ΜΑΘΑΙΝΩ ΓΙΑΤΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ.
Μέχρι και στον αγώνα του άλματος επί κοντώ για τους ΠΠ-ΠΚ/Β, που έγινε στα ΣΤ ΧΕΙΜΩΝΙΔΕΙΑ η συμμετοχή ήταν πολύ ικανοποιητική. Οι μελλοντικοί επικοντιστές μπαίνουν σιγά σιγά «στο αυλάκι».
Στους ΠΠ/Β οι δύο πρώτοι αθλητές του «Γ.Σ. ΣΕΡΡΕΣ 93» πέρασαν το 2.60 και η πρώτη θέση κρίθηκε στις προσπάθειες και σε …«μισό δόντι» (του Αποστολίδη).
Στις ΠΚ/Β το ίδιο σκηνικό, οι δύο πρώτες αθλήτριες πέρασαν το 2.10 και η πρώτη θέση κρίθηκε στις προσπάθειες. Οι αθλήτριες ήταν και πάλι του «Γ.Σ. ΣΕΡΡΕΣ 93».
Δεν έχει παρά να συγχαρούμε τα παιδιά των Σερρών και ιδιαίτερα τον προπονητή τους κ. Κεφαλίδη Σάββα που δείχνει ότι ετοιμάζει και τη νέα φουρνιά των επικοντιστών.
Βέβαια ο αθλητισμός έχει να κάνει με την προσπάθεια και την επιμονή και υπομονή.
Γιαυτό ακολουθώντας το πνεύμα του Κλασικού αθλητισμού, λέμε στα παιδιά των Σερρών και στον κ. Κεφαλίδη Σάββα. «Συγχαρητήρια» για τη σημερινή σας νίκη ήσασταν καλύτεροι και δίκαια κερδίσατε. ΜΠΡΑΒΟ.
Όμως και τα παιδιά, που σήμερα δεν κατάφεραν να αποδώσουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, πήραν το μήνυμα. Τους άκουσα να λένε: «Θα προσπαθήσουμε περισσότερο, θα είμαστε πιο προσεκτικοί στις προπονήσεις και Θα προσέχουμε το κάθε τι που θα μας λέει ο προπονητής μας».
Με τέτοιο πνεύμα, ο επόμενος αγώνας θα έχει άλλο ενδιαφέρον και με την ιστορία αυτή να επαναλαμβάνεται μετά από κάθε αγώνα, φτάνουμε να γνωρίσουμε το πραγματικό νόημα της προσπάθειας και του αθλητισμού.
Στους μικρούς αθλητές, που ίσως αγωνίστηκαν για πρώτη φορά σε επίσημο αγώνα και με άλλα παιδιά, αφιερώνουμε το αρθράκι που είχαμε γράψει για κάποια άλλη φουρνιά αθλητών όταν και αυτοί έκαναν τον πρώτο τους αγώνα.
ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΤΟ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ ΤΩΝ ΠΠ-ΠΚ/Β 6.6.2015
ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ (Γράφτηκαν στις 12.3.11)
ΜΑΘΑΙΝΩ ΓΙΑΤΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Οι αγώνες είναι η ευκαιρία για τον καθένα σας να γνωρίσετε αλλά και να βελτιώσετε τον εαυτό σας. Δεν έχει τόση σημασία αν θα κερδίσετε ή αν θα χάσετε τον αγώνα, τουλάχιστον για τη στιγμή που συζητάμε (οι πρώτεςσας συμμετοχές σε αγώνες).
Η συμμετοχή και μόνο, σε αυτές τις ηλικίες, είναι από μόνη της ένα πολύ σπουδαίο γεγονός. Τα συναισθήματα που δημιουργούνται με τη συμμετοχή μας σε κάθε αγώνα είναι συναρπαστικά είναι ανεπανάληπτα για όλους τους αθλητές, για όλους τους αγώνες, πολύ δε περισσότερο για τις μικρές ηλικίες.
