Το πόσο ψηλά μπορεί να ανυψώσει το Κ.Μ. του ένας αθλητής στου άλματος επί κοντώ, είναι «μετρήσιμο».
Για να μην το κουράσουμε, με λίγα λόγια, οι παράγοντες που θα το καθορίσουν είναι:
1) ΤΟ ΥΨΟΣ ΛΑΒΗΣ ΣΤΟ ΚΟΝΤΑΡΙ. Όσο πιο ψηλά “μπορεί” να πιάσει ένας αθλητής τόσο πιο ψηλά θα πάει (εάν και εφόσον εξασφαλίσει την προσγείωση στο στρώμα και όχι στην … “αυλή του γείτονα”).
Υπάρχουν κοντάρια από 3.00μ. μέχρι και 5.20+. Το πόσο ψηλά θα πιάσεις δεν το περιορίζει κανένας κανονισμός. «Αν μπορείς» πάρε και κοντάρι …. 6 μέτρων και κάνε άλμα!
Το πόσο πιο ψηλά θα πιάσεις εξαρτάται από:
Την ταχύτητα, τη δύναμη, την εμπειρία, τη σωστή εφαρμογή των νόμων της Φυσικής…, την ΤΟΛΜΗ, κ.α.].
2) “Η ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ” ΤΟΥ ΚΟΝΤΑΡΙΟΥ. (Για να το κάνουμε εύκολο το προσδιορίζουμε ως, «για πόσα κιλά αθλητή είναι φτιαγμένο το κάθε κοντάρι». Υπάρχουν κοντάρια για 40 κιλά αθλητή αλλά και για πάνω από 100 κιλά αθλητή, (όσο πιο μικρό είναι το κοντάρι τόσο πιο εύκολα λυγίζει αλλά και τόσο λιγότερο σε “πετάει” στο ξελύγισμα).
Το επιθυμητό είναι ο αθλητής να μπορέσει να κάνει άλματα με όσο το δυνατόν σκληρότερο κοντάρι σε σχέση με τα κιλά του. Αν “καταφέρει” ένας αθλητής των 55 κιλών να λυγίσει ένα κοντάρι (π.χ. των 70 κιλών) αυτό θα τον πετάξει πιο ψηλά, παρά αν ο αθλητής ήταν 65 κιλά ή το κοντάρι ήταν για αθλητή των 60 κιλών).
Οι κατασκευαστές απαγορεύουν να χρησιμοποιήσεις κοντάρι που είναι φτιαγμένο για λιγότερα από κιλά σου (υπάρχει κίνδυνος να σπάσει…).
3) Η ΤΕΧΝΙΚΗ:
Το άλμα επί κοντώ, σε γενικές γραμμές, είναι ένα παιχνίδι που περιλαμβάνει παραγωγή ενέργειας από τον αθλητή αλλά και χάσιμο ενέργειας στις διάφορες φάσεις αν δεν γίνονται σωστά (αν η τεχνική του δεν είναι καλή).
Παράγει ένας αθλητής ενέργεια, στο διάδρομο φοράς [όσο πιο γρήγορα τρέξει τόσο μεγαλύτερη ενέργεια θα παράξει (Eκιν.= ½ M.V²)] αλλά και κατά τη διάρκεια του τραβήγματος – ώθησης, κ.α.
Xάνει ενέργεια στην προετοιμασία για την τοποθέτηση (κόβει ταχύτητα για να ετοιμάσει τα χέρια κ.λ.π.), στην κόντρα με το κοντάρι (αν λυγίσει το χέρι ή αν περάσει η λεκάνη του μέσα), αλλά και σε πολλές άλλες φάσεις.
Την ενέργεια που θα έχουμε τη στιγμή της τοποθέτησης τη «φορτώνουμε» στο κοντάρι που την αποθηκεύει ως ελαστική ενέργεια λόγω παραμόρφωσης και στη συνέχεια του άλματος μας την ξαναδίνει πίσω (όταν επανέλθει από το λύγισμα) πάλι με τη μορφή κινητικής ενέργειας, μας πετάει προς τα εκεί που επιτάσσουν οι κανόνες της φυσικής (προς τον πήχη αν δεν έχουμε καλή θέση ή προς τα επάνω εάν προλάβαμε να έρθουμε σε “σωστή” θέση.
Το μέλημα του αθλητή είναι να αξιοποιήσει την κινητική ενέργεια που μας δίνει πίσω το κοντάρι προς τη “σωστή κατεύθυνση” (προς το ταβάνι)!!!
