Δεν χρειάζεται μεγάλο χρονικό διάστημα για να καταλάβουμε το κάθε παιδί. Μέσα στο Στάδιο και κατά τη διάρκεια της προπόνησης ο κάθε προπονητής μπορεί «να διαβάσει» τον εσωτερικό κόσμο του κάθε παιδιού. Η Παναγιώτα Καλλιαντάση του Σεραφείμ και της Ευθυμίας Καλογήρου (1995) έμεινε μαζί μας μόνον 3 μήνες. Αν εξαιρέσουμε και τον Αύγουστο που διακόψαμε λόγω καλοκαιριού, ο χρόνος μας με τη Γιώτα θεωρείται πολύ λίγος. Όμως μέσα σε αυτό το διάστημα, από λεπτομέρειες που ίσως σε άλλους θα περνούσαν απαρατήρητες, καταλάβαμε πως έχουμε να κάνουμε με ένα ξεχωριστό κορίτσι. Αν εξαιρέσουμε το ότι είναι λίγο στριμμένο, το ότι «δε βλέπεται» και το ότι είναι «Αχώνευτη» τότε … όλα τα άλλα είναι τέλεια.
Μπορεί να λέμε ό,τι θέλουμε και να τη χαρακτηρίζουμε στριμμένη και αχώνευτη! όμως, με το άκουσμα της είδησης ότι φεύγουν οικογενειακώς για τη Νέα Ζηλανδία κάτι μας χαλάει. Δεν μπορεί τα καλύτερα κορίτσια να μας φεύγουν και εμείς να μένουμε απαθείς. Δεν μπορεί να μας φεύγει αυτή «η Θεά» στην ψυχή και στο σώμα και εμείς να το παίζουμε αδιάφοροι. Γιωτάκι, μην ακούς τι γράφω και τι λέω, εσύ να ξέρεις ότι θα μας λείψεις και ότι όπου και αν είσαι θα σε σκεφτόμαστε γιατί απλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Το πέρασμά σου από την παρέα μας άφησε το άρωμά σου το οποίο θα μας «ταλαιπωρεί» για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στο καλό «αχώνευτη» ουφ! ησυχάσαμε και από εσένα… Σε αγαπάμε γιατί το αξίζεις και σου ευχόμαστε καλή διαμονή στη Νέα Ζηλανδία.
Η παρέα του ΑΣ ΡΗΓΑΣ στην αναμνηστική Φώτο σήμερα που η Γιώτα (όρθια, τρίτη από αριστερά) ήρθε να μας αποχαιρετήσει. Γιωτάκι, μη μας ξεχνάς….
