Η ΘΕΟΔΩΡΑ ΒΑΚΟΥΦΤΣΗ ΓΙΑ ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των εκπαιδευτικών αλλά και των προπονητών, που αγαπούν τη δουλειά τους, είναι ότι έχουν να κάνουν με ζωντανές ψυχές. Αυτές οι ζωντανές ψυχές είναι ικανές για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Είναι ικανές να δώσουν πραγματικό νόημα στη ζωή σου αλλά και … μπορούν να σε τρελάνουν στο «πιτσ φιτίλι».
Μερικές φορές επαινούμε την υπομονή ενός δασκάλου ή την ικανότητά του να «τα καταφέρνει» με τα παιδιά. Πολλοί πραγματικά κουραζόμαστε με «τα αχώνευτα» και γυρίζουμε στο σπίτι πολύ συχνά με ένα κεφάλι «καζάνι». Μερικοί δεν αντέχουν «το επάγγελμα» και … γρήγορα αλλάζουν πλεύση. Φεύγουν όσο πιο μακριά γίνεται από την αίθουσα διδασκαλίας, την αυλή, το στάδιο ή το γυμναστήριο.
Δεν ανήκουμε σε αυτούς που κουράστηκαν, δεν ανήκουμε σε αυτούς που φεύγουν νωρίς από το καθήκον αλλά ούτε και σε αυτούς που φεύγουν αφού δικαιολογημένα συμπλήρωσαν τα όσα χρόνια προβλέπει ο νόμος. Συμπληρώσαμε στην υπηρεσία 37 χρόνια και με τη σύνταξη πάλι με τα παιδιά ασχολούμαστε. Τα καημένα! τι μας έφταιξαν;
Σήμερα συνειδητοποιήσαμε το μυστικό της επιτυχίας των όσων, σαν και εμάς, παραμένουν στην πρώτη γραμμή και πολεμούν και μάχονται με όλα αυτά τα «αχώνευτα και τα στριμμένα».
Θα σας αποκαλύψω το μυστικό μας, με δύο λόγια (γιατί βλέπω ότι το ξενυχτάμε!).
Τελικά όλοι εμείς που αντέχουμε, είμαστε οι τυχεροί όχι γιατί δίνουμε (αν δίνουμε κάτι στους νεότερους), αλλά γιατί έχουμε την ικανότητα «να παίρνουμε» από τα παιδιά. Σε κάθε εποχή, σε κάθε παρέα, σε κάθε τάξη ή ομάδα, υπάρχουν αυτοί που δίνουν απλόχερα (στο δάσκαλο ή τον προπονητή)!
Είμαστε από τους πολύ τυχερούς, γιατί στην όποια πορεία μας, συναντήσαμε «διαμάντια» στην αρχή ακατέργαστα που ίσως να βάλαμε και εμείς ένα χεράκι στην επεξεργασία τους, αλλά γρήγορα και έκτοτε μόνιμα, εισπράττουμε το άπλετο φως από τη λάμψη τους.
Το ότι πολλά παιδιά νομίζουν ότι χρωστάνε κάτι στους δασκάλους τους είναι ένας μύθος. Αν χρωστούν κάτι σε κάποιους είναι στα παιδιά που, τις περισσότερες φορές χωρίς να το καταλαβαίνουν, κρατούν τις μπαταρίες των δασκάλων και προπονητών γεμάτες.
Σε αυτά τα παιδιά, χρωστούν όσοι πιστεύουν ότι χρωστούν κάτι στους δασκάλους τους και στην περίπτωσή μου είναι πάρα πολλά. Αυτά τα παιδιά, μικρά και μεγαλύτερα, αξίζουν ένα ευχαριστώ από … όλους μας.
Το σημερινό «παιδί», που μου έδωσε το ερέθισμα για αυτές τις γραμμές, είναι η Θεοδώρα Βακουφτσή (άλλη μια στριμμένη), που αύριο φεύγει για σπουδές στη Γερμανία.
Θα ησυχάσουμε για αρκετό καιρό από τη Θεοδώρα! Για να μη τη στενοχωρήσουμε και νομίσει ότι δεν την αγαπάμε σήμερα «κάναμε» τους λυπημένους. Τα πραγματικά μας αισθήματα όλης της παρέας των επικοντιστών και όχι μόνον του ΑΣ ΡΗΓΑΣ φαίνονται από τον τρόπο που κρατάμε τη Θεοδώρα· Είμαστε έτοιμοι να τη «στείλουμε» μια ώρα αρχύτερα στη Γερμανία.
Θεοδώρα μας, μην «ακούς» τι γράφω! Εμείς σε αγαπάμε γιατί μαζί με αρκετούς άλλους στριμμένους στην παρέα του ΑΣ ΡΗΓΑΣ εδώ και καιρό δίνετε! και δίνετε!! και προσφέρετε!!! Πώς να μη σας αγαπάμε αφού και μόνον η ύπαρξή σας (σε Γερμανίες, Αγγλίες, Γαλλίες, Ελλάδες, Αμερικές, κ.ά) δίνουν την ευκαιρία στις ψυχές μας να ταξιδεύουν ανά τον Κόσμο για να σας συναντήσουν;
Καλό σου ταξίδι, Αχώνευτη! Εμείς σε αγαπάμε γιατί ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ.
Όχι δε φεύγει για Γερμανία η Θεοδώρα με καράβι! τα παιδιά (Σταύρος, Θεοδώρα, Μαρία, Πάρης, Σοφία) βόλτα κάνανε με άξιο καπετάνιο.