Εάν εστιάσουμε στο πέρασμα του πήχη, η “τεχνική περάσματος” έχει να κάνει με το «πόσο ψηλό πήχη μπορεί να περάσει ο αθλητής με δεδομένο το ύψος που ανυψώνεται το Κ.Μ. του. Αν π.χ. το κοντάρι τον πάει (το Κ.Μ. του) στα 3.50 και αυτός περνάει μόνο 2.82±! (π.χ. άλμα Νεφέλης 2.82) επειδή είναι τεντωμένος, «όρθιος» και ολόκληρος πάνω από τον πήχη, σίγουρα μιλάμε για πολύ φτωχή Τεχνική περάσματος. Όμως αυτό διορθώνεται, γιαυτό είναι η προπόνηση. Εάν έχεις τα προσόντα να παράγεις μεγάλα ποσά ενέργειας είναι στο χέρι σου -με τη σωστή προπόνηση- (εδώ χρειάζεται ο προπονητής) να βελτιώνεσαι συνεχώς και κάποτε να περάσεις το αντίστοιχο ύψος.
Το αντίθετο αν το Κ.Μ. ανυψώνεται σε ένα ύψος και εσύ περνάς προοδευτικά τα μέλη σου επάνω από την πήχη «αγκαλιάζοντας τον» τότε η διαφορά ύψους Κ.Μ. και επίδοσης είναι ελάχιστη μέχρι και ….(π.χ. άλμα 4.42 Θανάση). Τότε μιλάμε για σωστή τεχνική περάσματος κ.ο.κ.
ΑΛΛΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ που συμμετέχουν -μαθηματικά- στο ύψος που ανυψώνεται το Κ.Μ. του αθλητή είναι από ποιό σημείο απογειώνεται το Κ.Μ. του αθλητή. Όσο πιο ψηλός είναι ο αθλητής τόσο καλύτερα (αν όλοι οι άλλοι παράγοντες είναι ίδιοι)!
Η συνέχεια σηκώνει πολύ μεγάλη κουβέντα αλλά δεν είναι του παρόντος…
ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΟ (100%) ΤΗΣ ΕΠΙΔΟΣΗΣ ΣΤΟ Ε.Κ.
40% = Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΗ (με το κοντάρι): Όσο μεγαλύτερη η ταχύτητα του αθλητή στο διάδρομο φοράς τόσο μεγαλύτερη η κινητική ενέργεια που παράγει ο αθλητής. Στον τύπο (Eκιν. = ½ M.V2) η ταχύτητα είναι στο τετράγωνο (V2)! συνεπώς είναι ο κύριος παράγοντας που καθορίζει την (Εκιν.). Μερικοί αθλητές προσαρμόζονται στο τρέξιμο με το κοντάρι και χάνουν λίγο από την ταχύτητά τους όταν τρέχουν με το κοντάρι. Κάποιοι άλλοι χάνουν πολύ μεγαλύτερα ποσά ταχύτητας γιατί δεν προσαρμόστηκαν στο τρέξιμο και με το κοντάρι (να γιατί χρειάζονται πολλοί δρόμοι με κοντάρι).
15% = ΔΥΝΑΜΗ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΗΝ ΩΜΙΚΗ ΖΩΝΗ αλλά και σε όλο το σώμα.
“Μια αλυσίδα είναι τόσο δυνατή … όσο ο πιο αδύνατος κρίκος της”.
Ένας αθλητής δυνατός στην ωμική ζώνη αλλά αδύνατος στη μέση ή τα πόδια, σίγουρα δεν θα μπορέσει να αξιοποιήσει την καλή του δύναμη της ωμικής ζώνης γιατί δεν θα αντέχει π.χ. η μέση του. Σε ένα πάτημα “Μέσα” η επιβάρυνση στη μέση θα είναι τόσο μεγάλη που σίγουρα θα τραυματιστεί. Την καλή δύναμη της ωμικής ζώνης θα πρέπει να την συνοδεύει μια εξ ίσου καλή δύναμη των κοιλιακών και των ραχιαίων μυών, που στηρίζουν τον κορμό κ.ο.κ.).5% = ΑΛΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ που εφαρμόζεται στο τελευταίο πάτημα. Πάτημα κοφτό για μπροστά και επάνω (Παπαγεωργίου Γιώργο, ακούς);
40% = Η ΤΕΧΝΙΚΗ.
