ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ & ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ
2016
Ο ΑΣ ΡΗΓΑΣ είναι τυχερός ή αρπάζει τις ευκαιρίες;
Μάλλον και τυχερός είναι αλλά και αρπάζει τις ευκαιρίες.
Και είναι τυχερός διότι ανάμεσα στους ανθρώπους που απαρτίζουν τον ΑΣ ΡΗΓΑΣ υπάρχουν και άτομα που ξεχωρίζουν σε κοινωνική προσφορά. Άτομα που τη δεδομένη στιγμή «κάνουν τη διαφορά».
Άτομα που μέσα σε μια στιγμή μπορούν να σου φορτίσουν τις μπαταρίες, που άλλοι αδειάζουν κατασπαταλώντας την ενέργεια που χρειάζεται για την οποιαδήποτε πρωτοβουλία, για το οποιοδήποτε εγχείρημα.
Δε θα μπορούσαμε να υποδεχτούμε τον Καινούριο Χρόνο με καλύτερο άρθρο από αυτό της Εθελοντικής προσφοράς (υπό τη σκέπη του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ) των μελών του ΑΣ ΡΗΓΑΣ στα σύνορα της Ειδομένης.
Κούκλες και κούκλοι Εθελοντές του ΑΣ ΡΗΓΑΣ,
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
«Από το 2014 άρχισαν να συρρέουν στην Ειδομένη Σύροι, Ιρακινοί και Αφγανοί πρόσφυγες κυρίως, αλλά και Μαρονικοί, Πακιστανοί και άλλοι, με σκοπό να διαβούν τα σύνορα και να εισέλθουν στην ΠΓΔΜ.
Επειδή η ΠΓΔΜ και βορειότερα η Σερβία είναι εκτός Συνθήκης Σέγκεν, οι πρόσφυγες προτιμούν αυτό το δρόμο προς τη Βόρεια Ευρώπη, ώστε εισερχόμενοι εκ νέου στην Ευρωπαϊκή Ένωση από την Ουγγαρία, σε περίπτωση σύλληψής τους, να θεωρηθεί ως πρώτη χώρα εισόδου η Ουγγαρία και να επαναπροωθηθούν εκεί, και όχι στην κατά πολύ νοτιότερη Ελλάδα.
Το 2015 οι αρχές της ΠΓΔΜ αποφάσισαν τη φύλαξη των συνόρων τους από το στρατό, ώστε να αποτρέπεται οι είσοδος των προσφύγων. Έτσι το χωριό των 150 κατοίκων μετατράπηκε σε έναν απέραντο καταυλισμό, όπου καταλήγουν όλοι οι πρόσφυγες που εισέρχονται στην Ελλάδα, με αριθμό εγκατεστημένων που φτάνει τις 5.000, ενώ κατά καιρούς και τις 10.000».
ΤΟ 2015 ΦΕΥΓΕΙ – ΤΟ 2016 ΕΡΧΕΤΑΙ
Εκεί δεν υπάρχουν Χρονιάρες μέρες. Εκεί δεν υπάρχουν Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές. Εκεί υπάρχει ένας διαρκής αγώνας των προσφύγων από τη Συρία, το ΙΡΑΚ, το Αφγανιστάν, το Μαρόκο και το Πακιστάν, να περάσουν τα σύνορα και μετά … και άλλα σύνορα … και ίσως κάποτε να φτάσουν εκεί όπου ονειρεύονται να ζήσουν.
Κρύο, παγωνιά, αέρας, κακουχία, γονείς και μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι και ταλαιπωρημένοι άνθρωποι φορτωμένοι με ό,τι μπορούν να κουβαλήσουν περπατούν προς το άγνωστο. Στην καλύτερη περίπτωση περιμένουν πότε θα ανοίξουν τα σύνορα και περπατώντας να καταφέρουν να περάσουν.
Όμως, κανένας από εμάς, που είμαστε βολεμένοι στη ζεστούλα μας και που το μόνο μέλημα της νεολαίας μας είναι το που θα διασκεδάσουν και το τι “χαλκά θα περάσουν στη μύτη τους” για να ξεχωρίσουν, δεν έχουμε ιδέα του τι θα πει «δύσκολη στιγμή» και εθελοντική ΠΡΟΣΦΟΡΑ.
