Ήρθε η ώρα να ακουστεί και η άλλη πλευρά της σχέσης των Αθλητών και των Συλλόγων- προπονητών.
Ο κάθε σύλλογος έχει την ηθική υποχρέωση να αγκαλιάσει το παιδί που έρχεται να γνωρίσει τον Κλασικό αθλητισμό κοντά του. Από την πλευρά του Συλλόγου (τουλάχιστον όπως το βλέπουμε εμείς) η προσέλευση ενός παιδιού στο Σύλλογο παρουσιάζεται με δύο όψεις.
1) Είναι ξεχωριστή Τιμή να σου εμπιστεύονται οι γονείς ό,τι πιο πολύτιμο έχουν, το παιδί τους.
2) Είναι χαρά και «ψυχική ολοκλήρωση» που σου δίνεται η ευκαιρία, να διαπλάσεις «ψυχή τε και σώματι» τον πιτσιρίκο των 9-10 χρόνων και να τον φτάσεις να γίνει ένας ολοκληρωμένος αθλητής και ένα χρήσιμο μέλος της κοινωνίας.
3) …….
4) Είναι όμως και ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη την οποία επωμίζονται οι Σύλλογοι και οι προπονητές, τις περισσότερες φορές χωρίς καν να το καταλαβαίνουν οι γονείς.
Από το σημείο αυτό αρχίζει ένας διαρκής καθημερινός αγώνας του Συλλόγου και κυρίως των προπονητών που δένονται με τα παιδιά, για να φανούν άξιοι της εμπιστοσύνης που τους έδειξαν οι γονείς. Αρχίζει μια καθημερινή και πολύχρονη προσπάθεια για να επιτύχουν, μαζί με το παιδί «ό,τι καλύτερο». Είναι ατέλειωτες οι ώρες και οι μέρες που καθημερινά βρίσκεσαι με τον Κώστα ή την Μαρία και βήμα βήμα, πόντο πόντο, δευτερόλεπτο δευτερόλεπτο, προσπαθείς να βελτιωθεί. Τον καθοδηγείς, τον συμβουλεύεις, τον νουθετείς, αγωνιάς μαζί του, ιδρώνεις όσο και αυτός αλλά επί πλέον έχεις και την ευθύνη και το βάρος της πορείας του στην πλάτη σου. Αγωνιάς μη χτυπήσει, μήπως ως παιδί κάνει κάποιο λάθος που θα τον στοιχίσει, μήπως κάτι δεν πάει καλά, μήπως μήπως… Όλα αυτά δεν μπορεί κανένας γονιός να τα καταλάβει αν δεν είναι κοντά στο παιδί του και τον προπονητή του καθημερινά. Τις περισσότερες φορές οι γονείς «επαναπαύονται» και τα πάντα τα περιμένουν από τον προπονητή. Θα μπορούσαμε να απαριθμούμε περιπτώσεις και παραδείγματα μέχρι … αύριο.
ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΗ
Το ερέθισμα όμως αυτών των σκέψεων δεν ήταν να τονίσουμε τη συμβολή του Συλλόγου και των προπονητών αλλά να δούμε τη σχέση του αθλητή και του Συλλόγου–προπονητή από την άλλη πλευρά, από την πλευρά του αθλητή.
Ο αθλητής δικαιούται να περιμένει από τους προπονητές του όσα αναφέραμε παραπάνω και πολλά περισσότερα. Είναι το μέλλον του, είναι η ζωή του, είναι αυτό που τον γεμίζει αυτό που τον κάνει να πιστεύει στον εαυτό του και κανείς από τους εμπλεκόμενους σε αυτήν την προσπάθεια του αθλητή δεν έχει το δικαίωμα να δίνει λιγότερο από το 100 % των δυνάμεών του για να πετύχει το στόχο του.
ΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΗ.
Σας αφήνω για λίγο να σκεφτείτε και να μελετήσετε το θέμα από τη δική σας σκοπιά (μιλάω στους αθλητές) και θα επανέλθω με τις δικές μου απόψεις που δεν είναι και υποχρεωτικό να συμφωνούμε. Απλά θα ανοίξω ένα παράθυρο από το οποίο θα μπορέσουν να δουν οι αθλητές και την άλλη πλευρά, την πλευρά της μη συμμετοχής σε έναν αγώνα αξιολόγησης του Συλλόγου (αφού το ερέθισμα δόθηκε από την αξιολόγηση του 2010 και το γεγονός ότι ο Σύλλογος μας θα μπορούσε να πάει καλύτερα)….