Η ικανότητα του αθλητή να φέρνει το σώμα του σε τέτοια θέση ώστε να εκμεταλλευτεί το ξελύγισμα του κονταριού προς την επιθυμητή κατεύθυνση.
Πολλά τα παραδείγματα σωστής τεχνικής, αθλητές με τα ίδια προσόντα (σωματότυπο, δύναμη κλπ.) ακόμη και με τα ίδια κοντάρια, να πετυχαίνουν πολύ διαφορετικές επιδόσεις.
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΗ
Το πόσο εύκολα μαθαίνει, αν έχει αίσθηση των μελών του σώματος του, αν μπορεί να εφαρμόσει τις δυνάμεις του προς την επιθυμητή κατεύθυνση, αν έχει αίσθηση του χώρου, την αίσθηση του “χρόνου” που θα πρέπει να μείνει σε κάθε φάση [είτε κρεμασμένος, για να λυγίσει το κοντάρι και να περάσει «μέσα» είτε να μαζέψει γρήγορα τα πόδια του στο στήθος για να προλάβει να έρθει στη σωστή θέση στο ξελύγισμα]… και τόσα άλλα.
Ο ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΤΟΛΜΗ
Δεν φτάνει ένας αθλητής να έχει όλα τα παραπάνω στοιχεία για να πετύχει να διακριθεί στο επί κοντώ, πρέπει και ΝΑ ΤΟΛΜΑΕΙ να τα αξιοποιεί. Πρέπει να τολμάει να δοκιμάσει αν το μπορεί. Δυστυχώς ο μόνος τρόπος για να το μάθει αυτό, αν μπορεί, είναι να το δοκιμάσει. Αν έχει φτάσει στο σημείο που η επιτυχία του είναι σίγουρη, Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ και γιαυτό και δίνει την ΑΔΕΙΑ του να το δοκιμάσει ο αθλητής, αλλά ο αθλητής δεν το τολμάει!
Πώς θα το μάθει; πώς θα ξέρει ότι το μπορεί αν δεν το δοκιμάσει;
Ο μόνος τρόπος να ξεπεράσεις κάτι που φοβάσαι είναι να το αντιμετωπίσεις. Αν δεν μπορείς μόνος, ζήτα τη βοήθεια κάποιου που εμπιστεύεσαι άκου τη γνώμη του και και αν είναι θετική στηρίξου και στη γνώμη “αυτού που εμπιστεύεσαι” (ΑΝ ΕΙΣΑΙ από τους ΤΥΧΕΡΟΥΣ και κάποιος ασχολείται μαζί σου! γιατί υπάρχουν πολλοί άλλοι που κανείς δεν τους πρόσεξε, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε και προσπαθούν μόνο με τις δικές τους δυνάμεις.
Πάρε λοιπόν όση δύναμη χρειάζεσαι για το πρωτο βήμα και προχώρα.
Αν δεν το κάνεις, επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια σε εύκολες συνθήκες και φυσικό είναι να μην προχωράς αλλά και όταν ίσως κάποτε σε κάποιον αγώνα το τολμήσεις και το επιχειρήσεις χωρίς να το έχεις δουλέψει στην προπονηση για προσαρμογή, η αποτυχία θα έρθει από άλλους παράγοντες.
Η προπόνηση πρέπει να είναι ο καθρέφτης του αγώνα, αν θέλεις να πας έτοιμος για το καλύτερο στον αγώνα. Είναι πολύ σπάνιο στην προπόνηση να μην είσια καλός και να διακρίνεσαι στον αγώνα. Μακάρι να ανήκεις σε αυτή την κατηγορία αλλά έτσι θα πρέπει να ξέρεις ότι ταλαιπωρείς και τον εαυτό σου αλλά και “κάποιους άλλους”.
Ο προπονητής για να γλυκάνει το χάπι αρχίζει … να! ήσουν λίγο μέσα, να έμεινες λίγο πίσω, να δεν ετοίμασες τα χέρια … ενώ το μόνο που φταίει είναι ότι όταν ξεκινάω για το άλμα δεν έχω πάρει την απόφαση να “συγκρουστώ” με το κοντάρι. Ή παίρνω την απόφαση και την κάνω ΠΡΑΞΗ (κάνω το άλμα) ή αφού κάτι μέσα μου δεν μου το επιτρέπει, πρέπει να το παραδεχτώ ότι ΤΕΛΙΚΑ “ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ”.
