Τα κατάφερε ο Υπερμαραθωνοδρόμος του ΑΣ ΡΗΓΑΣ «Αλέξανδρος Αφεντουλίδης», τερμάτισε στον ΟΛΥΜΠΙΟ ΔΡΟΜΟ των 180 χιλιομέτρων. (Γράφω τη λέξη ολόκληρη για να το νοιώσουμε ότι μιλάμε για 180 χ ι λ ι ό μ ε τ ρ α). Δρόμος από την Αρχαία Νεμέα στην Αρχαία Ολυμπία.
Τις συνθήκες του αγώνα και τα συμβάντα σε όλη τη διαδρομή δεν τα γνωρίζουμε. Σίγουρα ο Αλέξανδρος θα μπορούσε να μας μιλάει για ώρες και να μας εξιστορεί σπιθαμή προς σπιθαμή (και είναι πολλές) τις σκέψεις του και το διάλογο σώματος και ψυχής! Το μεν σώμα να φωνάζει και να ωρύεται «που πας ρε τρελέ, που με κουβαλάς τόσες ώρες άσε με στην ησυχία μου να ξαποστάσω λίγο…. Και από την άλλη η ψυχή του να … «πλέκει την κάλτσα του στρατιώτη». Άστο να λέει, μην το ακούς, συνέχισε, μην κοιτάς πουθενά μόνο στο τέρμα …
Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι τόλμησε, προετοιμάστηκε και στάθηκε στην αφετηρία του δρόμου των 180 χιλιομέτρων με μια ψυχή λεοντόκαρδου με ένα όνειρο και μια επιθυμία. Να τερματίσει.
Αν βρισκόμασταν στον τερματισμό θα χειροκροτούσαμε τον οποιονδήποτε τερμάτιζε και θα του «βγάζαμε το καπέλο». Μπορεί να τερμάτιζε κατάκοπος και σωματικά εξουθενωμένος όμως όποιος καταφέρνει να φτάσει στο τέρμα μιας τόσο μεγάλης δοκιμασίας ακόμη και να σέρνεται σωματικά, τερματίζει «πετώντας». Και να θέλεις να την κρατήσεις στη Γη την ψυχή, όταν τερματίζεις δεν θα τα καταφέρεις. Εκείνη φοράει τα καλά της φτερά και σου κάνει πλάκα! Χοροπηδάει στα σύννεφα, χαίρεται και γελάει … καμιά σχέση με το ταλαιπωρημένο σώμα.
Σε αυτόν τον τερματισμό όμως του Αλέξανδρου, ειδικά εμείς «οι του ΑΣ ΡΗΓΑΣ» θα φουσκώναμε από περηφάνια και θα χανόμασταν στο διάστημα (καλά που δεν ήμασταν εκεί)! Πώς να μη νοιώσεις καμάρι και περηφάνια όταν ανήκεις σε μια τόσο ξεχωριστή οικογένεια; Όταν κάποιος με τόσο μεγάλα αποθέματα ψυχικής δύναμης «Τιμά» τον ΑΣ ΡΗΓΑΣ, φοράει τη φανέλα του «ΡΗΓΑ» και σηκώνει τη σημαία του συλλόγου και μαζί της όλα τα «ΡΗΓΑΚΙΑ» στους ουρανούς;
Μπράβο παλληκάρι μας, Μπράβο Αλέξανδρε Αφεντουλίδη,
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
Μας έκανες υπερήφανους.
