ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ ΜΑΡΚΕΛΛΑ (1999): Σταμάτησε για ολόκληρη τη χρονιά, διάβασε, έδωσε εξετάσεις και τα πήγε υπέροχα αφού χρησιμοποιώντας και τα μόρια που έχει ως Πανελληνιονίκης περνάει στη σχολή της επιλογής της (Χημικός Μηχανικός). Με μία εβδομάδα προετοιμασία κατάφερε να αγωνιστεί στον τελικό των Νεανίδων στο επί κοντώ και με επίδοση 3.20 (το ρεκόρ της είναι 3.70) κατετάγη 11η. Υπέροχα και για την ίδια γιατί επανήλθε πολύ γρήγορα αλλά και για το σύλλογο γιατί η αθλήτρια αξιολογήθηκε.
ΚΑΜΟΛΛΙ ΜΑΤΕΟ (2001): Με το μικρότερο χρόνο προπόνησης όλων των αθλητών ο Ματέο κατάφερε σιγά σιγά και μεθοδικά όχι μόνο να δικαιώνει το σύλλογο και τους προπονητές του που τον δηλώνουν αν και δεν έχει το όριο αλλά και να βαθμολογείται.
Στο Πανελλήνιο (Π) δηλώθηκε χωρίς το όριο και κατάφερε όχι μόνο να είναι μια ανάσα από τον τελικό (ήταν 13ος) αλλά και να βαθμολογηθεί με νέο ρεκόρ 3.80.
Στο Πανελλήνιο (Ε/Ν) ήταν στον τελικό του αγωνίσματος όπου με 3.80 κατετάγη 14ος (και πάλι βαθμολογήθηκε).
Στο βίντεο η προσπάθεια στα 4.00 που από ότι φαίνεται … έρχεται για τον Ματέο.
ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΑ – ΑΝΤΩΝΙΑ (1998) : Σταθερή στις προπονήσεις η Στεφανία και συμμετέχουσα εδώ και αρκετά χρόνια σε όλους τους αγώνες, για να βοηθήσει το σύλλογο (το 2012 ήταν 4η Πανελληνιονίκης στο επί κοντώ), είχε την επιθυμία να αγωνιστεί. Στην προσπάθειά της να πιάσει το όριο τραυματίστηκε! Δεν το έβαλε κάτω. Πήγε σε ειδικούς, έδεσε το πόδι της, έσφιξε τα δόντια της και παρουσιάστηκε στην αίθουσα κλήσεως για να αγωνιστεί στο άλμα σε μήκος. Έκανε τρεις προσπάθειες, όλες συγκρατημένες λόγω ποδιού οι οποίες δεν της επέτρεψαν να αγωνιστεί στον τελικό.
Τι σημασία έχει ο τελικός! Προσπάθησε, τραυματίστηκε αλλά δεν τα παράτησε. Έστω και με δεμένο πόδι έδωσε τον αγώνα της και χάρηκε τη συμμετοχή της σε ένα ακόμη Πανελλήνιο Πρωτάθλημα.
Δεν πρέπει να υπάρχει σύλλογος που θα αρνηθεί τη συμμετοχή σε αγώνες, σε αθλητές που προσπαθούν αλλά τραυματίστηκαν. Όλοι οι σύλλογοι και πολύ περισσότερο ο ΑΣ ΡΗΓΑΣ θα πρέπει τέτοιους αθλητές να τους έχουν «φάτσα κάρτα» και να τους δείχνουν σε κάθε περίσταση όπως δείχνουν οι αθλητές τα μετάλλιά τους.
Για το σύνολο του έμψυχου δυναμικού που αποτελεί το σύλλογο, η διάθεση των αθλητών μετράει και το πόσο είναι διατεθειμένοι να κάνουν και κάποια θυσία για το σύλλογο.
Δυστυχώς αυτό το κομμάτι λείπει -όχι από τους αθλητές- που σιγά σιγά το περνάμε στο πετσί τους, λείπει από μερικούς γονείς που ίσως ποτέ δεν ένοιωσαν ότι τα πάντα στη ζωή είναι «δίνω και παίρνω». Όσοι βλέπουν μόνον το «παίρνω» από την οποιαδήποτε σχέση και αυτό το περνούν στο παιδί τους με τη συμπεριφορά τους, έχουν και την ευθύνη της διάπλασης του αντίστοιχου χαρακτήρα στα παιδιά τους. Δυστυχώς ο αθλητισμός από μόνος του δεν μπορεί να τα προσφέρει όλα, θα πρέπει και ΟΛΟΙ οι εμπλεκόμενοι να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά και να βλέπουν την κάθε περίπτωση «από ψηλά».
