ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΟΤΙ «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ το ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ»
Έγκαιρα και εγγράφως ρίξαμε την ιδέα να σώσουμε κομμάτια από το ταρτάν που θα ξηλωνόταν στο Βοηθητικό του Καυτανζογλείου. Η ιδέα χαιρετίστηκε από το Κυτανζόγλειο αλλά και τους φίλους του στίβου και έκτοτε περιμέναμε την ανακοίνωση της έναρξης των εργασιών ξηλώματος. Δεν περιμέναμε κάποιος άλλος να κάνει τη δουλειά μας απλά θα ενδιαφερόμασταν και οι έχοντες τα εργαλεία θα υλοποιούσαν το εγχείρημα.
Φύγαμε από το Στάδιο Πέμπτη βράδυ και την Παρασκευή πήγαμε στην Πάτρα για το Πανελλήνιο Α/Γ. Στο βοηθητικό το ταρτάν ήταν στη θέση του και το χόρτο προχωρούσε. Όταν γυρίσαμε τη Δευτέρα είδαμε στο παρκινγκ του Σταδίου «ατάκτως ερριμμένα» τα κομμάτια του ταρτάν που ξηλώθηκαν από το βοηθητικό! Όλα είχαν ξηλωθεί κομμένα όπως όπως στοιβαγμένα σε κουλούρες που μόνο γερανός μπορεί να κουμαντάρει. Το μόνο κομμάτι που δεν είχε ξηλωθεί ήταν τα 10 μ. στην αφετηρία των 100 μ. κοντά στο Μουσείο.
Σκεφτήκαμε ότι έστω και αυτά τα 7 μέτρα που ήταν γερά ίσως μπορούσαν να βγάλουν ένα διάδρομο φορά των 30-35 μέτρων αν προλαβαίναμε πριν το ξηλώσουν και αυτό.
Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ 10 ΜΕΤΡΑ
Μολονότι όλες οι προδιαγραφές έδειχναν ακατόρθωτο να κοπεί το ταρτάν, ούτε το μηχάνημα του εργολάβου, αλλά ούτε και ο τροχός του εργολάβου ήταν κατάλληλα. Ακόμη και η φιλική συμβουλή του εργολάβου μας αποθαρρύνει:
- Δύσκολο να κοπεί με τον τροχό, με τη ζέστη θα στομώνει ο τροχός και δε θα γυρίζει (είχε δίκιο, το ζήσαμε).
- Ξέρεις από τροχό; έχεις ξανακόψει με μεγάλο τροχό, είναι επικίνδυνος;
- Ιδέα δεν έχω πρώτη φορά θα κόψω!
- Θα δυσκολευτείς… να προσέχεις.
Η τελευταία κουβέντα και πάλι αποθαρρυντική.
- Ακόμη και να καταφέρεις να το κόψεις δεν ξέρουμε πώς θα το ξεκολλήσει ο γερανός μπορεί να το βγάλει χάλια!
- ΟΛΑ ΣΥΝΗΓΟΡΟΥΝ ΣΤΟ … ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙΣ
Ακόμη και η ιδέα ότι θα παρατήσουμε το εγχείρημα χωρίς καν να ξεκινήσουμε μας τρελαίνει, αγύριστο κεφάλι! Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει λύση, δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι με τις δυο, τρείς ή και δεκατρείς δυσκολίες θα τα παρατήσουμε χωρίς να δοκιμάσουμε.
Όσα μάθαμε τα κρατάμε «πισινή».
Ρωτήσαμε, μάθαμε, πήραμε ιδέες και αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε
Αρχίζει το τρέξιμο και πράγματι τρέξαμε προς κάθε κατεύθυνση.
Πήγαμε στο HSS HIRE SHOPS και νοικιάσαμε έναν μεγάλο τροχό,
πήγαμε σε κατάστημα σιδηρικών και αγοράσαμε δίσκους κοπής αλλά και φαλτσέτα για κόψιμο με το χέρι,
πήραμε γυαλιά για τον τροχό,
πήραμε γάντια για τα χέρια,
πήραμε και δύο τρία μπουκλάκια νερό (ο ήλιος έκαιγε) και πήγαμε στο στάδιο για να δοκιμάσουμε να κόψουμε το ταρτάν.
Αμ δε! Άλλο πρόβλημα προκύπτει, αυτό του ρεύματος.
Ο Ηλεκτρολόγος του Σταδίου μας υποδεικνύει ένα σημείο από όπου μπορούμε να πάρουμε ρεύμα (είναι καμιά 100μ. μακριά, στην είσοδο του παρκινγκ) μας δίνει και μία «μεγάλη» μπαλαντέζα…
Προχωράμε να βάλουμε το σχέδιο σε εφαρμογή.
