Η ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ «ΑΣ ΒΕΛΒΕΝΤΟΣ» ΜΕ ΤΟΝ «ΑΣ ΡΗΓΑΣ»
Αφού αγαπιόμαστε γιατί να μη συμπεθεριάσουμε;
Η ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ
Ζήσαμε στο Βελβεντό σχεδόν 5 χρόνια (από τα 24 μέχρι τα 29) τα καλύτερά μας χρόνια.
Εκεί πρωτο-διοριστήκαμε.
Εκεί γνωρίσαμε την εκλεκτή νέα συνάδελφο και ως παλαιότεροι βαλθήκαμε να την ξεναγήσουμε.
Εκεί στη συνέχεια παντρευτήκαμε.
Εκεί γνωρίσαμε ξεχωριστούς ανθρώπους.
Εκεί Κάναμε φιλίες, περάσαμε υπέροχα αλλά και “ταλαιπωρήσαμε” τους μαθητές μας (όπως τώρα τα μαθαίνουμε).
Εκεί, χωρίς να το ξέρουμε, άφησαν οι νεαροί τότε μαθητές, το πενηνταράκι άθικτο στο «ΤΕΞΑΣ», αφού εμφανίστηκαν οι καθηγητές και έφυγαν τρέχοντας από το παράθυρο!
(Αντώνη Χαρσούλα, Ράμμο, Καμκούτη, Κάντζιο, Χατζημανώλη και όσοι ήσασταν τότε στην παρέα), σας χρωστάω «ένα τραπέζι» με 38 πενηνταράκια, όσα και τα χρόνια που πέρασαν όταν αφήσατε άθικτο το πενηνταράκι με τους μεζέδες, λόγω της απρόσμενης εμφάνισης των καθηγητών σας στο κέντρο.
Εκεί πήραμε τα σκονάκια του Αργύρη (ήθελε να βοηθήσει τους άλλους).
Εκεί μας είπε ο Αργύρης «δάσκαλε γυάλις του χάντρου» όταν παραγγείλαμε και τρίτο τσίπουρο (κυρίως για το μεζέ).
Εκεί κάθε Πέμπτη δεν βγαίναμε γιατί είχαμε διάβασμα (είχαμε τη Χαρούλα στο τμήμα μας)!
Εκεί την πατήσαμε από τη «γλυκιά μαγκιά» του Καραβαγγέλα: «δε γουστάρω σήμερα να κάνω μάθημα κύριε».
Εκεί συνυπήρξαν (οι Σαπνάς, Σακελλάρης και Πιτσιάβας) με τα όσα έχουμε να θυμηθούμε.
Εκεί η Νίκη Δουγά ξεσήκωνε το στρώμα του κρεβατιού κάθε μέρα για να μάθει την κυβίστηση και «τα ακούγαμε» από τη μητέρα της.
Εκεί την ώρα του μπάσκετ η Ιωάννα Αθανασοπούλου έσπρωχνε για να πάρει την μπάλα στο γήπεδο στο Δημοτικό, λες και πολεμούσε!
Εκεί ακούσαμε αγωνιστικό αυτοκίνητο να τσιρίζει (ήταν ο Νίκος Τσιτσιρίκης που έβγαλε την εξάτμιση από το αγροτικό και μπήκε στο χωριό πριν από τα αγωνιστικά).
Εκεί ακούσαμε το «έχεις Τρύφωνα εσύ;».
Εκεί μας ξύπνησαν στις 3 τα μεσάνυχτα για να βοηθήσουμε να ξεκολλήσει από τη λίμνη το αγροτικό που βάλτωσε, με τη χαρακτηριστική φράση «Φώτη άνοιξε, εβαλτοσάμην», και τόσα άλλα.
Από εκεί … έχουμε τόσα να θυμόμαστε.