Τα συναισθήματα που δημιουργούνται από τη συμμετοχή μας σε κάθε αγώνα (από την αγωνία και το φόβο του άγνωστου, μέχρι τη χαρά του τερματισμού ή ακόμη καλύτερα, μέχρι τον ενθουσιασμό της νίκης), είναι ανεπανάληπτα. Είναι πραγματικά τυχεροί όσοι μπορούν να τα ζήσουν αλλά …. και να τα “τιθασεύσουν” (κουμαντάρουν)..
Θα πρέπει να προσπαθούμε για το καλύτερο και να μαθαίνουμε από το αποτέλεσμα.
Ούτε η «νίκη» θα πρέπει να μας φουσκώνει τα μυαλά (και να συμπεριφερόμαστε αλαζονικά και με υπεροψία στους συναθλητές μας) αλλά ούτε και η «ήττα» θα πρέπει να μας απογοητεύει. Τουναντίον η «ήττα» σε αυτές τις ηλικίες είναι «Δώρο Θεού» για τα παιδιά που ξέρουν να εκτιμούν τις καταστάσεις.
Το να χάσω σε έναν αγώνα, από το φίλο μου και συναθλητή μου, δεν σημαίνει τίποτε. Πολλοί μπορεί να είναι οι λόγοι που συνετέλεσαν στο να μην αποδώσω σύμφωνα με τις δυνατότητές μου. “Είμαι καινούριος στο Στίβο, δεν προπονήθηκα αρκετά, δεν πρόσεχα στις προπονήσεις, δεν προσπάθησα σοβαρά στον αγώνα ίσως γιατί φοβήθηκα, δεν είχα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου, δεν ήμουν καλά προετοιμασμένος” και τόσα άλλα. Το μόνο που πρέπει να ξέρετε είναι ότι «είναι στο χέρι» του καθενός από εσάς να βελτιώσει τις επιδόσεις του και γιατί όχι να κερδίσει στον επόμενο αγώνα. Αρκεί να το θελήσετε, αρκεί να αξιοποιήσετε όλα σας τα προσόντα με μεθοδική και σοβαρή προσπάθεια. Τότε και τις επιδόσεις σας θα βελτιώσετε (το κυρίως ζητούμενο της συμμετοχής σας στους αγώνες) αλλά και τον αγώνα μπορεί να κερδίσετε.
Όμως ακόμη και αν δεν κερδίσετε τον αγώνα δεν χάλασε ο κόσμος. Ακόμη και χωρίς να είμαστε εμείς οι νικητές, κάποιου αγώνα, μπορούμε να είμαστε ήσυχοι με τη συνείδησή μας και υπερήφανοι για τον εαυτό μας. Αρκεί να ξέρουμε ότι προσπαθήσαμε σοβαρά και κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. Τότε θα δικαιούμαστε να είμαστε υπερήφανοι για τη συμμετοχή μας στον αγώνα ακόμη και αν όλοι οι άλλοι …. μας πέρασαν. Τότε ποιος νοιάζεται για το ποιος είναι ο πρώτος και ποιος ο τελευταίος; Όλοι, μα όλοι, είναι ΝΙΚΗΤΕΣ και σε όλους ΑΞΙΖΟΥΝ συγχαρητήρια για τη συμμετοχή τους σε έναν αγώνα ΩΡΑΙΟ και ΤΙΜΙΟ.
Στη σημερινή ημερίδα όλοι τα πήγατε πολύ καλά. Ιδιαίτερα οι μικροί μας και οι μικρές μας ήσασταν “παλικάρια”. Όσοι αγωνιστήκατε προσπαθήσατε για το καλύτερο, προσπαθήσατε για τη νίκη και το κυριότερο, καταφέρατε και τερματίσατε στον αγώνα σας.
Ο στόχοςτων μικρών μας αθλητών σε κάθε αγώνα θα πρέπει να είναι:” να ξεπεράσω τον εαυτό μου” να κάνω έστω και ένα εκατοστό καλύτερη επίδοση. Εφόσον το καταφέρετε αυτό, με συστηματική προπόνηση και σοβαρή προσπάθεια, τότε αφενός μεν θα χαίρεστε τον αθλητισμό αλλά και ως επιβράβευση θα έρθει και το μετάλλιο και η νίκη.
Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΟΥ ΚΛΑΣΙΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΘΛΗΜΑΤΩΝ
Ο Κλασικός Αθλητισμός υπερέχει των άλλων αθλημάτων γιατί έχει τη μεζούρα και το χρονόμετρο, τα οποία θα καθορίσουν το ποιος είναι “ο καλύτερος”. Τα κριτήρια για το νικητή δεν είναι υποκειμενικά , δεν έχει να κάνει με το «ποιος νομίζω εγώ ή ο άλλος» ότι είναι ο καλύτερος. Τα κριτήρια είναι αντικειμενικά, δηλαδή ο καλύτερος στον συγκεκριμένο αγώνα είναι αυτός που η μεζούρα δείχνει περισσότερα εκατοστά στην επίδοσή του ή το χρονόμετρο σταμάτησε σε μικρότερο χρόνο για ένα συγκεκριμένο δρόμο (γιατί έτρεξε πιο γρήγορα).
Εδώ ακριβώς στηρίζεται και η προσωπική βελτίωση των αθλητών του Στίβου και το ερέθισμα για να προσπαθούν. Οι αθλητές του Στίβου δεν χρειάζεται να «σκοτώσουν” τον συναθλητή τους στο ξύλο για να τον κερδίσουν. Μπορούν να είναι οι νικητές, απλά και μόνο πηδώντας μακρύτερα, πηδώντας υψηλότερα ή τρέχοντας σε μικρότερο χρόνο μια συγκεκριμένη απόσταση.
Ούτε καν «συναθλητή» δε χρειάζομαι στον Κλασικό αθλητισμό να συγκριθώ, για να ξέρω ότι έγινα καλύτερος, ότι βελτιώθηκα. Έχω τη μεζούρα και το χρονόμετρο, τα οποία μου δείχνουν το αποτέλεσμα της προσπάθειάς μου και μου επιτρέπουν να τα συγκρίνω με προηγούμενες προσπάθειες.
Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΗ ΤΟΥ ΣΤΙΒΟΥ
Αυτό που θα ήθελα να σας μείνει, από αυτές τις γραμμές, είναι : Σε κάθε αγώνα το χρονόμετρο, ο πήχης και η μεζούρα είναι «οι αντίπαλοί σας», οι αντίπαλοι όλων των αθλητών.
Οι αθλητές που συμμετέχουν στον αγώνα είναι «Φίλοι» που ο καθένας προσπαθεί “να βοηθήσει” τον άλλον για να κάνουν καλύτερο χρόνο “να νικήσουν το χρονόμετρο ή τη μεζούρα”. Το ότι κάποιος θα είναι ο πρώτος και κάποιος ο τελευταίος, στη φιλοσοφία του αθλητισμού, αυτό έρχεται δεύτερο και καταϊδρωμένο.
Όποιος νομίζει ότι μόνον ο πρώτος χαίρεται τον αθλητισμό …. ή δεν έχει αγωνιστεί ποτέ του ….. ή δεν γνώρισε την πραγματική αξία του αθλητισμού.
Ο Δικοί μας Στόχοι από τη συμμετοχή μας στους αγώνες ας είναι:
Αγωνίζομαι να ξεπεράσω τον εαυτό μου.
Αγωνίζομαι να κάνω φίλους…
Αγωνίζομαι για να γνωρίσω τις χαρές του αθλητισμού.
Αγωνίζομαι για να γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος.
(Μαθαίνω να υπακούω στους κανόνες του παιχνιδιού, μαθαίνω να αγωνίζομαι Τίμια, μαθαίνω να εκτιμώ την προσπάθεια του συναθλητή μου και να τον συγχαίρω όταν με κερδίζει, μαθαίνω να μην είμαι ξιπασμένος, υπερόπτης και αλαζόνας, όταν εγώ θα είμαι ο νικητής).
Αυτή είναι η Φιλοσοφία στην οποία πιστεύουμε και ακολουθούμε στον ΑΣ ΡΗΓΑΣ και για αυτό είμαστε υπερήφανοι για τη συμμετοχή σας και τις επιδόσεις σας.
Είμαστε σίγουροι ότι με άλλο πνεύμα και με πιο ανοιχτούς ορίζοντες θα κατεβείτε στον επόμενο αγώνα σας.
Με τιμή
Φ. Κατσίκας
12.3.11
