Παρασκευή βράδυ, αφού τακτοποιήθηκαν όλες οι εκκρεμότητες -δεν ήταν και λίγες- το μυαλό (όσο μας έμεινε) κάνει τη βόλτα του μπροστά.
ΣΑΒΒΑΤΟ:
Πρωί, ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ … για να δούμε ποιοι Φλώροι θα λουφάρουν!
Μεσημέρι: γρήγορα φαγητό -ας είναι καλά η κ. Ελένη μας-.
Απόγευμα, ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΙΑ ΑΣ ΡΗΓΑΣ: Τσουπ στο Μέγαρο Μουσικής, στο σταθμό ενοικίασης ποδηλάτων του Δήμου, για την απογευματινή Ποδηλατοδρομία του ΑΣ ΡΗΓΑΣ. Περνάει και από το μυαλό μας το -αν θα τα καταφέρουμε και φέτος με το ποδήλατο ή θα φάμε τη μούρη μας σε καμιά στροφή και θα γελάει και το παρδαλό Κατσίκι;
Κάνουμε μια γρήγορη αναδρομή της περυσινής πορείας που ακολουθήσαμε την αντίστοιχη ημέρα.
Είδαμε τα διάφορα θεματικά πάρκα, χαρήκαμε τα παιχνίδια … των πιο νέων, την αράξαμε μπροστά στο Λευκό Πύργο … να προσέχουμε τα ποδήλατα! όταν οι νέοι κάλπαζαν στα πλατύσκαλα για να ανεβούν στην κορυφή. Κάναμε μια στάση στο «πικ- νικ» της παρέας -περάσαμε καλά- και ξανά πήραμε το δρόμο να παραδώσουμε τα ποδήλατα. Κουραστικό λίγο, για τα χρονάκια μας αλλά … «αναζωογονητική» και ευχάριστη εμπειρία. Και κάτι διαφορετικό και κυρίως με την καλύτερη παρέα (όλα τα αχώνευτα μαζί!).
Και η αγωνία κορυφώνεται: Άντε να περάσει η μέρα, άντε να περάσει η νύχτα και να έρθει το πρωί…
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΣΗΜΕΡΙ
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΘΗΤΩΝ Δ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ (1962-1969) στα “ΠΛΑΤΑΝΑΚΙΑ”
Κατά τις 12 και κάτι, θα πάρουμε το δρόμο για Πανόραμα. Θα περάσουμε το Πανόραμα και λίγο μετά θα κατηφορίσουμε για «ΤΑ ΠΛΑΤΑΝΑΚΙΑ».
Πάμε εκεί για να συναντήσουμε τους συμμαθητές των σχολικών χρόνων (1962-1969)!
Ε! καλά μερικές φάτσες τις βλέπουμε τακτικά (ευτυχώς), είναι σίγουρο ότι θα χαρούμε να τις ξαναδούμε, αφού χωρίς αυτές η ζωή θα ήταν πιο ρηχή, χωρίς χρώματα και αρώματα.
Αλλά αφήνουμε τις γνωστές φάτσες. Πάμε στις άγνωστες, αυτές που ο μισός αιώνας τις έχει αλλάξει, τις έχει φορτωθεί και τις πιέζει χωρίς να κάνει βήμα πίσω.
Πώς να γνωρίσεις ή να συγκρίνεις, τις αμούστακες εφηβικές φάτσες των 15 – 16 … άντε και 17 χρόνων, με τους ασπρομάλληδες και μισοκαραφλούς παππούδες που θα συναντήσουμε; Εκεί σε θέλω, να προσπαθείς να βρεις σε κάθε καινούρια φάτσα κάτι από τα παιδικά χρόνια, που να σου τον θυμίζει. Μπορεί οι φάτσες αρκετών να μη μας λένε τίποτε, μπορεί και δίπλα μας να περάσουν να μην πάει το μυαλό μας ότι αυτός ή εκείνος είναι οι παιδικοί μας φίλοι, όμως…!
Αρκεί μια κουβέντα, μια πρώτη αναφορά στα κοινά σχολικά βιώματα για να φύγει ο κουρνιαχτός, που κάθισε όλα αυτά τα χρόνια πάνω στο κατάλευκο μάρμαρο της ψυχής μας. Μια μπόρα, ένας κουβάς νερό (μια μπύρα ή ρετσίνα)! και το σκονισμένο μάρμαρο θα ξεπλυθεί και θα γίνει και πάλι κατάλευκο και αστραφτερό, όλα θα γίνουν όπως πρώτα.
Όλα θα αλλάξουν σε μια στιγμή, 50 χρόνια θα τα κλείσουμε σε μια παρένθεση και θα τα αφήσουμε στην άκρη. Τα χρόνια αυτά είναι αυτά που μας χωρίζουν και δεν θα τα πειράξουμε. Ο καθένας πήρε το δρόμο του και χάραξε την πορεία του. Θα ψάξουμε να βρούμε κοινά σημεία, να θυμηθούμε τα παλιά. Το πιο χαρακτηριστικό σημείο σε αυτές τις συναντήσεις είναι το λεξιλόγιο που θα χρησιμοποιήσουμε ασυναίσθητα. Λέξεις που μπορεί να μη τις χρησιμοποιήσαμε στα τελευταία 50 χρόνια, θα πάρουν τη θέση τους στην επικοινωνία των … ηλικιωμένων (για τους συμμαθητές μου λέω, εγώ είμαι τζόβενο ακόμη και βλέπω … μακριά και ακούω … κοντά)! Όποιος «στήσει αυτί» θα νομίσει ότι 17χρονα και 18χρονα συζητούν, καμία σχέση με τα άσπρα μαλλιά και τα «γυαλιστερά» κρανία…
Ειλικρινά δεν βλέπω την ώρα να περάσει το Σάββατο (φορτωμένο και αυτό με τις δικές του συγκινήσεις αλλά…) και να έρθει η Κυριακή.
Ένα λόγος που συμβαίνει αυτό είναι και η «άδεια» που πήρα για να συναντήσω τους συμμαθητές μου από την κ. Ελένη! Όχι μόνο πήρα «άδεια εξόδου» αλλά και μου έδωσε και «δίωρη» (για να θυμηθούμε και τις στρατιωτικές εξόδους).
Το ότι οι σύζυγοί μας συναινούν στη «σόλο» συνάντηση των συμμαθητών είναι σημείο που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Ίσως είμαστε από τους τυχερούς … μέχρι και γλυκό θα κάνουν για να κεράσουμε τους συμμαθητές μας! Εύγε!
Εκ μέρους όλων «των συμμαθητών» ευχαριστούμε τις συζύγους μας για την κατανόηση και μεγαλοψυχία και τους ζητούμε συγνώμη που η συνάντηση γίνεται χωρίς αυτές . (Πάλι για σας καθαρίζω ρε!)
Το μελετήσαμε και καταλήξαμε ότι σε ανάλογες περιπτώσεις που οι συμμαθητές έχουν να βρεθούν για πάνω από 50 χρόνια και δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, η παρουσία -εντελώς αγνώστων- στην παρέα, θα ήταν «μη αρμόζουσα» και «καταδικασμένη» να γίνει βαρετή για τις συζύγους.
Άντε να περάσει η μέρα, άντε να περάσει η νύχτα και να έρθει το πρωί!
