”.

Το Σπαστό κοντάρι μπορεί να τοποθετηθεί μπροστά σε ένα σκάμμα του μήκους και η προσγείωση των αθλητών να γίνεται στην άμμο.  Στην περίπτωση αυτή ο στόχος της διδασκαλίας είναι  η εξοικείωση των αθλητών με το πάτημα, (στο αριστερό πόδι για δεξιόχειρες), πιάσιμο στο κοντάρι με το δεξί χέρι τεντωμένο πάνω από το κεφάλι, η εξάρτηση, η αιώρηση και η προσγείωση στην ίδια ευθεία με το δρόμο φοράς τους.

Στο σημείο αυτό η ισορροπία του αθλητή στον αέρα είναι σημαντικότατος παράγοντας και εξασφαλίζεται από τον άξονα περιστροφής του συστήματος με τον περιορισμό της κίνησης μόνο μπρος-πίσω. Ο χρόνος για κάθε προσπάθεια περιορίζεται στο ελάχιστο. Οι συνθήκες άλματος ελέγχονται σχολαστικά για την αποφυγή πιθανών τραυματισμών.

α) Ασκήσεις με  Προσγείωση στην άμμο

1. Το κοντάρι ρυθμίζεται σε θέση σχεδόν κατακόρυφο, για να είναι πανεύκολο το “πέρασμα μέσα”. Ο αθλητής τρέχει και πιάνει όπου φτάνει. Δίνεται έμφαση να πατήσει στο αριστερό πόδι, να πιάσει με το δεξί χέρι ψηλά και να περάσει “μέσα” από την πλευρά του ποδιού αιώρησης, από δεξιά (για δεξιόχειρα αθλητή). Γίνεται η εξοικείωση με τον τρόπο και το ρυθμό απογείωσης.
2. Η άσκηση επαναλαμβάνεται αλλάζοντας σταδιακά την κλίση του κονταριού. Η γωνία τοποθέτησης (η γωνία που σχηματίζεται από τον άξονα του κονταριού με το έδαφος) γίνεται όλο και μικρότερη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο κάθε αθλητής να πιάνει στο κοντάρι υψηλότερα. Με τέτοιες λαβές, το “πέρασμα μέσα” απαιτεί ταχύτητα και έντονο πάτημα. Δίνονται οδηγίες στους αθλητές να απογειώνονται με την ίδια γωνία απογείωσης όπως εάν απογειωνόντουσαν για ένα άλμα σε μήκος ή τριπλούν.
3. Οι αθλητές τρέχουν και πιάνουν στο ανάλογο ύψος και περνάνε μέσα σε θέση “βήμα άλμα” με το κοντάρι να ακουμπάει στο στήθος και το μηρό του ποδιού ώθησης. Το πόδι αιώρησης (δεξί) βρίσκεται λυγισμένο στο γόνατο, δίπλα και μπροστά από το κοντάρι με το μηρό στην οριζόντια θέση και την κνήμη να σχηματίζει ορθή γωνία με τον μηρό.
4. Λαβή αιώρηση και μάζεμα των γονάτων στο στήθος, προσγείωση στα πόδια με μέτωπο εμπρός.
5. Προσπάθεια προσγείωσης όσο μακριά γίνεται χωρίς στροφή (διαγωνισμός σε μήκος – ποιος θα φτάσει μακρύτερα ).
6. Λαβή αιώρηση και στροφή στον αέρα που καταλήγει σε προσγείωση με αλλαγή μετώπου. Ο αθλητής μεταφέρει το βάρος του προς το κοντάρι, στηρίζεται και γυρίζει στον αέρα, προσγειώνεται μαλακά στα πόδια.
7. Πέρασμα πάνω από λάστιχο που βρίσκεται πολύ χαμηλά 30 – 40 εκ. και μακριά 1¹/₂ – 2 μ. με στροφή στον αέρα και αλλαγή μετώπου.
8. Το λάστιχο έρχεται κοντά περίπου 1 μ. ενώ συγχρόνως ψηλώνει όχι πάνω από 1 μέτρο (διότι υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού κατά την προσγείωση). Ο αθλητής μαζεύει τα πόδια του στο στήθος και περνάει το λάστιχο. Προσγείωση στα δύο πόδια με αλλαγή μετώπου, κοιτώντας το σημείο από όπου ξεκίνησε.

