Εκεί που νομίζουμε ότι ξέρουμε τόσο καλά το πως σκέφτονται και το πως αντιδρούν τα παιδιά έρχεται μια τους φράση για να μας κάνει να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό!
«Κυρία πέρυσι εγώ καθάρισα αυτό το παράθυρο», είπε ένα 7χρονο κοριτσάκι την ώρα που ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε την καθαριότητα. Ξέραμε ότι η «ημέρα καθαριότητας» είναι πολύ σημαντική για τα παιδιά μας! Ξέραμε πως με το να καθαρίσουν την αίθουσα όπου αθλούνται μαθαίνουν πολλά. Μαθαίνουν να νιώθουν το στάδιο σαν δεύτερό τους σπίτι, να σέβονται και να φροντίζουν κάθε δημόσιο χώρο, να μην προσπερνούν τα προβλήματα λέγοντας «εγώ δεν είμαι αρμόδιος» αλλά να κάνουν ότι μπορούν για το κοινό καλό. Μαθαίνουν ακόμη να είναι εργατικοί, να αγαπούν την καθαριότητα, αλλά και να μην είναι σιχασιάρηδες και μυγιάγγιχτοι. Ξέραμε λοιπόν ότι είναι εξαιρετικά ωφέλιμη αυτή η 
εμπειρία. Ξέραμε ακόμη ότι αποτελεί ένα ξεχωριστό βίωμα για τα μικρά παιδιά που για καιρό θα το
θυμούνται. Όμως δε φανταζόμασταν ότι θα χαρασσόταν τόσο βαθιά στη μνήμη τους. Τόσο που θα μπορούσε ένα πιτσιρίκι μετά από έναν ολόκληρο χρόνο να θυμάται ακόμη και πιο παράθυρο είχε καθαρίσει!
Όχι δεν είναι εύκολο να συντονίσεις 50 παιδιά που όλα πρέπει συγχρόνως να εργαστούν σε κάτι που ελάχιστες φορές
έχουν κάνει. Δεν είναι εύκολο να πείσεις τα μεγαλύτερα παιδιά ότι όλο αυτό δεν είναι αγγαρεία. Ούτε είναι εύκολο να τα πετύχεις όλα αυτά κλέβοντας μόνο 10-15 λεπτά από την προπόνηση. 
Όμως όταν βλέπεις τα παιδιά που δεν πολυήθελαν να συμμετέχουν, να μη θέλουν να σταματήσουν το καθάρισμα αναζητώντας με ενθουσιασμό το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα…! Όταν βλέπεις τα χαμόγελά στο πρόσωπο κάθε πιτσιρικά την ώρα που καμαρώνει την καθαρή αίθουσα που αφήνει πίσω του! Τότε είσαι σίγουρος ότι άξιζε τον κόπο! Ότι αυτό το καθάρισμα δεν έδιωξε μόνο τη σκόνη αλλά και τις συνήθειες του ωχαδελφισμού που τόσοι και τόσοι συνειδητά ή ασυνείδητα υιοθετούν.