Αμ δε! Η μπαλαντέζα δε φτάνει ούτε μέχρι τη μέση του σταδίου! (Δεν πάμε να κάνουμε την ερώτηση «αφού ξέρεις ότι δε φτάνει τι μας τη δίνεις»; Δεν πλησιάζουμε καθόλου το προσωπικό του σταδίου, έχουν τα δικά τους, ψάχνουμε να βρούμε λύση.
Δεν υπάρχει άλλη μπαλαντέζα … ακόμη και λόγω μπαλαντέζας πρέπει να τα παρατήσουμε! όλα συνηγορούν στο να το αφήσουμε και να πάμε σπίτι, είχαμε ήδη αργήσει, ούτε τηλ. σκεφτήκαμε να πάρουμε (θα τα ακούγαμε)!
- Τώρα, τα παρατάμε … δικαιολογημένα;
- Μετά από όλο αυτό το τρέξιμο; Ποτέ!
Παίρνουμε στροφές, ψάχνουμε το γυμναστήριο που είναι δίπλα από την εκκίνηση για να πάρουμε ρεύμα . .. κλειστό!
- Άντε ρε παράτα τα, προσπάθησες αρκετά, δε βλέπεις ότι δε γίνεται; Τόσο στριμμένος είσαι;
- Τι λες ρε! Τα προβλήματα είναι για να λύνονται. Πάμε στο Μουσείο μπορεί κάτι να γίνει.
- Ε! Ναι στο Μουσείο υπάρχει πρίζα που φτάνει η μπαλαντέζα!!!
ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΨΙΜΑΤΟΣ
Ρε παιδιά να τους ακούτε τους ειδικούς, όταν σας λένε ότι λόγω θερμότητας ο τροχός θα στομώνει στο ταρτάν, να τους πιστεύετε, κυρίως όταν δείχνουν ότι πράγματι θέλουν να σας βοηθήσουν και όχι να σας ξεφορτωθούν για να μην είστε στα πόδια τους.
Κουράστηκα και μόνον που πρέπει να περιγράψω τα όσα πέρασα, το πάω πιο σύντομα.
ΤΟ ΚΟΨΙΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΧΟ
Αρχίζω το κόψιμο με τον τροχό. Το κόψιμο μέχρι 1 εκ. είναι σχετικά εύκολο. Όμως χρειάζονται γύρω στα 40 μ.
Κάποτε γίνεται το πρώτο χέρι, έχουμε όμως 2 εκ. ή και παραπάνω ακόμη, τι γίνεται;
Εδώ βάζουμε και εμείς το χεράκι μας, πράγματι με τον τροχό είναι σχεδόν αδύνατο όμως … υπάρχει και η φαλτσέτα. Βουρ! για κόψιμο με το χέρι στη συνέχεια.
ΤΟ ΚΟΨΙΜΟ ΜΕ ΤΗ ΦΑΛΤΣΕΤΑ
Αρχίζουμε με τη φαλτσέτα, τον κόφτη με το χέρι. Περνάμε τη λεπίδα στο κόψιμο και πιέζοντας κόβουμε βαθύτερα. Στην αρχή η πίεση είναι μεγάλη και η λεπίδα ακουμπάει στο τσιμέντο, δηλαδή κόβεται μέχρι κάτω, όλα καλά. Ναι αλλά είναι «πολλά τα λεφτά Άρη» «είναι πολλά τα μέτρα Φώτη».
Ο ήλιος βαράει, το νερό τελειώνει κάτι πρέπει να γίνει. Σκεφτόμαστε λίγο σοβαρά. Ρε! θα μείνεις εδώ κάνε κάτι, σοβαρέψου, δεν είσαι ακόμη 20ρης κοντεύεις τα 40 (έ! καλά 50, άντε 60, παραπάνω ούτε «μέτρο»!)
Βγάζω ομπρέλα και καρεκλάκι από το αυτοκίνητο ή είμαστε οργανωμένοι ή όχι. Για όσους ξέρουν δε βγάζω την πολυθρόνα το πτυσσόμενο σκαμνάκι βγάζω. Κόβω δύο τρία μέτρα, πάω στη σκιά. Κόβω με το αριστερό χέρι, το γυρνάω στο δεξί και κάποτε βλέπω ότι κόβω και με τα δύο χέρια, πού να κόψεις με το ένα! (και είμαι και παιδαράς)!
Κάποτε τελειώνουν τα μέτρα με το πρώτο κόψιμο.