β) Ασκήσεις με προσγείωση σε στρώμα του επί κοντώ ή του ύψους

1. Το κοντάρι ρυθμίζεται σε θέση με μικρή κλίση, σχεδόν κατακόρυφο, για να είναι εύκολο το “πέρασμα μέσα”. Ο αθλητής τρέχει και πιάνει όπου φτάνει. Δίνεται έμφαση να πατήσει στο αριστερό πόδι, να πιάσει με το δεξί χέρι ψηλά, να περάσει “μέσα” και να ανεβεί στο στρώμα όρθιος, από τη δεξιά πλευρά του κονταριού (για δεξιόχειρα αθλητή). Γίνεται η εξοικείωση με το ρυθμό απογείωσης και γνωριμία με το στρώμα.
2. Ο αθλητής τρέχει πιάνει σχετικά χαμηλά και προσπαθεί να περάσει γρήγορα “μέσα” και να ξαπλώσει στο στρώμα με τα πόδια του όσο γίνεται μακρύτερα και να δείχνουν ίσια μπροστά. Στην προσπάθειά του ο αθλητής να φτάσει μακρύτερα συνηθίζει να μην κόβει την ταχύτητά του κατά την απογείωση.
3. Απογείωση με μάζεμα των γονάτων στο στήθος. Προσγείωση με την πλάτη ή με τα πόδια στο στρώμα.
4. Ανέβασμα των ποδιών μαζεμένα των γονάτων στο ύψος του στήθους, στη συνέχεια γύρισμα με αλλαγή μετώπου. Ο αθλητής κάνει την κίνηση σαν να περνάει κάποιο πήχη.
5. “Κρέμασμα” (ανεστραμμένη εξάρτηση στο κοντάρι) και προσπάθεια να φτάσει με τα πόδια κάποιο λάστιχο που βρίσκεται αρκετά ψηλά. Ο αθλητής μαθαίνει να σηκώνει τη λεκάνη του ψηλά ενώ το κεφάλι του μένει πίσω και βρίσκεται στην προέκταση του κορμού.
6. Άλματα με έμφαση στο σήκωμα της λεκάνης ψηλά και στο γύρισμα, έτσι ώστε ο αθλητής να περάσει το λάστιχο με την κοιλιά.
7. Αγώνας, ποιος θα κάνει σωστότερα άλματα σε διαφορετικά ύψη.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ :

Από το σύνολο των παιδιών που θα ασκηθούν με την απλούστερη μορφή του “Σπαστού κονταριού” τα περισσότερα θα τα καταφέρουν σε ολόκληρη τη σειρά των ασκήσεων. Μερικά παιδιά θα καταφέρουν να κρατηθούν και να αιωρηθούν “μέσα”, θα παρουσιάσουν όμως αδυναμία στις πιο δύσκολες ασκήσεις. Τέλος κάποια άλλα παιδιά δε θα τολμήσουν καν να πιαστούν στο κοντάρι για να δοκιμάσουν να “περάσουν μέσα”.

Η πρώτη επιλογή έγινε.  Ξεχώρισαν ήδη: 1) Όσα παιδιά είναι “ευτυχισμένα” με το άλμα επί κοντώ, 2) Όσα αντιμετωπίζουν κάποια προβλήματα, μικρά ή μεγάλα και  3) Όσα δεν αισθάνονται καλά με το αγώνισμα.

Η διαδικασία επιλογής των αθλητών συνεχίζεται με την προοδευτική αύξηση του βαθμού δυσκολίας των ασκήσεων. Σταδιακά περνάμε στις παραλλαγές του Σπαστού κονταριού και σιγά σιγά κάποιοι απομακρύνονται διότι δεν αισθάνονται ασφαλείς και ευτυχείς με τις ασκήσεις. Η διαδικασία συνεχίζεται με όσους αισθάνονται “ευτυχείς” και με τις δυσκολότερες ασκήσεις.

Έχουν πλέον ξεχωρίσει, σε βασικό επίπεδο, αυτά τα παιδιά που συγκεντρώνουν τα ιδιαίτερα εκείνα χαρακτηριστικά-προσόντα που χρειάζονται για το άλμα επί κοντώ.  Η συνέχεια είναι ευθύνη της πολιτείας να  “επέμβει κατάλληλα” για την αξιοποίηση των επιλεγμένων μελλοντικών επικοντιστών.  Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά  που ξεχώρισαν από τις διάφορες περιφέρειες θα πρέπει να ενταχθούν σε οργανωμένα αθλητικά κέντρα, στα οποία να υπάρχει η κατάλληλη υποδομή για το άλμα επί κοντώ, τόσο σε αθλητικό υλικό όσο και σε προπονητικό δυναμικό. Από αυτά τα παιδιά θα προχωρήσουν πλέον για το δρόμο της κορυφής τα “Ταλέντα”.

