ΞΕΠΕΡΝΑΩ ΤΟ ΦΟΒΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ ΠΡΟΧΩΡΑΩ

Σάλτο με το κοντάρι!

Α ρε παλιο-Μαρκέλλα-Θεοπούλα! πάλι σε μπελάδες με βάζεις.

Η Μαρκέλλα απουσίαζε όταν κάναμε μια άσκηση «Salto πίσω» με το κοντάρι.
Ζήλεψε και θέλησε να την κάνει και αυτή!
Σίγουρα έχει τα στοιχεία που χρειάζονται και … προχωράμε σταδιακά … για να ολοκληρώσουμε την άσκηση.

Γρήγορα επειδή είναι η Μαρκέλλα … φτάνουμε μέχρι το σημείο που «δίνεται το πράσινο» από τον προπονητή …
– «τώρα γύρνα».

Πάμε μια, πάμε δύο, έτοιμη η Μαρκέλλα αλλά δεν αφήνει το πάνω χέρι να γυρίσει, προσγειώνεται σα χαλβάς στο στρώμα.

Δεν μπορώ – φοβάμαι- ακούγεται!

Τρελαίνομαι! Φοβάσαι; Βρε στριμμένη, βρε αχώνευτη και πανάσχημη! αφού είσαι έτοιμη και το βλέπεις, τί φοβάσαι;

– Σου δίνω τρεις προσπάθειες και αν δεν το κάνεις θα σε κάνω βούκινο … έχω το βίντεο των αποτυχημένων προσπαθειών σου!

Με την πρώτη “piece of cake” για τη Μαρκέλλα … το κάνει τέλεια!

Βρε! στριμμένη … με δούλευες πριν;
ΟΧΙ πρώτη φορά το κάνω.
Και είναι τόσο τέλειο;
Ε! το αποφάσισα…

Μετά από λίγο βλέπω τη Μαρκέλλα “να γυρνάει” χωρίς καν την παρουσία μου, λες και κάνει την άσκηση 10 χρόνια!!! Τώρα είναι κτήμα της, “την έχει”.

Κάτω το σάλτο από τον Θεοφάνη, για να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα της άσκησης.

ΤΟ ΡΕΖΟΥΜΕ …
γιατί κάπου εκεί ήθελα να φτάσω για μια ακόμη φορά.

Μην αδικείτε τον εαυτό σας όσοι φτάνετε στο σημείο «0» για την ολοκλήρωση των προσπαθειών σας ξεστομίζοντας αβασάνιστα το «Δεν μπορώ! φοβάμαι»!

Ακόμη και αν δεν το ξεστομίζετε μην το «λέτε» ούτε μέσα σας γιατί αδικείτε τον εαυτό σας, του βάζετε ταμπέλες που από κανέναν δεν θα ανεχόσασταν, πώς τις δέχεστε από τον ίδιο σας τον εαυτό;

Όλες οι προσπάθειες που στοχεύουν στο κάτι παραπάνω, στο κάτι καλύτερο εμπεριέχουν στο στοιχείο του άγνωστου του νέου του πρωτόγνωρου. Μόνον όταν προχωράμε σε άγνωστα μονοπάτια χτίζουμε «το κάτι καλύτερο». Το να επαναλαμβάνουμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, το να περπατάμε μέχρι το σημείο που ξαναπήγαμε χωρίς να τολμάμε να μπούμε και σε άλλα άγνωστα μονοπάτια, δε διευρύνουμε τον ορίζοντά μας δεν προσθέτουμε τίποτε το καινούριο στα ήδη γνωστά μας.

Μία θεωρία μάθησης μας λέει ότι μαθαίνουμε κάποιες απλές κινήσεις και στο τέλος συνδυάζοντας τα ήδη γνωστά προχωράμε σε νέες περισσότερο σύνθετες και άγνωστες.

Στο Μπάσκετ π.χ. στην προπόνηση κάνουμε σουτ από 3μ., από 4μ., από αριστερά και από δεξιά. Όταν στον αγώνα θα χρειαστεί να κάνουμε σουτ από τα 3,5 και το κέντρο τότε οι αισθήσεις μας προσαρμόζουν τα ήδη γνωστά και βγάζουν το συμπέρασμα … τόση δύναμη, τόσο χρόνο και αυτή τη γωνία για να φτάσει η μπάλα στο καλάθι! Έτσι μαθαίνουμε έτσι βελτιωνόμαστε.

Είναι ολοφάνερο και χωρίς επιστημονικές αποδείξεις ότι όποιος έχει πλούσιο κινησιολόγιο μπορεί πιο εύκολα “να μαθαίνει” και να εκτελεί νέες πολύπλοκες κινήσεις.

Αυτό είναι και ένα από τα στοιχεία που ψάχνουν τα τεχνικά και πολύπλοκα αγωνίσματα όπως το επί κοντώ. Τί τύπος είσαι; Μαθαίνεις εύκολα ή μέχρι να μάθεις τη μία άσκηση οι άλλοι πήγαν στην 20^η; Με αυτό το ρυθμό πάντα πίσω θα είσαι πάντα θα τρέχεις να τους προλάβεις.
Όμως το παράδειγμα της χελώνας μας λέει ότι και έτσι να είναι μπορείς να διακριθείς με υπομονή και υπομονή.

Το δεύτερο σημαντικότατο στοιχείο όμως είναι το «να τολμούμε» να δοκιμάσουμε τη νέα πολύπλοκη και άγνωστη μέχρι ενός σημείου άσκηση. Αν έχουμε όλα τα στοιχεία αλλά δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να τη δοκιμάσει! τότε πώς θα ξέρουμε ότι μπορούμε να την εκτελέσουμε; τί θα κάνουμε όταν θα χρειαστεί να τη χρησιμοποιήσουμε απάνω στο άλμα; πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε την επόμενη άσκηση που στηρίζεται σε αυτή; κ.ο.κ.

Τότε όσοι δεν έχουμε την εσωτερική δύναμη να ξεπεράσουμε το σημείο «0» αρκούμαστε στο να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια! Όμως έτσι ποτέ δε θα φτάνουμε σε αποτελέσματα, που η φύση μας προικίσε για να φτάσουμε, γιατί ενώ έχουμε τα προσόντα δε θα μας αφήνει η ψυχή και το μυαλό!!!

Δεν είναι κακό, είναι όμως ένα στοιχείο που βρίσκουμε καθημερινά μπροστά μας. Κακό είναι όταν δεν προσπαθούμε να το ξεπεράσουμε και χάνουμε χωρίς καν να αγωνιστούμε, χάνουμε χωρίς να προσπαθήσουμε!!!!!!!

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ προς όσους “πήραν το πράσινο” αλλά δεν την δοκιμάζουν!!!

Όσο για όσους δεν πήραν πράσινο γιατί κάπου δεν είναι έτοιμοι … Προσπάθεια χρειάζεται κούκλοι και κούκλες με προσοχή και συγκέντρωση. Κρατάμε τα όσα κάνουμε σωστά και στρέφουμε την προσοχή μας στο «λάθος», το διορθώνουμε, το βάζουμε στα σωστά και αρπάζουμε το άλλο λάθος, έτσι κάποτε θα φτάσουμε να τα κάνουμε όλα σωστά και ως σύνολο.
Α! με την προϋπόθεση ότι, ό,τι μαθαίνουμε το κρατάμε, δεν ερχόμαστε στην επόμενη προπόνηση και ξαναρχίζουμε π.χ. από τη φορά! (Μαρία), ή από το χθεσινό λάθος που όμως το διορθώσαμε (Ευθύμη, Στέφανε, Γιώργο, Γιάννη …, ή σε κάθε προπόνηση (μη κουνάς τα χέρια (Γιώργο, Μαρία …) και εσείς πέρα βρέχει!!! {Σιγά μη σας τη χάριζα … αχώνευτα}.