Βρήκα στο διαδίκτυο το πολύ καλό (αλλά ανεπιτυχές) άλμα του Lavillenie στα 6.17, προσπάθεια κατάρριψης του δικού του παγκοσμίου ρεκόρ σε κλειστό στίβο (i), που είναι 6.16).
Αφού το δείτε και το ξαναδείτε ξαναγυρίστε στο κείμενο για να δείτε τις δικές μου απόψεις γύρο από το επί κοντώ. Να δείτε όλα όσα δεν φαίνονται και πρέπει να συνδυαστούν με ιδανικό τρόπο για να φτάσει κάποιος τόοοοοσο ψηλά.
Σιγά μη περάσω σε λεπτομέρειες και αιτιολόγηση των όσων θα πω, είναι ολόκληρη ιστορία πίσω από κάθε «ειδική λέξη» που θα χρησιμοποιήσω. Οι όποιες απορίες η διαφορετικές απόψεις μπορούν να συζητηθούν σε κάθε ευκαιρία.
Για τους γνώστες του αγωνίσματος δίνω μερικά από τα στοιχεία του Lavillenie «του κοντού» του αγωνίσματος, που αυτή την εποχή κυριαρχεί στο επί κοντώ και δικαίως καταλαμβάνει τις πρώτες σελίδες του σύγχρονου παγκόσμιου “επί κοντώ”. Οι σελίδες του Λαβιλενί γράφονται στο βιβλίο της ιστορίας του παγκόσμιου επί κοντώ, μετά τις χρυσές σελίδες που έγραψε ο «Τσάρος των αιθέρων» Sergey Bubka.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΡΕΝΟ ΛΑΒΙΛΕΝΙ
(Τα στοιχεία του βιογραφικού από το διαδίκτυο).
Ο Ρενό Λαβιλενί γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου του 1986 στο (Barbezieux- Saint- Hilaire), στη Γαλλία, ηλικία 28 ετών (αρχές του 2015).
[Έχει ανάστημα 1,76 m, βάρος: 60 kg].
Χρησιμοποιεί κοντάρι UCS SPIRIT μήκους 5.20, Flex No κάπου στο 11,0 (± κάτι), δεν έχουμε τα ακριβή στοιχεία.
Το ανάστημά του είναι από τα μικρότερα για αθλητή επί κοντώ αυτού του επιπέδου (εξ ου και το παρατσούκλι του «ο κοντός»).
Το 2009 ήταν Πρωταθλητής Ευρώπης στον Κλειστό Στίβο με 5 μ. και 81 εκ. και τρίτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανοιχτού Στίβου στο Βερολίνο με 5 μ. και 80 εκ.
Το 2010 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στην Ντόχα του Κατάρ δεν κατάφερε να περάσει τα 5 μ. και 60 εκ., που ήταν το όριο πρόκρισης, και έτσι δεν πέρασε στον τελικό. Την ίδια χρονιά όμως κατάφερε να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανοιχτού Στίβου στην Βαρκελώνη. Την επόμενη χρονιά αναδείχτηκε πρωταθλητής Ευρώπης και στον κλειστό στίβο περνώντας τα 6μ. και 3 εκ., στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στο Παρίσι. Επίσης το 2011 ήταν τρίτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανοιχτού Στίβου στη Νταεγού.
Το 2012 κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανοιχτού Στίβου στο Ελσίνκι (5μ και 97 εκ.), το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στην Κωνσταντινούπολη και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, περνώντας τα 5μ. και 97 εκ. με την τρίτη και τελευταία προσπάθεια.
Στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου το 2013 στο Γκέτεμποργκ κέρδισε το χρυσό μετάλλιο περνώντας τα 6μ. και 1 εκ. με την πρώτη προσπάθεια. Στη συνέχεια δοκίμασε στα 6μ. και 7 εκ. τα οποία πέρασε με την τρίτη προσπάθεια. Τελικά η προσπάθεια αυτή ακυρώθηκε γιατί ναι μεν ο πήχης δεν έπεσε όμως με την αναπήδηση μετατοπίστηκε από τη θέση του.
Στις 15 Φεβρουαρίου 2014 ο Λαβιλενί κατάφερε να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ κλειστού στίβου στο άλμα επί κοντώ, με την επιτυχημένη του προσπάθεια στα 6,16 μέτρα στο μίτινγκ του Ντόνετσκ, στην Ουκρανία.
