Πρώτα γίνεσαι αθλητής και μετά….. πρωταθλητής. Αν δε καταφέρεις να χαίρεσαι και να παθιάζεσαι ακόμη και με τις εσωτερικές ημερίδες του συλλόγου σου, αν καταφέρεις να εστιάσεις στον πραγματικό αντίπαλο (τον πήχη), αν θέλεις να κερδίσεις το φίλο σου και τον συναθλητή σου που είσαι κάθε μέρα μαζί, αν δεν παρατάς την προσπάθεια για βελτίωση και προσπαθείς στις προπονήσεις να βελτιώνεσαι διαρκώς, τότε νιώθεις τα συναισθήματα του αθλητισμού να σε πλημυρίζουν, ακόμη και στις εσωτερικές ημερίδες.
Τότε ΖΕΙΣ τον ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ και βιώνεις τα μοναδικά συναισθήματα που προσφέρει.
Ζεις την ένταση, και μόνο να σταθείς στο διάδρομο για να αγωνιστείς είναι υπέρβαση. Επιστρατεύσεις όλες σου τις δυνάμεις για να κάνεις την προσπάθεια (με νέο κοντάρι, με ψηλότερη λαβή, με βαρύτερο κοντάρι κ.α.). Ζεις τις αμφιβολίες, τα ερωτηματικά και τους φόβους που γεννά η κάθε προσπάθεια να περάσεις τον πήχη.
Όμως Ζεις και την ικανοποίηση, που νιώθεις σε κάθε πέρασμα ….