Όταν ο αθλητής τρέχει με όλη του την ταχύτητα στο διάδρομο και “είναι έτοιμος” δηλαδή έχει την ΑΔΕΙΑ του προπονητή του – Πρέπει να ΤΟΛΜΑΕΙ να «συγκρουστεί» με το κοντάρι για να το λυγίσει.
Όταν βρίσκεται κρεμασμένος από το -μη σταθερό κοντάρι- Πρέπει ΝΑ ΤΟΛΜΑΕΙ να έρθει πίσω (ανάποδα) για να πάρει σωστή θέση για τη συνέχεια του άλματος.
Δεν μιλάμε για τα αρχικά στάδια του αθλητή, που ακόμη δεν έχει την ειδική δύναμη να έρθει “πίσω”. Δεν μιλάμε για αθλητή που από εξάρτηση στα πολύζυγα, δεν μπορεί να σηκώσει τα πόδια του και να ακουμπήσει ψηλά στον τοίχο. Μιλάμε για όταν έχω τις δυνάμεις αλλά “δεν το τολμάω”.
Για να το τολμήσω πρέπει να πιστεύω στον εαυτό μου, να έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου, να μπορώ να κρίνω τί είναι κατορθωτό από εμένα και τί όχι, να έχω τη σοβαρή στήριξη από κάποιους τους οποίους θα πρέπει και να εμπιστεύομαι.
Σε τελική ανάλυση, ποιός είναι αυτός που δεν φοβάται! Όλοι φοβόμαστε! Η διαφορά βρίσκεται στο ότι κάποιοι βήμα-βήμα απομυθοποιούν το φόβο ενώ κάποιοι άλλοι δεν αφήνουν τους εαυτούς τους να βαδίσουν βήμα-βήμα. Εκεί! μουλαρώνουν με κάτι που τους δένει τα χέρια (ή τα πόδια) και δεν το κουνάνε.
Αν θέλεις να ξεπεράσεις το φόβο σου για κάτι, σε τελική ανάλυση δες δίπλα σου! σκέψου -ο φλώρος το κάνει- εγώ γιατί όχι; Πολλές φορές ακόμη και αυτού του είδους ο εγωισμός μας κάνει να τολμούμε μας βγάζει ασπροπρόσωπους. Βρες κάτι να πιαστείς και «κάντο». Αν μια φορά «το κάνεις» θα το κάνεις και δεύτερη και τρίτη, έγινε πλέον κτήμα σου.
- ΦΟΒΑΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ «ΤΟΥΜΠΑ»!
- Ε ΚΑΙ! ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΜΑΘΕΙ;
Τα μικρά πράγματα που καταφέρνουμε από την μικρή μας ηλικία, ενισχύουν το πιστεύω μας για τον εαυτό μας, μας κάνουν να πιστέψουμε ότι μπορούμε, μας βάζουν στο σωστό δρόμο.
Με αυτό το σκεπτικό επέμενα και συνεχίζω να επιμένω, ότι έχει σημασία να μην αφήνουμε εύκολα προσπάθειες στη μέση.
Ακόμη και αυτή η απλή κυβίστηση (η τούμπα) που επιμένουμε να την μάθει και το τελευταίο παιδί στην τάξη (καλη σου ώρα Νίκη!) αιτιολογείται με όλα τα παραπάνω.
΄Η ΤΟΛΜΩ ΄Η ΤΟ ΠΑΙΡΝΩ ΑΠΟΦΑΣΗ!
Αν όλοι και όλα δίπλα μου συνηγορούν στο να “δοκιμάσω κάτι” και όταν έρχεται η ώρα δεν το δοκιμάζω (δεν το κάνω πράξη), τότε σε απλά Ελληνικά σημαίνει ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ «κάτι» δεν με αφήνει να «το τολμήσω» και ας το θέλω πολύ.
Οι ΣΥΝΕΤΟΙ το αποδέχονται … κάποτε και αναπροσαρμόζουν τις απαιτήσεις τους από τον εαυτό τους. Έτσι χαίρονται τον αθλητισμό σε όποιο επίπεδο και αν τον βιώνουν.
Οι ΜΗ ΣΥΝΕΤΟΙ ψάχνουν να βρουν τί «το εξωτερικό» φταίει και συνεχίζουν να ταλαιπωρούνται χωρίς να χαίρονται αυτά που μπορούν να καταφέρουν και κατ΄επέκταση τον αθλητισμό.