Το συγκεκριμένο ρεκόρ μέχρι τότε κρατούσε ο Σεργκέι Μπούμπκα, με άλμα στα 6,15 μέτρα από τις 21 Φεβρουαρίου 1993 ξανά στην ίδια πόλη.
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΡΤΙΝΑ -ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ-
Ταχύτητα με το κοντάρι (προσαρμοσμένη στο ρυθμό του άλματος):
15 – 10 μέτρα πριν τη βαλβίδα 9,80 m/sec.
10 – 5 μέτρα πριν τη βαλβίδα 10:00 m/sec.
Απογείωση από τη βαλβίδα κάπου κοντά στα 5 μέτρα! (λόγω υψηλής λαβής και μικρού αναστήματος).
Αίσθηση σε όλες τις φάσεις του άλματος με ρυθμό και ακρίβεια στις κινήσεις.
Αποφασιστικότητα -Θάρρος, πέρα από τα συνηθισμένα (επιχειρεί «τρελά» πράγματα).
Για όσους έχουν πιάσει κοντάρι γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει να είσαι 1.76, 60 κιλά και να χρησιμοποιείς κοντάρι 5.20 με λαβή τέρμα) και σκληρότητα (Flex No 11.0 ± κάτι)!
Όταν «μπαίνεις στη βαλβίδα» κρατώντας το παραπάνω κοντάρι με ταχύτητα 10:00 m/sec και ετοιμάζεσαι να «απογειωθείς» τα πάντα πρέπει να λειτουργήσουν ιδανικά. Το παραμικρό λάθος μπορεί να επιφέρει σοβαρό τραυματισμό. Θυμηθείτε το άλμα στο 6.21 μετά το τέλειο άλμα που πέτυχε το παγκόσμιο ρεκόρ 6.16, ακολούθησε το άλμα που λόγω έντασης η τοποθέτηση δεν ήταν σωστή, ο αθλητής εξακοντίστηκε πίσω και μακριά!!!
Και όμως, μετά από το χειρουργείο και μερικές εβδομάδες ανάρρωσης, επανήλθε «δριμύτερος».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ
Διδάσκοντας για πάνω από 27 χρόνια στους φοιτητές – μελλοντικούς Γυμναστές- τόνιζα πάντοτε και συνεχίζω να τονίζω ότι:
1. ΟΛΟΙ μπορούν να γνωρίσουν και να χαρούν το άλμα επί κοντώ (ακόμη και από πολύ μικρή ηλικία). Ένας λόγος που έφτασα να κατασκευάσω την πατέντα (το σπαστό κοντάρι) ήταν για να δώσω την ευκαιρία σε ΟΛΟΥΣ (μικρούς και μεγάλους, γρήγορους και αργούς, αθλητικούς ή παχύσαρκους, …) να γνωρίσουν το επί κοντώ, με ασφάλεια και χωρίς κινδύνους.
2. ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ θα βελτιώνονται διαρκώς μέχρι να φτάσουν «στα όριά τους» (ανάλογα με τα προσόντα που διαθέτουν ταχύτητα, δύναμη, κ.α.), είναι αυτοί που ΤΟΛΜΟΥΝ. Εάν δεν έχουν ταχύτητα, δύναμη, ικανότητα να μαθαίνουν εύκολα νέες πολύπλοκες κινήσεις (τεχνική), κ.α., σίγουρα δεν θα διακριθούν, ίσως να μείνουν σχετικά χαμηλά σε επιδόσεις αλλά πάντα θα προσπαθούν χωρίς να αφήνουν ανεκμετάλλευτα τα όσα προσόντα τους έδωσε ο Θεός. Εκεί το ΘΕΛΩ ξεπερνάει κατά πολύ το ΜΠΟΡΩ (άπειρα τα παραδείγματα).
3. ΛΙΓΟΙ – Όσοι δεν ΤΟΛΜΟΥΝ– φτάνουν κάπου και είναι ικανοποιημένοι να επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια -χωρίς να βελτιώνονται- (γιατί δεν τολμούν να επιχειρήσουν άλματα με τα κατάλληλα κοντάρια και τις κατάλληλες λαβές). Δεν είναι κακό ή λάθος, απλά θα πρέπει να έχουν τη λογική να παραδεχτούν ότι δεν τους φταίνε οι φορές και οι λαβές και να μη ψάχνουν τις αιτίες. Το πιο σωστό είναι να επιλέξουν με τη βοήθεια των προπονητών τους κάποιο άλλο αγώνισμα που να τους ταιριάζει. Θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που αγαπούν -αθλητισμό και ίσως πρωταθλητισμό- χωρίς να χαλιούνται και να αγχώνονται που δεν τα κατάφεραν με το νέο πιο σκληρό κοντάρι.
Η εμπειρία των 45-50 χρόνων μας λέει ότι ως προς τη σάλτσα «ΤΟΛΜΑΩ» (ή το’χεις ή δεν το’χεις).
Εάν “δεν το’χεις”, μπορεί να κάνεις βήματα προόδου… άλλα ποτέ δεν θα φτάσεις να ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ πραγματικά.
Όταν με την προπόνηση θα γίνεις πιο γρήγορος, πιο δυνατός και θα αποκτήσεις περισσότερη εμπειρία η φυσική εξέλιξη του επί κοντώ είναι να αλλάξεις και κοντάρι. Όποιος για να αλλάξει κοντάρι χρειάζεται να επιστρατευτούν όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος … δεν το‘χει, τελεία και παύλα.
Δεν είναι κακό αλλά θα πρέπει να το αναγνωρίζουν και να βαδίζουν με αυτό. Δεν φταίει η φορά, δεν φταίει ο αέρας, δεν φταίει η λαβή, δεν φταίει τίποτε. Όταν δεν “σηκώνονται τα χέρια” ενώ όλα είναι Ο.Κ. δεν ψάχνουμε αλλού την αιτία, απλά …δεν υπάρχει η κατάλληλη «σάλτσα».
4. ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΛΙΓΟΙ είναι αυτοί που μπορούν να διακριθούν σε Τοπικό, Εθνικό ή Παγκόσμιο επίπεδο και είναι αυτοί που έχουν ξεχωριστά προσόντα (φυσικά προσόντα και ψυχικά χαρίσματα) αλλά και ΤΟΛΜΟΥΝ .
ΤΟ ΡΕΖΟΥΜΕ
Εάν κάποιος θέλει να διακριθεί στο επί κοντώ πρέπει να ΤΟΛΜΑΕΙ. Χωρίς την κυρίαρχη αυτή «σάλτσα» που ενώνει όλα τα άλλα χαρίσματα (Ταχύτητα, Τεχνική, Δύναμη, …) δεν υπάρχει βελτίωση δεν αξιοποιείς τα όποια χαρίσματα σου έδωσε ο Θεός. Όταν δεν Τολμάς, παίζεις και χαίρεσαι το άλμα επί κοντώ σε συνθήκες που ποτέ δεν φτάνουν σε πλήρη αξιοποίηση των φυσικών σου χαρακτηριστικών.
Πρέπει έγκαιρα «να το παραδεχτείς» πέρα από εγωισμούς και άλλα συναισθήματα για να συνεχίσεις να χαίρεσαι τη συμμετοχή σου στο επί κοντώ, αλλιώς καταντάει μαρτύριο και για τον ίδιο τον αθλητή αλλά και για τον προπονητή.
Το μαρτύριο του προπονητή που ακούει στο όνομα «βλέπω και ξέρω ότι δεν υπάρχει βελτίωση», φτάνει μέχρι τα άκρα, χάνεται η λέξη “κίνητρο” για να συνεχίσω να είμαι προπονητής! Τόσο βαθιά φτάνει για την περίπτωση του προπονητή.
ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ & ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ
Στο σημείο αυτό όλα τα σεμινάρια του πρωταθλητισμού συνιστούν στον προπονητή να λειτουργεί μόνο με τη ΛΟΓΙΚΗ και όχι με το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.
Το βασανιστικό είναι ότι ενώ ως προπονητές βλέπουμε καθαρά μέσω της Λογικής πως πρέπει να λειτουργήσουμε, έρχεται το Συναίσθημα του Δάσκαλου και ανατρέπει όλα όσα η Λογική και η εμπειρία τους δείχνει πεντακάθαρα.
Ω! να ξέρατε πόσο βαρύ φορτίο είναι αυτή η απόφαση για τον Προπονητή-Δάσκαλο, όταν τα παιδιά αλλά και οι μεγαλύτεροι αθλητές δεν μπορούν ή δεν θέλουν να εντάξουν τις προσπάθειές τους στη σωστή κατηγορία;
Όλοι θέλουμε και ίσως όλοι πιστεύουμε ότι μπορούμε.
Όσοι όμως μπορούν πραγματικά, το δείχνουν.
Στην περίπτωση του επί κοντώ, και όσον αφορά στη σάλτσα -ΤΟΛΜΑΩ- δεν ισχύει το θέλω = μπορώ.
