Από τα όσα συγκινητικά και ενδιαφέροντα μας γράφει ο παιδικός μας φίλος Στέλιος Καμπέλης από το Βέλγιο, επιλέγω την παρακάτω πρόταση:
«Χρόνια προσπαθούσα να μάθω νέα σας, να βρω κάποιον επιτέλους, από τα χρόνια εκείνα, έστω κι ένα γειτονάκι, από τις Συκιές, αλλά μάταια. Ερχόμουν αρκετά συχνά στην Ελλάδα, κυρίως για μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, και πάντα κάθε μου προσπάθεια να βρω κάποιον από εσάς παρέμενε άκαρπη…»
Και το αποτέλεσμα, τώρα που μας βρήκε:
«Συγκινημένος τώρα κοιτάζω σχεδόν καθημερινά τις φωτογραφίες σας νοιώθοντας μεγάλη χαρά και προσπαθώντας να διαβάσω την ζωή του καθένα σας μέσα από τις καινούργιες σας … φάτσες.»
Γράφει ο Στέλιος απευθυνόμενος στην αφεντομουτσουνάρα μου:
«Γεια σου Φώτη Κατσίκα. Γεια σου παίδαρε.
Καμπέλης Στέλιος από το Βέλγιο, την χώρα των στοών και την έδρα των μνημονίων.
Τι κάνεις φίλε μου ?
Ήθελα τόσο πολύ να σας ευχαριστήσω όλους σας, για την προσπάθεια σας να μαζευτούμε και να ξαναφέρετε σε επαφή τους παλιούς αγαπημένους φίλους από το Δημοτικό, και το Γυμνάσιο.
«Χρόνια προσπαθούσα να μάθω νέα σας, να βρω κάποιον επιτέλους, από τα χρόνια εκείνα, έστω κι ένα γειτονάκι, από τις Συκιές, αλλά μάταια. Ερχόμουν αρκετά συχνά στην Ελλάδα, κυρίως για μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, και πάντα κάθε μου προσπάθεια να βρω κάποιον από εσάς παρέμενε άκαρπη…»
Ένας κάποτε βρήκε μερικούς φίλους από το δημοτικό αλλά κι αυτός εξαφανίστηκε πριν μου δώσει άλλα στοιχεία.
Συγκινημένος τώρα κοιτάζω σχεδόν καθημερινά τις φωτογραφίες σας νοιώθοντας μεγάλη χαρά και προσπαθώντας να διαβάσω την ζωή του καθένα σας μέσα από τις καινούργιες … φάτσες σας.
Ενδιαφέροντα τα ιστορικά όλων και το 4ο πρέπει να είναι υπερήφανο για το αποτέλεσμα νομίζω.
Έχω μιλήσει στο τηλέφωνο ήδη με μερικούς (Ζάρβαλη, Ιορδάνογλου, Κιοσσέ, Κουρκούτη, Καλπενίδη, Κυζερίδη) και μένουν και πολλοί άλλοι, όπως κι’ εσύ …
Δεν μπορώ να καταλάβω που πήγαν τα σγουρά μαλλιά σου, και πώς έγιναν ίσια ασπρίζοντας.
Α! ρε Φώτη … πόσα χρόνια!!!
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στην τελευταία σας συνάντηση. Το έμαθα πολύ αργά και είχα και υποχρεώσεις.
Να είσαι σίγουρος όμως ότι θα είμαι παρών τον Οκτώβριο και ελπίζω να σας βρω όλους υγιείς και ακμαίους (άλλωστε με τόσους γιατρούς φίλους εκεί … δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε).
Σου στέλνω κάτι φωτογραφίες , ενθύμια από το … τότε.
Χαιρετισμούς σε όλους όσους με θυμούνται και στην οικογένεια σου που δεν έτυχε να γνωρίσω.
Και πάλι σας ευχαριστώ για την πρωτοβουλία σας και την προσπάθεια σας να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί.
Στέλιος Καμπέλης»
Στέλιο,
με λέξεις απλές και καθημερινές μας δίνεις να καταλάβουμε -τι σημαίνει- για κάποιον που ξέκοψε από τους φίλους των παιδικών του χρόνων και βρίσκεται στην ξενιτιά… να τους ξαναβρίσκει.
Ποτέ δεν πέρασε από το νου μου ότι υπάρχουν συμμαθητές που θα ήθελαν τόσο πολύ να βρουν τους παιδικούς τους φίλους.
Παίρνω παράδειγμα εμένα! Με κάποιους από τους συμμαθητές βρισκόμαστε συνέχεια -αργά και που- αλλά βρισκόμαστε. Τώρα να σου πω την αλήθεια, αν δεν δω π.χ. τον Περικλή τον Κοσμίδη (με τον οποίο είμαστε σε επαφή σχεδόν όλα τα χρόνια) ε! δεν έγινε και κάτι … σιγά τη φάτσα!!! (Ρε Κοσμιδάκια, Ειρήνη, Χάρη… πλάκα κάνω μην αρπάζεστε!) τον αγαπάω τον μπαγάσα τον μπαμπά σας γιαυτό και του τα «ρίχνω»… ξέρει αυτός!
Όμως Στέλιο μου, οι λέξεις που εσύ χρησιμοποιείς, δίνουν άλλη διάσταση στο θέμα -επαφή με τους παιδικούς μας φίλους- και αυτή η διάσταση δε μετριέται ούτε μπορεί να συγκριθεί με αυτό που ζούμε καθημερινά (για άλλον λίγο και για άλλον πολύ).
Στέλιο μου, στην προσπάθειά μας αυτή συναντήσαμε και μικρό-αδιαφορία από μερικούς φίλους. Ίσως τα τρέχοντα προβλήματα να είναι τέτοια που να οδηγούν σε σκέψεις… Τι μας λες μωρέ τώρα! Να βρεθούμε μετά από 50 χρόνια! Ε! και; Άσε μας στον πόνο μας ή στα προβλήματά μας.
Δεν κρίνουμε κανέναν, απλά έχουμε -όλοι όσοι βρεθήκαμε- τη διάθεση να συμπαρασταθούμε στους παιδικούς μας φίλους ή και να βοηθήσουμε αν χρειαστεί, αλλά …. κάποιοι δυστυχώς δεν ανοίγουν το παράθυρο να μπει στη ζωή τους λίγο από «το φώς της φιλίας των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων»… Σεβαστό.
Και έρχεσαι τώρα εσύ και μας λες ότι μας έψαχνες, ότι ήθελες να μας βρεις, ότι χρόνια προσπαθούσες να μάθεις νέα «έστω από ένα γειτονάκι από τις Συκιές» αλλά δεν τα κατάφερες.
Στέλιο μας είμαστε εδώ, συνταξιούχοι οι περισσότεροι, αφήσαμε τα καθημερινά στην άκρη και ψάξαμε να βρεθούμε.
Βρεθήκαμε αρκετοί και καθημερινά βρίσκουμε και άλλους χαμένους και πολλές φορές -ξεχασμένους- από λίγους ή πολλούς.
Ξεχασμένοι αλλά … δύο κουβέντες χρειάζονται, για να αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι των αναμνήσεων και σε δύο λεπτά φεύγει η σκόνη που σκέπαζε τις αναμνήσεις μας για 50 χρόνια. Με τις πρώτες αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις εκείνων των χρόνων, αλλάζουν τα πάντα. Αλλάζει η διάθεση, αλλάζει το λεξιλόγιο, αλλάζουν τα χρώματα, όλα γίνονται 16-17 χρόνων και όλα περιστρέφονται στα χρόνια του 1962-1969.
Στέλιο, με τη σειρά μας σε ευχαριστούμε γιατί πέρασες άλλον αέρα στην υπόθεση “συνάντηση των παιδικών φίλων – των συμμαθητών Γυμνασίου”, μετά από 50 χρόνια.
Ξεκίνησα να σου γράψω, δύο κουβέντες· οι δύο έγιναν τρείς και δεκατρείς και το ρεζουμέ είναι:
«Καλώς ήλθες» στην παρέα Στέλιο Καμπέλη, περιμένουμε φωτογραφίες σου, όπως είσαι τώρα, για να δούμε και … τη δική σου τη φάτσα!
Δεν μπορώ να σε φανταστώ χωρίς μαλλιά ούτε και με κιλά!
Είμαι σίγουρος ότι παραμένεις κούκλος, όπως κούκλος και παιδαράς ήσουν πάντοτε.
Να είσαι καλά
Χαιρετίσματα στους δικούς σου.
Φώτης Κατσίκας
