Όσοι έχουν να κάνουν με παιδιά θα καταλάβουν το πόσο μας άγγιξε (Ελένη & Φώτη) η ιστορία με τη Σταυρούλα Τσιτσιρίκη – Drivas.
Επιγραμματικά, η Σταυρούλα υπήρξε μαθήτριά μας στα πρώτα χρόνια του διορισμού μας, στο Βελβεντό Κοζάνης (1975-1978). Έκτοτε δεν είχαμε την τύχη να συναντήσουμε τη Σταυρούλα, κάτι που έγινε φέτος στο μακρινό Τορόντο.
Το πώς έγινε!
Ενώ ταξιδεύουμε στις ΗΠΑ περνάμε μια φωτογραφία μας στο fb, με τον υπότιτλο «από Τορόντο στο LasVegasκαι επιστροφή στο Τορόντο».
Η Σταυρούλα που είναι κάτοικος Τορόντο, αλλά βρίσκονταν εκείνη την ημέρα στην Αθήνα, την βλέπει και δεν χάνει στιγμή. Στέλνει μήνυμα και εξηγεί ότι σε λίγες μέρες φτάνει Τορόντο και μας ζητάει να συναντηθούμε οπωσδήποτε. Μας μένουν δύο ημέρες πριν αποχαιρετήσουμε το Τορόντο.
Πράγματι, με το που πατάει το πόδι της στο Τορόντο, έρχεται και μας βρίσκει! (Ποιος να λογαριάσει το 24ωρο ταξίδι και τις αλλαγές της ώρας).
Αφού μας κάνει να κλαίμε, με τα όσα μας διηγείται (σιγά μη σας τα πω όλα), μας απαγάγει. Θέλει να μας δείξει το σχολείο, στο οποίο διδάσκει· έχει τόση σημασία για εκείνη αφού -όπως λέει-, η στάση μας (Ελένη και Φώτη) εκείνα τα χρόνια την οδήγησαν στο να σπουδάσει και να γίνει με τη σειρά της καθηγήτρια, και τι καθηγήτρια! με ένα σωρό μεταπτυχιακά και ειδικεύσεις.
Περνάμε δύο – τρεις ώρες μαζί (καφές, φαγητό, αγορά). Λέμε τόσα πολλά που αποκλείεται να ήταν μόνο δυο-τρείς ώρες, σίγουρα λάθος θα κάνω!
Πηγαίνουμε από το σπίτι, γνωρίζουμε έναν παιδαρά μέχρις εκεί επάνω, το μεγάλο της γιό Θάνο, 24 ετών και βλέπουμε τον Αντώνη (21) σε φωτογραφία επίσης παιδαράς…). Μαθαίνουμε για τη ζωή της Σταυρούλας, μια ζωή παραμυθένια που ο Θεός να της δίνει χρόνια για να τη χαίρεται.
Μας γυρνάει πίσω με την υπόσχεση «το βράδυ θα έρθω με τον σύζυγο μου για να γνωριστείτε, το θέλω». Πράγματι το βράδυ «τσουπ» εμφανίζεται το ζεύγος Drivas. Χαρά Θεού ο Τάσος Δρίβας, ο σύζυγος· σαν να μας γνώριζε 40 χρόνια!
Τέτοια χαρά και τόσο «μεγάλη» ημέρα (ίσως να είχε 400 ώρες)! δεν ματα-έχουμε περάσει. Και όλα αυτά γιατί η παρουσία μας ξύπνησαν στη Σταυρούλα τα χρόνια του Λυκείου (Γυμνασίου τότε) με τους δύο νέους καθηγητές, τη Φιλόλογο Καλομπάτσου Ελένη και τον Γυμναστή Κατσίκα Φώτιο) να βρίσκονται στην Έδρα, στην τάξη της Σταυρούλας.
Πώς να μη θεωρείται το καλύτερο επάγγελμα, αυτό του εκπαιδευτικού, αλλά συνάμα και το πιο δύσκολο! Πώς να έχεις την προσοχή σου στραμμένη 100% στον κάθε μαθητή σου; Πώς να βρεις το κουμπί του κάθε «εκκολαπτόμενου επαναστάτη –έφηβου» όταν ψάχνεται και θέλει κάπου να πιαστεί; Αυτά είναι τα «δύσκολα» του εκπαιδευτικού και γενικά των όσων ασχολούνται με παιδιά.
Σίγουρα δεν μπορείς να δίνεις το 100% της προσοχής σου στον κάθε μαθητή σου, μακάρι να γινόταν. Όμως και να ήταν δυνατόν πάλι ίσως να μην κατάφερνες να βρεις το «κουμπί του». Μόνο αληθινή διάθεση να προσπαθήσεις χρειάζεται και ποτέ να μη λες κουράστηκα. Αν κουράστηκες – σπίτι σου- τι σου χρωστούν οι μαθητές σου που θα πέσουν στην εποχή που κουράστηκες; Ένας εκπαιδευτικός θα πρέπει πάντα να προσπαθεί και να βελτιώνεται, δεν του αρκούν τα όσα έμαθε, κάθε μέρα θα πρέπει να προσπαθεί να μάθει νέους τρόπους να βρει το «κουμπί» του κάθε ενός από τα παιδιά του. Κάθε μέρα θα πρέπει να δοκιμάζει νέους τρόπους για να μάθουν τα παιδιά. Δεν μαθαίνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο· το κάθε παιδί μαθαίνει με το δικό του τρόπο.
Αν δεν το αντέχεις … σπίτι σου.
Τελειώνω κάνοντας μιαν ευχή. Μακάρι να έχουμε το κουράγιο και τη δύναμη να προσπαθούμε συνεχώς και να μην πληγώσουμε κανέναν μαθητή μας· είναι ποτέ δυνατόν(;…)
Θα γράψω το ρητό που μιλάει για τη στάση του Δασκάλου ως προς το λειτούργημα του και θα κλείσω, αφού ευχαριστήσω όλους τους μαθητές μας που ίσως κάτι πήραν από εμάς και παράλληλα αφού ζητήσω συγνώμη, από όλους εκείνους που ίσως δεν καταφέραμε να βρούμε το κουμπί τους ή δεν προσπαθήσαμε όσο θα έπρεπε.
THE STANCE OF THE TEACHER
The stance of a teacher must be in the sense of a resting place rather than a stopping place. (Ποτέ δεν πρέπει να σταματάει ο δάσκαλος, από του να ψάχνει για να βρει νέες μεθόδους για να μάθει το παιδί, νέες μεθόδους για να προσεγγίσει το μαθητή του).
Σταυρούλα Τσιτσιρίκη –Drivas, σε ευχαριστούμε γιατί έστω και μετά από τόσα χρόνια (35) μας λες ότι χωρίς να το ξέρουμε, πήρες κάτι από εμάς.
Ω! πόσο μεγάλη ευτυχία!
Θεσσαλονίκη 3-9-13
Με τιμή
Φώτιος Στ. Κατσίκας