Ποια η ευθύνη των αθλητών που δεν βοήθησαν με την αποχή τους από τους αγώνες ή που δεν πήραν στα σοβαρά τη συμμετοχή τους στους αγώνες;
Στην ερώτηση «γιατί ασχολείσαι με τον αθλητισμό» ο κάθε αθλητής θα δώσει τους δικούς του λόγους. Πολλούς και διάφορους, από το «για να έχω την υγεία μου» μέχρι …. «για να δοξάσω την πατρίδα μου» ή να κερδίσω χρήματα. Ανεξαρτήτως αιτίας και κινήτρων ο καθένας προσπαθεί να πετύχει το στόχο του και «απαιτεί» από τους άλλους που εμπλέκονται στην προσπάθειά του, προπονητές και Συλλόγους ανάλογη σοβαρότητα και το 100% της δικής τους συνεισφοράς. Καλά κάνουν, το δικαιούνται. Δεν θα πρέπει να επιτρέπουν σε κανέναν να παίζει με «τα θέλω» τους και τα «πιστεύω» τους.
Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ
Σκεφτήκατε όμως ποτέ ποια μπορεί να είναι τα πιθανά κίνητρα των ανθρώπων που στηρίζουν τους Ερασιτεχνικούς Συλλόγους, των παραγόντων αλλά και των προπονητών του Στίβου;
ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ
Οι παράγοντες, τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου κάθε Συλλόγου τις πιο πολλές φορές είναι γονείς ή κηδεμόνες αθλητών που νοιάζονται για τα παιδιά τους και συμμετέχουν στη λειτουργία των Συλλόγων. Πιθανά να είναι άνθρωποι που αγαπούν τον αθλητισμό και στην περίπτωσή μας ειδικότερα τον Κλασικό αθλητισμό και με τη σειρά τους προσφέρουν επειδή τους αρέσει και το θέλουν.
(Με την ευκαιρία θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους για χρόνια τώρα στήριξαν και στηρίζουν τη λειτουργία του ΑΣ ΡΗΓΑΣ. Χωρίς την ενεργό παρουσία των ανθρώπων του Δ.Σ. και των φίλων που βοηθούν με τον τρόπο τους, δεν θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε, δεν θα υπήρχε ο Σύλλογος).
ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ
Τις περισσότερες φορές , σε μικρούς Συλλόγους, οι προπονητές ταυτίζονται με το Σύλλογο. Η επιτυχία ή η αποτυχία των αθλητών αντανακλάται στο πρόσωπο των προπονητών ή του Συλλόγου.
Γιατί νομίζετε ότι κάποιος φτάνει να γίνει και να λειτουργεί ως προπονητής Στίβου;
Κρατάω τις επιφυλάξεις μου για τους «ψυχρούς επαγγελματίες» που θα ασχοληθούν μαζί σου μόνον αν «τραβάς» και μόνον αν μπορείς να τους προσφέρεις «θέση» «κέρδος» και «καταξίωση». Είναι η μερίδα των «συναδέλφων» που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να δεθούν συναισθηματικά με τον αθλητή ή δεν «μπορούν να δεθούν» λόγω χαρακτήρα και φιλοσοφίας. Γι΄ αυτούς (βγάζω τον εαυτό μου έξω από την κατηγορία αυτή) το μόνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα, η προβολή, το κέρδος και το όφελος, από όπου και αν προέρχεται αυτό.
Για τη συντριπτική πλειοψηφία όμως των προπονητών που λειτουργούν ως δάσκαλοι, παιδαγωγοί και λάτρεις του αθλητισμού, μπορώ να απαντήσω.
Για τους δασκάλους, τους παιδαγωγούς, τους ανθρώπους που υπηρετούν τον αγνό αθλητισμό, θα ήταν προσβολή και ειρωνεία να πούμε ότι γίνανε προπονητές για να κερδίσουν. Ειδικότερα σε μικρούς συλλόγους είναι τόσο μικρές οι αμοιβές που ούτε τη βενζίνη δεν καλύπτει η υποτιθέμενη αμοιβή τους. Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τον παράγοντα επάγγελμα γιατί αν περίμεναν από την προπονητική να ζήσουν τις οικογένειές τους τότε θα «τα είχαν τινάξει» προ πολλού.
