Η σημερινή Κυριακή ήταν ξεχωριστή από τις άλλες. Δύο ξεχωριστοί άνδρες που διαπρέπουν, ο καθένας στον τομέα του, αλλά το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι είναι και οι δύο «Άνθρωποι», τους οποίους εκτιμώ απεριόριστα, τίμησαν με την παρουσία τους το Κυριακάτικό τραπέζι μας.
Σχολιάσαμε τα της Σαουδικής Αραβίας (λόγω του κ. Δημήτρη Γάκη…). Mας απασχόλησε το νέο παγκόσμιο ρεκόρ του Lavillenie (λόγω του κ. Νίκανδρου Στυλιανού -έγινε δυσκολότερη η κατάρριψή του…). Φάγαμε συμπαθητικά και ήπιαμε με μέτρο. Με δύο λόγια «περάσαμε υπέροχα». Σε ευχαριστούμε κυρία Ελένη!
Όμως, γιατί εγώ ως οικοδεσπότης, ένοιωθα σε όλη τη διάρκεια του τραπεζιού κουμπωμένος και αμήχανος (αν και εντός έδρας);
Μόλις τώρα, που είδα τις φωτογραφίες, συνειδητοποίησα την αιτία.
Πώς να μην ένιωθα άβολα και αμήχανα όταν από «ο ένας και μοναδικός» στο σπίτι, έγινα ξαφνικά ο τρίτος και καταϊδρωμένος της παρέας, αφού το σπίτι μου γέμισε με «ομορφάντρες»;
Μη μπορώντας να κάνω αλλιώς συμβιβάζομαι και με την τρίτη θέση. Στο κάτω κάτω δεν έχασα και από κανέναν τυχαίο τον κ. Γάκη και τον κ. Στυλιανού έχασα!
Ε! και η Τρίτη θέση στο βάθρο οδηγεί, οπότε θα το καταπιούμε και αυτό … μικρό το κακό. “Ομορφάντρες μου”…