Και αν δεν είναι βαθύ το κόψιμο και όταν πάει να το ξηλώσει ο γερανός (η φαγάνα) σκιστεί και δεν ξεκολλάει; Μετά από τόσο κόπο!….
- Θα κόψεις ακόμη μία φορά όσο γίνεται πιο βαθειά. ..
Κάποτε το κατόρθωμα τελειώνει … τα μαζεύουμε, μοιράζουμε τα εργαλεία που πήραμε, τρέχουμε στο Μουσείο να βγάλουμε την πρίζα, τακτοποιούμε όλες τις εκκρεμότητες και πάμε για σπίτι…
Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ – ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΦΑΣΗ
Την επόμενη μέρα δεν είχαμε κανένα λόγο να πάμε πρωί στο στάδιο. Έλα μου όμως που θα ξεκολλούσαν τα κομμάτια και είχαμε την αγωνία να δούμε αν οι φόβοι του εργολάβου είχαν βάση.
Πώς να κόπηκαν, μήπως σκίστηκαν, μήπως χάλασαν μήπως τσάμπα όλος αυτός ο κόπος; Μήπως με το να επιμένεις να κάνεις το δικό σου αποδειχτεί ότι είσαι ξεροκέφαλος. Τόσοι και τόσοι λένε ότι είναι δύσκολο έως και ακατόρθωτο … εσύ εκεί! Για να δούμε τι θα δούμε!
Από μακριά, φαίνεται ότι το ταρτάν το ξήλωσαν, πάμε στο κεντρικό τίποτε, μπαίνουμε στο βοηθητικό και ρωτάμε όλο αγωνία (αλλά και επιμελώς ψιλοαδιάφοροι) .. πώς πήγε παιδιά σας δυσκόλεψε το ξήλωμα; Πώς βγήκαν τα κομμάτια;
Συγκεντρωμένοι στο έργο τους απαντούν:
- Εντάξει βγήκαν εύκολα, να εκεί είναι.
- Πάω κοντά τα βλέπω και τα χαίρομαι. Είναι καλούτσικα κομμένα, ίσως θα κάνουν τη δουλειά τους.
ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Ε! τι αποδεικνύεται από όλη αυτή την ιστορία;
Θέλεις να κάνεις μια δουλειά δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αν περιμένεις να σου την κάνει άλλος ακόμη και στις περιπτώσεις που είναι αρμοδιότητα άλλων.
Γενικά στη ζωή υπάρχουν αυτοί που πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν και αυτοί που σε βοηθούν ενώ ξέρουν ότι με αυτά που σου λένε δε θα τελειώσει η δουλειά. Σου λένε τη μισή αλήθεια, δε σου λένε τη λεπτομέρεια χωρίς αυτή θα μείνεις τη μέση.
Όμως έχει τη χαρά της η κάθε προσπάθεια. Έχει το βραβείο της η κάθε δυσκολία. Έχει την ικανοποίηση το να φτάσεις στο τέρμα. φτάσε εσύ και μη σε νοιάζει το αποτέλεσμα. Εσύ να ξέρεις ότι προσπάθησες, εντόπισες το κάθε πρόβλημα και έψαξες για τη λύση του αλλά το κυριότερο ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΣ.
Θέλει υπομονή και επιμονή για να φτάσεις εκεί που πίστεψες ότι μπορείς να πας. Προχώρα μαζεύοντας ιδέες, ακούγοντας όλους αλλά δικές σου να είναι οι αποφάσεις, δικές σου οι αποτυχίες, δικές σου και οι νίκες.
Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ
Το πρώτο βήμα έγινε. Ίσως όταν φύγουν τα φορτηγά που μεταφέρουν το χόρτο και τα χώματα στο κεντρικό, στο διάδρομο του επί κοντώ να υπάρχουν τέσσερα κομμάτια από το ταρτάν του βοηθητικού που θα επιτρέπουν την προπόνηση χωρίς τραυματισμούς. Ευελπιστούμε γρήγορα να αλλάξουν και τον ελαστικό τάπητα και στο Κεντρικό στάδιο.
Όσο για τον κόπο μας, όχι μόνο χαμένος δε θα πάει αλλά ακόμη και αν δεν χρησιμοποιηθούν οι διάδρομοι ποτέ, όλοι θα ξέρουμε και κυρίως τα παιδιά μας, ότι ο το πρώτο βήμα για να φτάσεις εκεί που πιστεύεις ότι μπορείς να φτάσεις είναι να ξεκινήσεις πιστεύοντας στις δυνάμεις σου και να μην τα παρατάς … ΡΕ!
