Προχθές Παρασκευή 8.1.2016, πρώτη ημέρα των προπονήσεων για το 2016, μαζί με όλα τα παιδιά του συλλόγου ήρθε και ο Σπυράκος!

Τι εστί Σπυράκος;

Ο Σπυράκος (6,5 χρόνων, ο μόνος Σπύρος στο σύλλογο) είναι ο αθλητής που για τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή είχε αναλάβει να μας πει το ποίημα «το παράπονο του αθλητή».

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Μέρες το γυρόφερνε, όλη η οικογένεια σε επιφυλακή … μέχρι που το έμαθε «νεράκι», απέξω και ανακατωτά (που λένε), θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς καμία υπερβολή ότι «το έπαιζε στα δάχτυλα»!

Είχε κοπιάσει, ταυτίστηκε με το ρόλο του και εναγωνίως περίμενε τη … μεγάλη στιγμή (δεν έβλεπε την ώρα να το απαγγείλει στη γιορτή).

Ο ΠΥΡΕΤΟΣ

Όμως εκείνη τη Δευτέρα, την ημέρα της Χριστουγεννιάτικης γιορτής, ο μικρός μας Σπύρος ψήνονταν στον πυρετό. Τα μάτια του έκλειναν, τα πόδια του έτρεμαν, οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν. Η μαμά έβγαλε το «απαγορευτικό δελτίο».

– Θα μείνεις μέσα να γίνεις καλά.

Ο Σπύρος δεν το έβαζε κάτω, παρακαλούσε την μητέρα του:

– «Μαμά, να πάμε μόνο για το ποίημα και να φύγουμε…»

Η μαμά βάζει μπρός τα «μεγάλα μέσα».
– «Σπύρο μου, αν πας θα αρρωστήσουν και τα άλλα παιδιά»!

Τελικά ο Σπύρος έμεινε σπίτι. Στη Χριστουγεννιάτικη γιορτή, δεν είπε το ποίημά του!

ΘΗΡΙΟ ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ

Ο Σπύρος (μετά τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή) σύντομα έγινε καλά και δεν άφησε κανέναν που να μη του πει το ποίημά του. Είπε το ποίημα στο σπίτι, στους στενούς συγγενείς, σε φίλους και γνωστούς της οικογένειας, μέχρι και για … κάλαντα το ποίημά του έλεγε! Παντού το είπε, όλοι το άκουσαν.

Ο ΚΑΗΜΟΣ

Η μαμά μας «σφύριξε» τον καημό του Σπύρου!

Στους συναθλητές του δεν το είχε πει!

Ήθελε να φέρει σε πέρας την υποχρέωση που είχε αναλάβει και που ο «πυρετός» δεν τον άφησε να ολοκληρώσει. Το ήθελε πολύ!

Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ

Σήμερα ο Σπύρος «άστραψε και βρόντηξε».

Σε μια σεμνή τελετή, στο τέλος της προπόνησης, από ψηλά (για να φαίνεται από όλους αλλά και να τους βλέπει όλους) -επί τέλους- απήγγειλε το ποίημά του μπροστά στους συναθλητές του και στις προπονήτριές του και μονομιάς «φωτίστηκε».

Το χειροκρότημα και τα μπράβο έπεσαν «σύννεφο».
Το κυριότερο, ο καημός του Σπύρου εξαφανίστηκε και η λέξη «παράπονο» έμεινε μόνο στον τίτλο του ποιήματος («το παράπονο του αθλητή».

Το χάρηκε πολύ ο Σπυράκος μας και μαζί του και όλοι εμείς.

ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΤΕ ΕΝΑ ΥΓΙΕΣ «ΔΑΣΟΣ»;

ΠΟΤΙΣΤΕ ΤΟ ΚΑΘΕ «ΔΕΝΔΡΥΛΛΙΟ» ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ

Μακάρι να έχουμε την ετοιμότητα να «αρπάζουμε τις ευκαιρίες» για να περάσουμε τα ανάλογα μηνύματα για το -κάθε παιδί- ξεχωριστά.
Μακάρι να φροντίζουμε το κάθε «Δενδρύλλιο» χωριστά αντί για το επιφανειακό καθάρισμα «ανάμεσα στα δενδρύλλια» του μελλοντικού Δάσους.
Μακάρι να μπορούμε όλοι οι εμπλεκόμενοι με παιδιά (γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές, προπονητές, κ.ά.) να εστιάζουμε στον κάθε «Σπυράκο» και να του δίνουμε την ευκαιρία να λάμψει εκεί που μπορεί και το θέλει. Αυτές οι μικρές φλόγες, που ξεπηδούν από τα μάτια -του κάθε Σπυράκου- στην κάθε ξεχωριστή παιδική στιγμή, γίνονται το εσωτερικό φώς που θα φωτίζει τον κόσμο του για όλη του τη ζωή.
Μακάρι να έχουμε τις αντοχές να λειτουργούμε για το κάθε παιδί, που περνάει από τα χέρια μας -όπως το πρώτο-. [Σε αυτό το ευαίσθητο σημείο των όσων ασχολούμαστε με παιδιά (εκπαιδευτικούς ή μη) η φιλοσοφία μας είναι αυστηρή και ξεκάθαρη: «Όποιος κουράστηκε να ασχολείται με τα παιδιά και δεν μπορεί να ασχοληθεί με το κάθε παιδί όπως -το πρώτο- δεν πρέπει να παραμένει στην εκπαίδευση. Θα πρέπει «να πάει σπίτι του» όσο γίνεται νωρίτερα, δεν του χρωστάει τίποτε το 100ο ή το 1000ο παιδί, που θα πέσει στα χέρια του, να είναι αυτό που δεν θα … το ποτίσει].
Το κάθε παιδί είναι και ένας «ΝΕΟΣ ξεχωριστός Κόσμος» που χρειάζεται τη φροντίδα μας από το Α ως το Ω.
‘Εκπαιδευτικός’ χωρίς «γεμάτο ποτιστήρι» στα χέρια του… είναι ακατάλληλος να φροντίζει «ΔΕΝΔΡΥΛΛΙΑ». Πρέπει «να πάει σπίτι του» όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Γνωρίσαμε πολλούς ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ που ακόμη και με άδειο ποτιστήρι από νερό πότιζαν τα Δενδρύλλια μερικές φορές και με το αίμα τους.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΦΡΟΝΤΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΔΕΝΔΡΥΛΛΙΩΝ

Για όλους αυτούς τους «ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ», που ο καθένας μας έχει στο μυαλό του (γιατί ευτυχώς υπάρχουν σε κάθε γενιά), ας ενώσουμε τη φωνή μας σε ένα και μοναδικό και από καρδιάς «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ».

Σε ανεκτίμητες προσφορές «στο πότισμα των Δενδρυλλίων» μόνον ένα γνήσιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μπορεί να φτάσει και να ακουστεί στα -δυσθεώρητα ύψη- που τοποθετούμε ο καθένας μας τους πραγματικούς μας «ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ».

Τίποτε άλλο δεν μπορεί να φτάσει εκεί ψηλά…

Σπυράκο Γιαλίδη,

σε ευχαριστούμε για την πάσα που μας έδωσες και καταγράψαμε τις δικές μας απόψεις στο θέμα:

ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΕΧΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΓΚΕΣ.