Μεγάλο λάθος το να μην αγωνίζομαι σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα όταν έχω πιάσει ΤΑ ΟΡΙΑ ή όταν ο σύλλογος με δηλώνει να αγωνιστώ (εφόσον δεν υπάρχουν σοβαροί λόγοι).
Το να αγωνιστώ σε ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, από μόνο του, είναι «το πρώτο όνειρο» για κάθε νέο αθλητή.
ΠΙΑΝΩ ΤΑ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ:
Δεν μπορεί να ονομαστεί αθλητής ή αθλήτρια αυτός, που ενώ δικαιούται να αγωνιστεί, τελικά δεν αγωνίζεται. Δεν θα «αναλύσουμε» αυτού του είδους τη συμπεριφορά, αλλά, τουλάχιστον για τα δικά μας δεδομένα, οι αθλητές αυτής της φιλοσοφίας δεν «αγγίζουν τις χορδές» μας …
ΔΗΛΩΝΟΜΑΙ -ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΟΡΙΟ- ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ:
Μερικές φορές δηλώνονται και αθλητές ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΟΡΙΟ (Χ.Ο.).
Η δήλωση αθλητή (Χ.Ο.) σε μερικά τεχνικά αγωνίσματα (π.χ. το επί κοντώ, τη σφύρα, το Τριπλούν το ύψος κ.α.), είναι -έξυπνη κίνηση- τόσο για το καλό του αθλητή όσο και για το καλό του συλλόγου. Διευκρινίζω, για το καλό του αθλητή: που το θέλει, που το ψάχνει και που θα αγωνιστεί με διάθεση για να αποκτήσει εμπειρίες. Οι περιπτώσεις αυτές δείχνουν και το πόσο σοβαρό αθλητισμό είναι διατεθειμένος να κάνει ο «περί ου ο λόγος».
Το να είναι δηλωμένοι στο Ε.Κ. (Νεανίδων) 11 σημαίνει ότι χωρίς κανένα κόπο βρίσκομαι αυτόματα στον τελικό του αγωνίσματος. Εκεί (στον Τελικό) σχετικά εύκολα, περνώντας το αρχικό ύψος -που πάντα είναι μικρότερο από το ΟΡΙΟ- ο αθλητής βαθμολογείται σε ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ! Ακόμη και χωρίς το όριο. Ουάου!!!
Στα περισσότερα -μη τεχνικά- αγωνίσματα εμφανίζονται 50, 60 ή και περισσότεροι αθλητές στον προκριματικό. Εκεί, για να περάσεις στον Τελικό, πρέπει να είσαι πολύ πιο ψηλά από το όριο. Το όριο δεν σου φτάνει αφού σχεδόν όλοι ήρθαν στους αγώνες τουλάχιστον με το όριο. Αφού είναι πολύ δύσκολο να περάσεις στον Τελικό το να μπορέσεις να πάρεις έστω και ένα βαθμό σε πανελλήνιους αγώνες για το σύλλογό σου φαντάζει «όνειρο».
Όταν όμως σε τεχνικά αγωνίσματα που λόγω της δυσκολίας του αγωνίσματος οι συμμετοχές είναι περιορισμένες, [όπως ήταν μόνο 11 στο επί κοντώ (Ν)], το να μπορώ να αγωνιστώ και να μην εμφανίζομαι ή να πηγαίνω διακοπές, σημαίνει ότι δεν το θέλω, δεν το βλέπω σοβαρά, δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω -έστω και κάποιες θυσίες- για να πετύχω. Δυστυχώς, σε αυτές τις περιπτώσεις η κινητήριος δύναμη για τη συμμετοχή σου στους αγώνες εξαρτάται από το πόσο οι γύρο σου θα επιμένουν και όχι από την εσωτερική σου επιθυμία να αγωνιστείς και να μάθεις.