Κανένας μας δεν μπορεί να καταλάβει αν δεν το ζήσει, τι σημαίνει να κάθομαι στο πόστο μου (κουβέρτες, φαγητό, νερό) και να προσπαθώ να βοηθήσω -όσο γίνεται- τα καραβάνια των ταλαιπωρημένων προσφύγων. Ανάμεσά τους υπάρχουν νήπια, μικρά και μεγαλύτερα παιδιά, νέοι γονείς αλλά και ηλικιωμένοι, φτωχοί αλλά και ευκατάστατοι (φαίνονται ακόμη και από τα ρούχα που φορούν), αγράμματοι αλλά και καθηγητές πανεπιστημίου.
Τα παιδιά περπατούν ακόμη και με τρύπια παπούτσια και βρεγμένες κάλτσες και ελπίζουν.
Ελπίζουν σε τι;
Να βρεθούν αυτόματα στον παράδεισο;
Όχι.
Εκείνο που τους απασχολεί είναι το σήμερα, το αύριο και το μεθαύριο. Έτσι ελπίζουν να φτάσουν κάποτε εκεί όπου ονειρεύονται και πιστεύουν ότι τα πράγματα θα είναι όπως τα φαντάζονται.
Όμως τους απασχολεί το σήμερα, το τώρα, η κάθε στιγμή.
Σε αυτές τις στιγμές, που το σύνολό τους αποτελούν τη ζωή του καθενός μας, ο καθένας μπορεί να κάνει αισθητή την παρουσία του. Μπορεί να βοηθήσει, έστω και για μια στιγμή, και το αποτέλεσμα αυτής της βοήθειας είναι για τους πρόσφυγες να διατηρούν την ελπίδα τους ζωντανή.
Ο καθένας ρίχνει το λαδάκι του στο φανάρι που οδηγεί τους πρόσφυγες, και που έτσι παραμένει συνεχώς αναμμένο.
Ίσως κάποτε το αναμμένο φανάρι τους οδηγήσει σε ένα ασφαλές έδαφος.
Δε χρειάζεται να σώσουμε εκατοντάδες από πνιγμό ή από το θάνατο για να νοιώσουμε ότι κάτι κάνουμε. Αρκεί να καθίσουμε στη σειρά και να μοιράζουμε τις κουβέρτες, τα τρόφιμα ή το νερό, του Ερυθρού Σταυρού ή και των άλλων κοινωνικών οργανώσεων, που φροντίζουν να κρατούν στη ζωή όσους μετακινούνται.
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΠΟΤΑΚΙΑ
Αν δε αρπάξουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε τις βρεγμένες κάλτσες και τα λασπωμένα και τρύπια παπούτσια ενός παιδιού, με ένα ζευγάρι στεγνές κάλτσες και ένα ζευγάρι κόκκινα μποτάκι (που βρέθηκε σε κάποιο ράφι στη σκηνή του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ από κάποιο παιδί που πλέον δεν το φορούσε, (όπως έκανε ο εθελοντής της φωτογραφίας)! τότε … όλα ξεπερνιούνται.
Όλα ξεπερνιούνται γιατί ο συγκεκριμένος Κύριος είναι άνεργος για τρία χρόνια.
-«Όμως αυτό με γεμίζει και με βοηθάει να ξεπερνάω τα όποια καθημερινά προβλήματα» μας είπε!
Ω! τι μεγαλείο ψυχής.
Και εμείς οι καημένοι βολεμένοι στο μικρόκοσμό μας ο καθένας, νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε, ότι κάτι προσφέρουμε!
Ευχαριστούμε τους ανθρώπους του ΑΣ ΡΗΓΑΣ (τον κ. Μουρουδέλη Σ.) που σχετίζεται με τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΡΥΘΡΟ ΣΤΑΥΡΟ για την ευκαιρία που μας έδωσε ώστε να ζήσουμε από κοντά αυτό το μεγαλείο της εθελοντικής προσφοράς. (Τί σημασία έχει που -ως Φλώροι- είμαστε κρυωμένοι από τότε)!
ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΔΑΚΡΥΑ
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το πρώτο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ του ανθρώπου, που περπατώντας στην παγωνιά άπλωσε το χέρι για να πάρει την κουβέρτα που του δόθηκε.
Εκεί νοιώθεις «κατάσαρκα» τη δύναμη της λέξης, που από μόνη της μπορεί να σε οδηγήσει σε … κλάματα.
Με τέτοια εφόδια για το Νέο Έτος 2016, … βλέπουμε μόνον μπροστά.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ & ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ
Ο ΑΣ ΡΗΓΑΣ «ΨΑΧΝΕΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΑΡΠΑΞΕΙ» …
ΤΟΤΕ ΜΟΝΟ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ
