Έγιναν οι απονομές, στους νικητές του Point System και των Παρουσιών, στο γκρουπ της κ. Μαρίας για το μήνα Απρίλιο. Οι τρεις νικητές είναι: Παρουσίες : 1η Φακούδη Θεοδώρα, 2η Κούτρα Κων/να, 3ος Κουπίδης Αλκιβιάδης. Αυτοκόλλητα : 1ος Παπαδόπουλος Νικόλαος, 2η Παρίση Λουκία, 3η Λαμπριανίδου Ελένη. Στις φωτογραφίες οι νικητές για τον μήνα Απρίλιο με τον Νίκο Παπαδόπουλο να έχει κερδίσει την πρώτη θέση και να βραβεύεται από την κ. Νικολέττα (άτυχε Νικόλα…!).
Δεν αντέχω! Θα σας κοινοποιήσω ένα εσωτερικό e-mail (μεταξύ προπονητών του ΑΣ ΡΗΓΑΣ) μήπως και όσοι τα στέλνουν βάλουν μυαλό! Το e-mail το κοινοποιούμε κυρίως για τους γονείς· αφενός μεν για να πάρουν μια ιδέα της φιλοσοφίας του ΑΣ ΡΗΓΑΣ και για το πότε κερδίζουν αυτοκολλητάκια τα παιδιά, στο περίφημο Point System. Αφετέρου δε, για να δείτε πώς θα βελτιώσει ο ΑΣ ΡΗΓΑΣ τα οικονομικά του! (Οι προπονητές σε λίγο θα πληρώνουν και από πάνω το σύλλογο αφού πάνε γυρεύοντας! – μερικοί το κάνουν κιόλας ως χορηγοί, εδώ και μήνες! …..
Στη επάνω φωτο, ο Νίκανδρος Στυλιανού έχει κερδίσει το δωράκι του, που το λιγουρεύονται πολλές! Κάτω οι νικητές και νικήτριες που κατάφεραν να ξεχωρίσουν για τον Απρίλιο στον “οικογενειακό” διαγωνισμό του ΑΣ ΡΗΓΑΣ.
ΤΟ Ε-ΜΑΙΛ
<< Κύριε Φώτη,
Η αλήθεια είναι ότι η «δουλειά» του προπονητή δεν είναι ακριβώς δουλειά… Είναι μάλλον μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνουμε τη «τρέλα μας»… Κάθε φορά στη προπόνηση προσπαθείς να μάθεις στα παιδιά πράγματα που εσύ θεωρείς σημαντικά. Και το κάνεις αυτό γιατί πιστεύεις ότι θα έχει κάποιο αποτέλεσμα. Όταν όμως έρχονται εκείνες οι μικρές στιγμές που βλέπεις το αποτέλεσμα μπροστά σου!!! όλα γίνονται ακόμη πιο φωτεινά! ακόμη πιο όμορφα!!! Νιώθω ότι έρχομαι στο γήπεδο κάνω τη τρέλα μου και αντί να πρέπει να πληρώσω γι αυτό… «πληρώνομαι» με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους!!!!!!!
Αυτή τη φορά δε μιλάω για βελτίωση στις επιδόσεις. (Αν και αυτό το βλέπω συχνά και μου δίνει σχεδόν καθημερινές χαρές.) Θα σας πω δύο φάσεις από τη προπόνηση της παρασκευής που τουλάχιστον εμένα με έκαναν να νιώσω όσα σας περιέγραψα.
Σκηνικό Νο1:
Τρέχω για ζέσταμα με τα μωρά της ….. Ο Π… (ο καινούριος) μιλάει ασταμάτητα και λέει «Εγώ θα τους περάσω όλους γιατί είμαι πολύ γρήγορος! Εμένα το μόνο που μ’ ενδιαφέρει είναι τα βραβεία και τα μετάλλια!!!»
Από τη μια μου φαίνεται αστείος ο ασταμάτητος μονόλογος από τον 6χρονο πιτσιρίκο από την άλλη δε μου αρέσει το περιεχόμενο… Πάνω που πάω να πω κάτι για να τον διορθώσω, ένας από τους «πεπειραμένους» πλέον!!! 6χρονους αθλητές της ομάδας επαναστατεί φωνάζοντας: «Τι λες; Σημασία δεν έχει μόνο το βραβείο; Σημασία έχει να προσπαθείς!!! Ακόμη κι αν δε πάρεις μετάλλιο!!!»
Σκηνικό Νο2:
Πηγαίνουμε για μήκος. Ζητάω από τα παιδιά να περιμένουν για μισό λεπτό πίσω από τα σκάμματα μέχρι να τσεκάρω αν το ένα από τα δύο σκάμματα είναι ελεύθερο. Εν τω μεταξύ κάποια από τα παιδιά βάζουν δειλά το πόδι τους στην άμμο, για να παίξουν, με αποτέλεσμα ένας προπονητής να τους κάνει παρατήρηση. Εγώ τα βλέπω χωρίς να μπορώ να διακρίνω ποια παιδιά έκαναν τη «ζαβολιά». Τα φωνάζω κοντά μου και τους ρωτάω με αυστηρό ύφος «Ποια παιδιά ακούμπησαν τη άμμο;». Συνήθως τα παιδιά κάνουν μία αταξία ακριβώς μπροστά σου και ακόμη και έτσι δε παραδέχονται ότι το έκαναν. Κι όταν δουν ότι δεν τους παίρνει άλλο σου αραδιάζουν ένα κάρο δικαιολογίες…. Τα αστέρια μας όμως είναι σε άλλο επίπεδο… !!! Αμέσως μετά την ερώτηση, χωρίς να ακουστεί τίποτα σηκώνουν έξι παιδάκια το χέρι!!!!! «Εγώ, Εγώ ….».
Κόλλησα! Συγκρατήθηκα για να μη φανεί αλλά η αλήθεια είναι ότι «μούπεσαν τα σαγόνια». Έχουμε πει πολλές φορές ότι όταν κάνουμε ένα λάθος θα πρέπει να έχουμε το θάρρος να το παραδεχθούμε, να ζητήσουμε συγνώμη και να δεχθούμε την όποια συνέπεια… αλλά από τα λόγια μέχρι την εφαρμογή…!
Τους είπα μπράβο που το παραδέχτηκαν και τους τιμώρησα για το λάθος τους.
Η ιστορία δε σταματάει εδώ; Στο τέλος τους εξήγησα πόσο σπουδαίο ήταν αυτό που έκαναν και τους έδωσα ένα πόντο για το point system.
Αμέσως μετά… άρχισα να δέχομαι φιλοσοφικά ερωτήματα του στυλ: «Κυρία, δηλαδή για σας τι είναι πιο σημαντικό το ότι πειράξαμε την άμμο ή το ότι παραδεχτήκαμε το λάθος μας; Κι αν δε το παραδεχόμασταν πιο από τα δύο λάθη θα ήταν μεγαλύτερο;»
Αυτά για όσους λένε ότι τα 10χρονα δε σκέφτονται…
Μετά τι να πεις γι αυτά τα πιτσιρίκια;;;
Πώς να μη νιώθω ότι παίρνω πολλαπλάσια τα ελάχιστα που δίνω;;>>
Τι να πούμε!
το μόνο που λέμε είναι ότι είμαστε περήφανοι για τον ονειρικό μας σύλλογο.
Να και ο ΥΜΝΟΣ του ΑΣ ΡΗΓΑΣ.
Χαρείτε τον…
