Τίποτε δεν διατηρείται, δεν αναπτύσσεται και δεν ομορφαίνει αν κάποιος δε το φροντίζει.
Μπαίνουμε σήμερα στην αίθουσα, μετά το δρομικό κομμάτι της προπόνησης. Βλέπουμε την αίθουσα καθαρή και στα φυτά που κοσμούν την αίθουσα να έχει πέσει κλάδεμα, περιποίηση και καθάρισμα των φύλλων … ακόμη και ψέκασμα!
- Τι κάνουμε κ. Δούναβη, εργολαβία το πήραμε;
- Ε! Αγιασμό έχουμε αύριο να μη βάλουμε τα καλά μας! (Με την ευκαιρία συνοδέψτε τα παιδιά σας στον ΑΓΙΑΣΜΟ και ελάτε στη συγκέντρωση Γονέων και Κηδεμόνων να συζητήσουμε για το καλό των παιδιών “μας”).
Είναι χρόνια τώρα που ο κ. Δούναβης έχει αναλάβει υπό διοίκηση τα φυτά της αιθούσης.
ΚΛΑΔΕΥΩ- ΨΕΚΑΖΩ … ΠΕΡΝΩ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΜΠΟΜΠΙΡΕΣ.
Εμείς οι προπονητές προσπαθούμε να περάσουμε στους μπόμπιρες επιθυμητές συνήθειες και χρησιμοποιούμε ότι τέχνασμα περάσει από το μυαλό μας. Το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έρθει, θέλει πολύ προσπάθεια, θέλει να βρούμε το κουμπί του κάθε πιτσιρίκου και σε μερικές περιπτώσεις αυτό είναι πραγματικά δύσκολο. Νομίζω καταλαβαινόμαστε με τους γονείς και κηδεμόνες, που σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και το κουμπί του ενός ή των δύο παιδιών τους δυσκολεύονται να βρουν, είναι καλά κρυμμένο και χρειάζονται ειδικοί χειρισμοί για να το … πατήσεις.
Ε! Ο κ. Δούναβης, χωρίς να πει λέξη στους μπόμπιρες αλλά ούτε και στους μεγάλους, μόνο με το μεράκι του να περιποιηθεί τα φυτά, καταφέρνει σε ένα κλάδεμα όσα εμείς δεν καταφέρνουμε ολόκληρο το χρόνο.
Είναι το παράδειγμα, ας είναι και σιωπηλό, που τουλάχιστον στις μικρές ηλικίες που μαθαίνουν βλέποντας και ακούγοντας έχει απίστευτα μεγάλη δύναμη.
Κύριε Δούναβή μας, εκ μέρους όλων όσων νοιάζονται για το καλό των παιδιών που κατακλύζουν καθημερινά την αίθουσα… ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
Μακάρι το παράδειγμά σας να το ακολουθήσουν και οι μπόμπιρες που μαθαίνουν να «μιμούνται συμπεριφορές».