Κανένας δεν έφτασε στα όριά του, η δεν αξιοποίησε όλα του τα προσόντα, αν δεν το ήθελε πολύ. Αν δεν βλέπεις την ευκαιρία που σου δίνει ο Σύλλογος να αγωνιστείς χωρίς το όριο σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα «ΩΣ ΔΩΡΟ», τότε -δεν το θέλεις- πάρα πολύ.-
Κανένας δεν περιμένει από τον αθλητή που δηλώνεται «χωρίς το όριο», να κερδίσει ή να προσφέρει βαθμούς στο σύλλογό του. Απλά του δίνει μια ευκαιρία να ζήσει την εμπειρία που ίσως να είναι και η μοναδική στην όλη του αθλητική σταδιοδρομία.
Μη διστάζετε να αρπάζετε παρόμοιες ευκαιρίες, μη διστάζετε να αγωνιστείτε με καλύτερους, μη λέτε ΟΧΙ -χωρίς σοβαρό λόγο- σε παρόμοιες προσκλήσεις, ίσως να μη σας δοθεί άλλη ευκαιρία.
Πέραν όλων, η συμπεριφορά σας δείχνει και το πόσο σοβαρά θα πρέπει να σας πάρουν οι προπονητές σας, που καθημερινά αγωνίζονται για να πετύχετε τους στόχους σας. Η μη συμμετοχή, δηλώνει άτομο χωρίς υψηλούς στόχους, δηλώνει άτομο που «δεν αξίζει» να τα δίνει όλα ο προπονητής σας. Δηλώνει άτομο που απλά περνάει από τον αθλητισμό γιατί «είναι της μόδας».
ΔΟΥΝΑΙ ΚΑΙ ΛΑΒΕΙΝ
Το τίμιο στις ανθρώπινες συμπεριφορές (αλλά και στη σχέση προπονητή και αθλητή) είναι να σου «δίνω τόσα» όσα ο ίδιος ορίζεις με -τη συμπεριφορά σου και τη συνέπειά σου- ότι αξίζεις.
Είναι ψυχοφθόρο για τον προπονητή να τα «δίνει όλα» ακόμη και για όσους δεν το «αξίζουν» και δεν το εκτιμούν. Το λάθος αυτό θα έχει αντίκτυπο και σε όσους «αξίζουν» το 100% της προσοχής του προπονητή. Εάν ο προπονητής «τα δίνει όλα» και σε όσους δεν δείχνουν ότι το αξίζουν, τότε «αδειάζει» και δεν έχει να δώσει σε όποιον πραγματικά το αξίζει. Πού να βρεθούν εκείνοι που για όλους θα έχουν απόθεμα δυνάμεων να καλύψουν τη σοβαρότητα των προσπαθειών τους. Χρειάζεται σύνεση και μελέτη του χαρακτήρα του κάθε παιδιού, από τον κάθε προπονητή. Σου δίνω όσα μου δείχνεις ότι πρέπει να πάρεις είναι η χρυσή συμβουλή στους νεώτερους προπονητές. Αν δεν υπάρχει μέτρο πολύ σύντομα θα απογοητευτείτε και θα κουραστείτε. Κρατήστε υψηλά «το μέτρο» και τότε θα χαίρεστε την ενασχόλησή σας με τους «αντάρτες», για πολλά χρόνια.
Σαφώς και θα είναι έγκλημα, αν ο προπονητής δεν τα «δώσει όλα» για τον αθλητή που προσπαθεί, κάνει θυσίες και συμπεριφέρεται με συνέπεια, έχοντας σοβαρούς στόχους.
Για τους προπονητές, οι ευκαιρίες που περιγράφω παραπάνω και η συμπεριφορά των αθλητών στις ευκαιρίες αυτές είναι ένα από τα παράθυρα μέσα από τα οποία γνωρίζουν τον αθλητή τους και καθορίζουν το πόσο σοβαρά βλέπει ο αθλητής τους τον αθλητισμό.
