Βαρέθηκα να «στηλιτεύω» συμπεριφορές και να ξοδεύω το λίγο μυαλουδάκι που μας έμεινε για τους «απαράδεκτους». [Στηλιτεύω= επικρίνω με αυστηρό και έντονο ύφος. Η αρχική σημασία του ρήματος ήταν εκθέτω κάποιον δημοσίως και τον στιγματίζω, αναγράφοντας το όνομά του σε στήλη. ο Δημοσθένης στηλίτευε την αδράνεια των Αθηναίων.]
Σήμερα οι κεραίες μου «έπιασαν» μία συμπεριφορά που θα ένοιωθα άδικος εάν δεν την «αναδείκνυα» (όσο γίνεται μέσα από το μικρό μας σάιτ). Επιγραμματικά, η ιστορία μας.:
Ραντεβού 10:30 στο Καυτανζόγλειο για να φύγουμε για … προπόνηση. Σήμερα η προπόνηση θα γίνει στις παραλίες της Επανομής, στον ποταμό… (περάσαμε υπέροχα).
Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, μας λείπει ένας και μη ξέροντας από πού θα φανεί, το μάτι δουλεύει, αριστερά και δεξιά. Ασυνήθιστη κίνηση παρατηρείται στις δενδροστοιχίες του παρκινγκ του Καυτανζογλείου. Μία σιλουέτα με σακούλα στο χέρι, πότε σκύβει (κάτι μαζεύει), πότε περπατάει παραδίπλα, ξανά σκύβει …, κάποτε τελειώνει και τη βλέπουμε να κατευθύνεται προς τους κάδους των απορριμμάτων. Περνάει από κοντά μας “βλέπουμε” και καταλαβαίνουμε…
Στα γρήγορα «τσιμπάμε» τη μηχανή μας και προλαβαίνουμε να φωτογραφίσουμε την κυρία με τις σακούλες της, λίγο πριν από τους κάδους.