ΣΗΜ.: [Τα παραπάνω δεν είναι λόγια για να αποτρέψουν τους αθλητές από το άλμα επί κοντώ, είναι λόγια που θα τους βοηθήσουν να συμβιβαστούν με όσα μπορούν να καταφέρουν. Είναι και αυτό ένα δείγμα του «Θέλω» που σε πολλές περιπτώσεις αποδίδει, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει κάποτε να το «αποδεικνύουν», αλλιώς αντί να χαίρονται τον αθλητισμό ταλαιπωρούνται.
ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ
– ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ, αφού σε διαβεβαιώνω ότι μπορείς;
– ΦΟΒΑΜΑΙ…
Ποιός είπε ότι το επί κοντώ, σε επίπεδο πρωταθλητισμού, μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε; Ποτέ δεν μιλήσαμε για εύκολο αγώνισμα, απεναντίας είναι από τα πλέον ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΑ.
Πρωταθλητές στο επί κοντώ θα γίνουν πολύ λίγοι, γιατί μόνο σε λίγους βρίσκουμε ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ των προσόντων που χρειάζονται για να φτάσει κανείς ψηλά. Έχουμε γράψει πολλές φορές … ο καλύτερος του κόσμου να είσαι σε όλους τους παράγοντες αν σου λείπει ένας τότε δεν κάνεις για πρωταθλητισμό. Όσο πιο νωρίς το καταλάβεις τόσο πιο ευχάριστες θα είναι οι εμπειρίες σου από τον αθλητισμό, τί σημασία έχει που δεν θα είναι σε επίπεδο πρωταθλητισμού.
Ο αθλητισμός έχει χαρές και λύπες σε κάθε επίπεδο.
ΧΑΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ στο επίπεδο που σας επιτρέπουν ο εσωτερικός σας κόσμος και τα λοιπά προσόντα σας.
Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ.
Η γνωριμία με το επί κοντώ είναι υπέροχη και προσιτή σε όλους ακόμη και στους πλέον δύσκολους (π.χ παχύσαρκους).
Και εδώ έρχεται ΤΟ “ΣΠΑΣΤΟ ΚΟΝΤΑΡΙ” που δίνει την ευκαιρία σε όλους να γνωρίσουν το επί κοντώ και μέσα από τη γνωριμία να ξεχωρίσουν όσοι … είναι γεννημένοι για το επί κοντώ.
Χωρίς να το γνωρίσουν δεν θα ήξεραν ποτέ ότι ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΙ…
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ “ΠΑΙΖΩ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ”
Η ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ.
Η συνέχιση εξαρτάται από τα σωματικά προσόντα του αθλητή και το κατά πόσο μαθαίνει εύκολα. Και εδώ συναντάμε πληθώρα αθλητών να χαίρονται τα όσα μπορούν να καταφέρουν (πάντα με την προσοχή μας τεταμένη μη χτυπήσει όποιος δεν είναι συγκεντρωμένος).
Οι μη σοβαροί και επιπόλαιοι αθλητές δεν γίνονται δεκτοί για “σοβαρό επί κοντώ” (λύγισμα του κονταριού) γιατί υπάρχει ο κίνδυνος τραυματισμού. Άτομα που αρχίζοντας το λύγισμα κάνουν σοβαρά και παιδαριώδη λάθη δεν γίνονται δεκτά για τη συνέχεια.
Ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ.
Το λέει και η λέξη, πρωταθλητισμό κάνει ο αθλητής που έχει τα «προσόντα» να γίνει πρώτος (αν δουλέψει σκληρά και αν στοχεύει σε αυτή τη διάκριση). Ο πρωταθλητής δεν πρέπει να έχει ως στόχο μόνο να χαίρεται το επί κοντώ αλλά να τον ενδιαφέρει το πώς θα βελτιώνεται διαρκώς για να διεκδικήσει με αξιώσεις μια θέση στους καλύτερους του αγωνίσματος.
Η «ΨΥΧΗ» ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ. Εδώ περνάει στο παιχνίδι ο εσωτερικός κόσμος «η ψυχή» του καθενός μας. Άλλοι ΤΟΛΜΟΥΝ και άλλοι ΟΧΙ. Ότι και να κάνεις αυτό ή το έχεις ή δεν το έχεις. Βελτιώνεται μεν αλλά όταν θα φτάσω εγώ να μη φοβάμαι το «κουταβάκι» ο άλλος θα τα βάζει με … «αρκούδες».