Τότε τι είναι αυτό που τους κρατάει καθημερινά στο Στάδιο και τους βρίσκουμε να προσπαθούν συνέχεια με μικρούς και μεγάλους; Τους βλέπουμε να ξεκινούν με πιτσιρίκους, να τους φτάνουν μετά από χρόνια, όπου μπορούν να φτάσουν και αν κάποια στιγμή χωρίσουν οι δρόμοι τους, τους βλέπουμε να αρχίζουν ξανά από την αρχή. Μετράνε τη δραστηριότητά τους με «γενιές αθλητών». Η γενιά των γεννημένων το 70, το 80, το 90 το 2000 και … πάει λέγοντας, μέχρι να τους εγκαταλείψουν οι σωματικές τους δυνάμεις. Μιλάμε για σωματικές δυνάμεις γιατί στην κατηγορία αυτή των προπονητών η ψυχή και η αγάπη για τον αθλητισμό δε σβήνει, δεν ξεθωριάζει, δεν αποδυναμώνεται με τα χρόνια.
Ακόμη όμως δε φτάσαμε στο «ρεζουμέ» ακόμη δε θίξαμε το σημείο το οποίο μερικοί αθλητές δεν αξιολόγησαν σωστά. Ακόμη δεν φανερώσαμε την άλλη πλευρά του τι συμβαίνει όταν ύστερα από προσπάθειες χρόνων κάποιος φτάνει ενώ μπορεί να αγωνιστεί σε «αξιολογημένους» αγώνες και με τη συμμετοχή του να προσφέρει «βαθμούς στο Σύλλογό» και ηθική ικανοποίηση στον προπονητή του αυτός … δεν αγωνίζεται.
Αυτή την πλευρά της ηθικής υποχρέωσης πολλοί αθλητές αλλά και πολλοί γονείς! την υποεκτιμούν ή ακόμη και την αγνοούν. Όταν είναι η ώρα να αγωνιστούν και με τον αγώνα τους αυτό να αξιολογηθεί ο Σύλλογος και να φανεί το έργο των προπονητών, τότε μερικοί αθλητές πηγαίνουν αδιάφοροι στους αγώνες, πηγαίνουν στον κινηματογράφο ή προτιμούν τον καφέ με τους φίλους τους. Ίσως να νομίζουν ότι τα όσα έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια και οι ικανότητες που απέκτησαν, ήρθαν ουρανοκατέβατα. Μπορεί να νομίζουν ότι σε κανέναν δεν οφείλουν το παραμικρό ίσως να νομίζουν ότι τους … χρωστάνε κιόλας.
Επειδή το θέμα πληγώνει και πονάει τους προπονητές και από την άλλη η πλευρά των αθλητών έχει τα δίκια της, κανένας δεν τους το είπε, κανένας δεν τους μίλησε για την άλλη πλευρά, γι’ αυτό και σταματάω εδώ.
Στις σχέσεις ζωής όμως, όπως είναι η σχέση αθλητή προπονητή, κυρίως όταν η σχέση αυτή ξεκινάει από μικρή ηλικία και διαρκεί δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Σε τέτοιες στιγμές φαίνεται η φιλοσοφία που ανέπτυξε ο αθλητής, δίπλα στον προπονητή του, όλα αυτά τα χρόνια. Εάν σε τέτοιες στιγμές η συμπεριφορά των αθλητών δεν είναι η ανάλογη, τότε ο προπονητής δεν μπορεί να καυχιέται ότι πέτυχε. Μπορεί να πέτυχε σε επιδόσεις και διακρίσεις απέτυχε όμως στο να περάσει στον αθλητή του τον τρόπο σκέψης που «να αγγίζει λεπτές χορδές».
Από την άλλη σε δύο αθλητές με την ίδια αντιμετώπιση και συμπεριφορά βλέπεις διαφορετικές αντιδράσεις. Σε κανέναν δε μίλησες για την αξία της συμμετοχής στον αγώνα ή για ηθική υποχρέωση και όμως κάποιοι θυσιάζουν το μοναδικό όνειρο της νιότης τους για να στηρίξουν τον προπονητή τους (Σαραντάρη Δημήτρη, πάλι μου ήρθες στο μυαλό να είσαι καλά όπου και να είσαι) και άλλοι το παίζουν δύσκολοι αδιάφοροι και ενοχλημένοι.
Για την οποιαδήποτε μη αρεστή συμπεριφορά των αθλητών ρίξαμε όλα τα λάθη στον προπονητή! δεν είναι έτσι. Υπάρχει κυρίως η οικογένεια που είναι υπεύθυνη για τον τρόπο συμπεριφοράς των μικρών κυρίως ηλικιών. Υπάρχουν τα σχολεία που μπορούν να επηρεάσουν και να διδάξουν. Τέλος υπάρχει και το μυαλό που μας έδωσε ο Θεός για να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε με βάση αυτά που μαθαίνουμε «τις Αρχές που υιοθετήσαμε» και «τις Αξίες που διαλέξαμε για να υπηρετούμε».
Με τιμή
13-11-10
Κατσίκας Φώτης