Από το σύνολο των επιλεγμένων ταλέντων, μπορεί ! να εμφανιστεί και ο πρωταθλητής του επί κοντώ με προγραμματισμένη, επίπονη και μακρόχρονη δουλειά.  Η εμφάνιση όμως του παγκόσμιου πρωταθλητή του επί κοντώ δεν μπορεί να γίνει σε καμία περίπτωση τυχαία ή κάτω από ευτυχείς συγκυρίες.

Οι  «Μαύρες τουλίπες» δε φυτρώνουν πουθενά στον κόσμο μόνες τους….. Χρειάζεται να “δουλέψουν ρολόι” τα πάντα, από το Α μέχρι το Ω, και πάλι, το μόνο για το οποίο μπορούμε να μιλάμε με σιγουριά είναι ότι θα έχουμε το δικαίωμα να ελπίζουμε στην εμφάνιση ενός παγκόσμιου πρωταθλητή του Επί κοντώ.

Ίσως η ιδιομορφία του αγωνίσματος να μας υποχρεώνει να το εντάξουμε στα ειδικά αγωνίσματα, για τα οποία η Πολιτεία πρέπει να πάρει κάποιες δυναμικές αποφάσεις. Το αγώνισμα ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία και το σωματότυπο του Έλληνα έχουμε να παρουσιάσουμε μεγάλα ονόματα στο παγκόσμιο στερέωμα όπως Ρ. Ευσταθιάδης, Γ.  Ρουμπάνης, Χρ. Παπανικολάου και ο νεότερος  Κ. Φιλιππίδης.

Το ότι έχουμε απομακρυνθεί ως χώρα από την κορυφή του αγωνίσματος έχει να κάνει με την προσοχή που δώσαμε και με τα κονδύλια που διαθέσαμε.

Δυστυχώς το άλμα επί κοντώ δεν είναι από τα αγωνίσματα που τα ταλέντα γεννιούνται και εμφανίζονται μόνα τους. Δεν είναι η παπαρούνα που θα φυτρώσει μόνη της χωρίς καμία ιδιαίτερη φροντίδα και θα στολίσει τα απέραντα λιβάδια της χώρας μας. Ο πρωταθλητής του άλματος επί κοντώ είναι η Μαύρη τουλίπα, που θα φυτρώσει και θα μεγαλώσει μόνο στα θερμοκήπια εκείνων που θα την αγαπήσουν, θα τη θελήσουν πραγματικά και θα βάλουν “στόχο ζωής τους” να την αποκτήσουν.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Κωνσταντινίδης Δημ.  1998,  [Το “χρυσό πέλμα” της ΕΣΣΔ  ξαναχτυπά]. Περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ, Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, Τεύχος 393, 18-10-1998,  σελ. 74-78.
Libor Ronnie,    (1995). Another view of the concept of consistency in track and field. New studies in athletics, Vol. 10, No 3, pp. 7-11.
Woicik  Mike  1983,  “The Pole Vault”, Track & Field Quarterly Review, Kalamazoo, Vol. 83, No 4, pp. 37-40.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

[1] Ο συγγραφέας επιθυμεί να εκφράσει τις ευχαριστίες του στον κύριο,  Γεώργιο Τάνιο, (Μηχανολόγο Μηχανικό, Εργαστήριο Στοιχεία Μηχανών, Τομέας κατασκευών, Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών, Πολυτεχνικής Σχολής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), γιατί η συμβολή του ήταν καθοριστική στο να γίνει πραγματικότητα η ιδέα του “Σπαστού κονταριού”.

([2]) Το να παραθέτουμε τους τρόπους επιλογής και προώθησης των νεαρών αθλητών-ταλέντων για διάκριση σε παγκόσμιο επίπεδο, μοιάζει με ουτοπία όταν δεν υπάρχει συνεργασία μεταξύ των επιτροπών υποδοχής, αξιολόγησης, επιλογής,  και προώθησης των νεαρών αθλητών μας.