Τις αναμνήσεις από τα ταξίδια και τις εμπειρίες είναι τα μόνα πράγματα που κανείς δεν μπορεί να σου τα πάρει, μας είπε κάποτε μια φίλη που ταξίδευε. Έτσι και εμείς έχουμε να θυμόμαστε πολλά, πάρα πολλά, από το Βελβεντό και το πενταετές πέρασμά μας.
Η ΕΚΔΡΟΜΗ
Γνωρίζοντας κόσμο, νοοτροπία και καταστάσεις, γύρω από το Βελβεντό, τολμήσαμε να κουβαλήσουμε μαζί μας 180 άτομα (γονείς και μικρούς αθλητές) για να γνωρίσουν το Βελβεντό. Ούτε για μια στιγμή δεν αμφιβάλλαμε ότι θα περάσουμε καλά και ότι «δεν θα εκτεθούμε».
Τώρα που η εκδρομή ανήκει στο παρελθόν και στις αναμνήσεις του καθενός, θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ μέρους όλων των επισκεπτών, τόσο τους παράγοντες του ΑΣ ΒΕΛΒΕΝΤΟ όσο και τους παλιούς φίλους αλλά και παλιούς μαθητές μας (των ετών 1975-1979), οι οποίοι έγιναν «χαλί να τους πατήσουμε».
Φίλοι μου, εκ μέρους όλων των εκδρομέων του ΑΣ ΡΗΓΑΣ αλλά και προσωπικά σας ευχαριστώ γιατί όπως είπε και ο Γιάννης Τράντας «μην ανησυχείς για τίποτε, θα σε βγάλουμε ασπροπρόσωπο».
Όχι μόνο ασπροπρόσωπος νοιώθω αλλά με τέτοια υποστήριξη εκ μέρους όλων των Βελβεντινών, λέω να το γυρίσω στο «εκδρομικό».
Φίλοι μου, αν όλα πάνε καλά, στον «Αϊ Θανάση» θα τα φάμε τα λουκάνικα, βρέξει χιονίσει!
Και πάλι σας ευχαριστώ.
Η ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗ
Με όλη αυτή την προϊστορία θελήσαμε να δημιουργήσουμε δεσμούς φιλίας τόσο των μελών του Δ.Σ. όσο και των γονέων και αθλητών με το Βελβεντό. Νομίζουμε ότι και σε αυτόν τον τομέα καλά τα πήγαμε.
1) Οι πρόεδροι των δύο συλλόγων κ.κ. Θεοφανίδης Θεοδόσιος και Ζορμπάς Μιλτιάδης φύτεψαν από ένα δένδρο πλάι- πλάι για να θυμίζουν την χθεσινή γιορτή του αθλητισμού που έγινε στο Στάδιο του Βελβεντού. Τώρα έχουμε κίνητρο να ερχόμαστε πιο συχνά στο Βελβεντό για να «ποτίζουμε τα δενδράκια» αν και ο φίλος μας ο Αντώνης Ζέρβας τα έχει «υπό διοίκηση».
2) Η υποχρέωση στους μικρούς μας αθλητές, «να κάνετε φίλους» έπιασε τόπο. Στην επιστροφή έγινε έλεγχος στα τρία πούλμαν και δόθηκαν τα δύο υπέροχα μπλουζάκια του Βελβεντού ως δώρο στα παιδιά που είχαν τα στοιχεία των περισσοτέρων φίλων.
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Όχι δεν υπερβάλω για αυτά που θα γράψω. Είναι μια εικόνα που σπάνια συναντάς σε αγώνες αυτού του επιπέδου.
1) Γήπεδο και όργανα στην «πέννα». Σκάμματα, στρώματα, στυλοβάτες, κριτές, βοηθοί … άπειροι. Πρόεδρος και μέλη του Δ.Σ. του ΑΣ ΒΕΛΒΕΝΤΟ έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και προετοίμασαν τα όσα έπρεπε. Προπονητές αλλά και φίλοι του συλλόγου παρόντες από το πρωί μέχρι και την ώρα που είπαμε «ΑΝΤΙΟ».
