Τελευταία πολλά λέγονται, πολλά ακούγονται και αναπάντεχα τηλεφωνήματα γίνονται από τους «δήθεν» του κλασικού αθλητισμού.
Δεν θα ασχοληθώ μαζί τους, κρίνω ότι δεν αξίζουν ούτε αυτό το κράξιμο που θα τους έκανα γιατί απλά δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις που ανέλαβαν όταν διεκδίκησαν τις θέσεις που κατέχουν.
Και πολλά είπα για την κατηγορία των «δήθεν» του αθλητισμού…
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ
Απεναντίας θα ασχοληθώ με εκείνους που σε δημόσιους χώρους:
Βλέπουν κάτι στραβό και το σιάζουν.
Βλέπουν κάτι να έχει χαλάσει και το διορθώνουν.
Βλέπουν μια βίδα κάτω και ψάχνουν να βρουν από πού έφυγε.
Βλέπουν τα σκισμένα στρώματα και τα φροντίζουν.
Βλέπουν τα σιδερένια πόδια του μποκ -που κόβουν σαν ξυράφι- επάνω στα στρώματα και τα κατεβάζουν.
Βλέπουν το χάλι … και νοιάζονται σαν να είναι το σπίτι τους, κάτι που ποτέ δε σκέφτηκαν να κάνουν κάποιοι άλλοι…
Σε αυτούς θα ήθελα να αποδώσω τα του «Καίσαρος τω Καίσαρι …» γιατί το δικαιούνται για την ισορροπία της φύσης.
Αφορμή για το μικρό αυτό σχόλιο, στάθηκε η τρύπα στη γυψοσανίδα στην αίθουσα του επί κοντώ που καθημερινά μεγάλωνε και κανένας του Σταδίου όχι μόνον δεν ενδιαφέρθηκε αλλά ούτε καν κατάλαβε ποτέ ότι υπάρχει.
Μπαίνοντας σήμερα στην αίθουσα η τρύπα δεν υπήρχε.
Κάποιοι την είδαν και θέλησαν να την διορθώσουν.
Το ψάξαμε ανάμεσα στους πιθανούς εθελοντές και μάθαμε ότι αυτή τη φορά ήταν ο Γιώργος και ο Κώστας, που έφεραν τα υλικά και τα εργαλεία και ασχολήθηκαν με την τρύπα στη γυψοσανίδα.
Κύριοι, εκ μέρους όσων εκτιμούν ενέργειες σαν τις δικές σας, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι γονείς ή παλιοί αθλητές που κατά καιρούς προσέφεραν και διόρθωσαν ή σταθεροποίησαν επικίνδυνα όργανα για την ασφάλεια των παιδιών.
Όλους αυτούς, ενδεικτικά αναφέρω μερικά ονόματα (Χρήστος, Ανδρέας, Παντελής, Γιώργος, Κώστας, Κώστας, Σταύρος, Βλαδίμηρος, Δημήτρης, Κοσμάς, Νίκανδρος, Σάββας, Λάμπρος, Λευτέρης, Χαρίλαος, Παντελής, Γεωπόνος …κ.α.) τους ευχαριστούμε και για έναν ακόμη λόγο.
Δείχνουν ότι,
αν δεν βλέπουμε τους δημόσιους χώρους σαν το σπίτι μας –και αυτό να το περάσουμε και στα παιδιά μας– τότε η ενασχόλησή μας με τον αθλητισμό είναι σε λάθος δρόμο.