ΛΟΓΙΚΗ – ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ Η ΤΙ;
ΙΔΟΥ το βασανιστικό ερώτημα του προπονητή που είναι και Δάσκαλος:
Βλέπεις ένα παιδί που όλα συνηγορούν ότι «δεν το’χει».
1) Του λες καθαρά … πρέπει να αλλάξεις αγώνισμα.
Μου έρχεται στο μυαλό η μόνη φορά που το είπα (στην Άννα) ότι πρέπει να αλλάξεις αγώνισμα και εκείνη σταμάτησε τον αθλητισμό! Αργότερα έγινε γιατρός, αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω τη δική της γνώμη για το πώς το αντιμετώπισε!
2) Μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες για να την πείσω τη Μαρία ότι μπορεί να πάρει άλλο κοντάρι -χωρίς επιτυχία-, και για να μην έχω την εγκατάλειψη που είχα με την Άννα, συμφώνησα ότι:
“Εντάξει, δεν θα σε ξαναπώ να αλλάξεις κοντάρι”. Όποτε εσύ το θελήσεις θα αλλάξεις κοντάρι. Από τη δική μου την πλευρά έχεις από τώρα το Ο.Κ.
Η Μαρία δεν άλλαξε ποτέ κοντάρι.
Η Μαρία αυνέχισε, πέρασε στο πανεπιστήμιο πήρε το πτυχίο της, έκανε οικογένεια και … όλα καλά.
Σε πρόσφατη κουβέντα με θέμα την αλλαγή των κονταριών …τότε! πήρα την απάντηση ότι “δεν την πίεσα αρκετά“! …. Ναι αλλά ο προπονητής «πρέπει και να δίνει εντολές» μου είπε!
Εντολή να κάνει άλμα με το αλλο κοντάρι υπήρχε, υλοποίηση της εντολής δεν υπήρχε!
Με άλλα λόγια, μετά από είκοσι χρόνια, πάλι το λάθος πέφτει στον προπονητή, που δεν έδωσε εντολή!
Μα! ο προπονητής συναινεί ότι ο αθλητής είναι έτοιμος για άλλο κοντάρι και του το λέει.
Όμως είναι ο αθλητής που θα το χρησιμοποιήσει και όχι ο ίδιος. Πρέπει ο ίδιος να το αποφασίσει.
Ακόμη και αν ο ίδιος αμφιβάλλει πρέπει να αντλήσει δυνάμεις από τη διαβεβαίωση του προπονητή του. “Εφόσον το λέει ο προπονητής σημαίνει ότι μπορώ” θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα της εσωτερικής κουβέντας του αθλητή τη δεδομένη στιγμή, όταν ο ίδιος δεν είναι σίγουρος.
Κανένας προπονητής δεν επιτρέπει σε αθλητή του να αλλάξει κοντάρι, να πάρει σκληρότερο, αν δεν είναι σίγουρος ότι μπορεί.
Τουλάχιστον για τους σωστούς προπονητές, προέχει η ασφάλεια των παιδιών και όχι η επίδοση με “ρίσκο”.
Όποιος όμως και μετά από είκοσι χρόνια λέει ότι “δεν είχε πιεστική εντολή” να αλλάξει κοντάρι! ίσως ακόμη να μη θέλει να παραδεχτεί ότι δεν το τολμούσε … Μαράκι.
3) Εσείς πώς θα λειτουργούσατε είτε ως αθλητές είτε ως προπονητές σε παρόμοιες περιπτώσεις;
Και όταν λέμε ως προπονητές υιοθετούμε και το “Δάσκαλοι και Παιδαγωγοί”, που ο στόχος σε αυτή την κατηγορία των προπονητών δεν είναι αποκλειστικά η διάκριση και το παντός είδους κέρδος. Σε καμία περίπτωση, δεν συμμεριζόμαστε την κατηγορία των προπονητών που λειτουργούν ως “ψυχροί επαγγελματίες” προπονητές του στυλ “δεν μου κάνεις …φύγε”.
Πάντως εγώ ακόμη βασανίζομαι και γιαυτό και …. από το άλμα του Λαβιλενί η κουβέντα κατέληξε σε αυτό που με καίει και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Σας ευχαριστώ για το κουράγιο σας να φτάσετε ως το τέρμα.
Με τιμή
Φώτιος Κατσίκας
Προπονητής (με Λογική αλλά και Συναίσθημα),
στα 65 σου δεν αλλάζεις τρόπο σκέψης αλλά και ζωής.
