Βαρέθηκα να «στηλιτεύω» συμπεριφορές και να ξοδεύω το λίγο μυαλουδάκι που μας έμεινε για τους «απαράδεκτους». [Στηλιτεύω= επικρίνω με αυστηρό και έντονο ύφος. Η αρχική σημασία του ρήματος ήταν εκθέτω κάποιον δημοσίως και τον στιγματίζω, αναγράφοντας το όνομά του σε στήλη. ο Δημοσθένης στηλίτευε την αδράνεια των Αθηναίων.]
Σήμερα οι κεραίες μου «έπιασαν» μία συμπεριφορά που θα ένοιωθα άδικος εάν δεν την «αναδείκνυα» (όσο γίνεται μέσα από το μικρό μας σάιτ).
Επιγραμματικά, η ιστορία μας.:
Ραντεβού 10:30 στο Καυτανζόγλειο για να φύγουμε για … προπόνηση. Σήμερα η προπόνηση θα γίνει στις παραλίες της Επανομής, στον ποταμό… (περάσαμε υπέροχα). Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, μας λείπει ένας και μη ξέροντας από πού θα φανεί, το μάτι δουλεύει, αριστερά και δεξιά. Ασυνήθιστη κίνηση παρατηρείται στις δενδροστοιχίες του παρκινγκ του Καυτανζογλείου. Μία σιλουέτα με σακούλα στο χέρι, πότε σκύβει (κάτι μαζεύει), πότε περπατάει παραδίπλα, ξανά σκύβει … κάποτε τελειώνει και τη βλέπουμε να κατευθύνεται προς τους κάδους των απορριμμάτων. Περνάει από κοντά μας “βλέπουμε” και καταλαβαίνουμε…
Στα γρήγορα «τσιμπάμε» τη μηχανή μας και προλαβαίνουμε να φωτογραφίσουμε την κυρία με τις σακούλες της, λίγο πριν από τους κάδους.
Ο “κούκλος” που περιμέναμε ήρθε.
Έχουμε βάλει μπροστά και φεύγουμε.
Κατευθυνόμαστε προς την έξοδο του πάρκινγκ και φτάνουμε την κυρία, που βαδίζει προς την έξοδο.
Ανοίγω το παράθυρο:
– Μας προσέχετε … από ότι είδα.
– Ναι … κάτι έπρεπε να κάνω.
– Σας φωτογράφησα, επί το έργον… Μπορώ να χρησιμοποιήσω τη φωτογραφία και να σχολιάσω την πράξη σας;
– Δεν έχω κανένα πρόβλημα.
– Μήπως μπορώ να έχω και το ονοματάκι σας; [Τηλέφωνο δεν ζήτησα! (μάρτυρες τα παιδιά που είχα στο αυτοκίνητο)].
– Παναγιώτα Ιακωβίδου.
Κυρία Παναγιώτα μας, κυρία Παναγιώτα του Καυτανζογλείου, εκ μέρους όλων όσων χρησιμοποιούν το Καυτανζόγλειο και όχι μόνον, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
Προσωπικά σας ευχαριστώ γιατί μου δώσατε «πάσα» να αναδείξω την συμπεριφορά σας και να στείλω μήνυμα στα εκατοντάδες παιδιά -στους αθλητές των συλλόγων της Θεσσαλονίκης- ότι ανάλογες ενέργειες μόνον δυνατοί άνθρωποι με ξεχωριστά μεγάλα αποθέματα αγάπης προς τη φύση και τους συνανθρώπους τους μπορούν να κάνουν.
Αν όλοι κάποτε, γεμίσουμε μια σακούλα με σκουπίδια -που δεν είναι δικά μας- τότε θα έχουμε προσφέρει «τον οβολό μας» στο κοινό ταμείο της σωστής και πολιτισμένης συμπεριφοράς του ΕΛΛΗΝΑ. Σε κάθε σχετική κουβέντα καταλήγουμε ότι δεν έχουμε «αγωγή -παιδεία».
Να πως μπορούμε να την αποκτήσουμε, όλοι να κάνουμε κάποτε ό,τι έκανε σήμερα η κ. Παναγιώτα.