Μετά από 50 χρόνια στο «παιχνίδι» είμαι –ΑΠΟΛΥΤΟΣ- στο θέμα ΤΟΛΜΗΣ (με την έννοια του τολμώ να δοκιμάζω πράγματα για πρώτη φορά) ή το ΕΧΕΙΣ ή ΟΧΙ.
Ευτυχώς για όσους το έχουν (τους Φλώρους)! και δυστυχώς για όλους εμάς τους άλλους, το επί κοντώ θέλει συνεχώς να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Θέλει συνεχώς -μέχρι να φτάσεις στα όριά σου- να αλλάζεις κοντάρια να παίρνεις όλο και πιο σκληρά και να πιάνεις ψηλότερες λαβές, σε μεγαλύτερα κοντάρια.
Χωρίς τις αλλαγές αυτές όχι μόνον δεν υπάρχει βελτίωση αλλά ούτε καν σταθεροποίηση σε κάποια επίδοση.
Η ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΤΟΥΣ ΑΘΛΗΤΕΣ
Σίγουρα δεν είμαστε για «σκότωμα» όσοι δεν έχουμε τα ίδια προσόντα με κάποιους άλλους ή σε τελική ανάλυση -δεν τολμάμε -όσο κάποιοι άλλοι.
Όταν το «ΘΕΛΩ» μας είναι πολύ δυνατό (όπως θέλουμε να πιστεύουμε) αλλά το αποτέλεσμα δεν έρχεται ή δεν είναι αυτό που ΠΡΕΠΕΙ, για να μην καταλήξουμε αβίαστα στο «ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ» θα πρέπει:
Να δίνουμε και μία και δύο και τρεις ή … και δεκατρείς ευκαιρίες στον εαυτό μας (όσες προστάζει το θέλω μας), όμως, μετά από κάποια στιγμή αν ο εαυτός μας επιμένει ότι μπορεί … θα πρέπει να τον “εκβιάσουμε”. Θα πρέπει να τον ζητήσουμε να το αποδείξει ότι μπορεί ή να παραδεχτεί ότι ΤΕΛΙΚΑ “δεν μπορεί” ξεκάθαρα πράγματα.
– Αν και «σήμερα» δεν το καταφέρω, θα το “πάρω απόφαση” ότι θα κάνω αθλητισμό ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΙ τα όσα πετυχαίνω και να μην σκάω με τα όσα δεν μπορώ να πετύχω.
Έτσι όλοι, όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό, θα είναι ευτυχισμένοι και θα χαίρονται τον αθλητισμό.
ΤΟ ΡΕΖΟΥΜΕ
Παρασύρθηκα λίγο …, σε μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσω αυτά που πρέπει να ξέρουν οι γονείς και παιδιά που θέλουν να γνωρίσουν το άλμα επί κοντώ και ίσως βάζουν στόχο να διακριθούν σε αυτό.
ΤΟ “ΘΕΛΩ” ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ – ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΠΑΝΤΑ.
ΕΑΝ ΤΟ “ΘΕΛΩ” ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ “ΠΡΑΞΗ” ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ:
ΝΑΙ ΜΕΝ “ΤΟ ΘΕΛΩ” ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ “ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ”.
Ακόμη υπάρχει ελπίδα, αν θέλεις να λες ότι μπορείς …. κάντο!
ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ «ΤΟ ΘΕΛΩ»
ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ “ΤΟ ΤΟΛΜΩ“.
ΤΟ ΤΟΛΜΩ με την έννοια, να τολμώ να κάνω κάτι ελεγχόμενο (χωρίς να κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα) ή ΤΟ ΕΧΩ ή ΟΧΙ.
Το να τολμήσω από υπερβολικό εγωισμό -χωρίς να το ελέγχω- δεν σημαίνει ότι “τολμώ”.
Ο υπογράφων, ως προπονητής επί κοντώ, δεν θα επιτρέψει ΠΟΤΕ σε κανέναν να “ΤΟΛΜΗΣΕΙ” εάν δεν με πείσει ότι “το έχει” γιατί πρώτα με ενδιαφέρει η υγεία και η σωματική ακεραιότητα των αθλητών μου και μετά η επίδοση.
Όμως η “εμπιστοσύνη” όπως και η “εκτίμηση” μόνον κερδίζονται, ούτε χαρίζονται ούτε αγοράζονται…
Με Τιμή
25.3.2018
Κατσίκας Φώτιος
