Με πλακέτα περιωπής (εκτός προγράμματος), έφυγε και η αφεντομουτσουνάρα μου από την πίτα. Οι αθλητές μας και άλλοι που δεν γνωρίζω, με εκφραστή των συναισθημάτων τον κ. Νίκανδρο Στυλιανού, έκαναν την έκπληξη και μου απένειμαν “Βραβείο Μέγα”, το οποίο θα κοσμεί το γραφείο μου για καμιά 50 χρόνια! (άντε 40, ούτε χρόνο παρακάτω)!
Στον “πύρινο” λόγο του ο Νίκανδρος Στυλιανού άφησε τα συναισθήματά του να ξεχειλίσουν και να βγάλουν κουβέντες μεστές, γεμάτες αγάπη, ευγνωμοσύνη και μεγαλείο ψυχής (στοιχεία που τον διακρίνουν). Το ίδιο έκαναν τα μάτια του – ξεχείλισαν – και σα βουλοκέρι σφράγισαν για πάντα τα υπέροχα λόγια του.
Τι θα μπορούσε να πει κάποιος σε τέτοιες στιγμές; Τι να πεις, όταν ο εσωτερικός σου κόσμος φλέγεται, η ψυχή σου πετάει στα σύννεφα, το μυαλό σου χάνεται στα βουρκωμένα μάτια ενός «πραγματικά» μεγάλου αθλητή και τα αυτιά σου ακούν «γιατί έκανες τόσα πολλά για μένα»;
Α! ρε Νίκανδρε… το μεγαλείο της ψυχής σου δημιουργεί διαμάντια και με αυτά ομορφαίνεις τη ζωή όλων όσων είναι γύρο σου. Έτσι να μείνεις.
Να είσαι καλά … «Φλώρε». Σε ευχαριστώ.