2) Διπλώματα και μετάλλια τα οποία είναι συλλεκτικά κομμάτια, με τέτοιο μεράκι φιλοτεχνήθηκαν αλλά και τυπώθηκα σε αρίστη ποιότητα. (Με την ευκαιρία, αγαπητέ φίλε Μίλτο, δεν κρατήσαμε κανένα Δίπλωμα αναμνηστικό για το αρχείο του συλλόγου. Με κάποιο τρόπο να έχουμε 2-3 διπλώματα, με την πρώτη ευκαιρία).
Η ΚΕΡΚΙΔΑ
Τι να πει κανείς για τους γονείς και φίλους των παιδιών. Αν εξαιρέσουμε μερικές κίτρινες κάρτες που έβγαλα γιατί μαζευόντουσαν όλοι γύρω από το σκάμμα του μήκους, η όλη τους παρουσία ήταν υποδειγματική. Τα παιδιά το χάρηκαν και έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους αφού εκτός από τις “χιλιάδες μάτια” που τα παρακολουθούσαν τα έβλεπαν και ο μπαμπάς με τη μαμά. Τα παιδιά έχουν την ανάγκη της παρουσίας των γονέων τους σε όλους τους σταθμούς της ζωής των. Για την ηλικία αυτή και η συμμετοχή τους, ίσως στον πρώτο αγώνα τους, έχει ιδιαίτερα μεγάλη σημασία. Από την αγωνία και το φόβο του άγνωστου (πριν τον αγώνα) μέχρι την υπέρβαση στον αγώνα, αλλά και κυρίως μετά τον αγώνα. Εδώ είναι που χρειάζεται η «σωστή» ερμηνεία του αποτελέσματος όποιο και αν είναι αυτό. Χρειάζεται το φρενάρισμα τόσο του ενθουσιασμού της νίκης όσο και της απογοήτευσης του «με πέρασαν τα άλλα παιδιά».
Ε! και; Ποιος νοιάζεται για τη νίκη ή την ήττα σε αυτές τις ηλικίες; Είναι τόσα τα οφέλη και μόνο που κατάφερε να σταθεί στην εκκίνηση και να αγωνιστεί που όλα τα άλλα έρχονται … τελευταία.
Με δύο λόγια, γονείς και κερκίδα … ΑΡΙΣΤΑ.
Μπράβο μπαμπάδες και μαμάδες.
ΤΟ ΣΚΕΠΑΣΜΕΝΟ
Ούτε και εμείς δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την ομορφιά της διαδρομής στην οποία μας οδήγησαν οι δύο Γιάννηδες (Δαλαμπής και Τράντας). Ρε Γιάννη (Δαλαμπή), με το που φανέρωσες την ηλικία σου, είπες ότι είσαι 55, τώρα πώς εγώ, που ήμουν καθηγητής σου στο Γυμνάσιο να πω ότι είμαι 50; Θα αναγκαστώ να το γυρίσω, όχι 50 χρονών ρε παιδιά, του 50 γεννημένος εννοούσα.
Α! Ρε Γιάννη τι μας έκανες!
Προσωπικά αλλά και πολλοί γονείς δεν αρκεστήκαμε στα όσα είδαμε στο μικρό χρονικό διάστημα που διαθέσαμε στο «Σκεπασμένο». Υποσχεθήκαμε να ξαναέρθουμε και να το χορτάσουμε. Το βλέπω κομματάκι δύσκολο να το χορτάσουμε γιατί έχει τόσα μονοπάτια που το καθένα οδηγεί σε κάτι ξεχωριστό.
Μιλάτε ρε παιδιά! πέρασε η ώρα… αύριο πάλι.
Μέχρι αύριο θα μπορούσε κανείς να προσπαθεί να δώσει πινελιές από τα διαφορετικά χρώματα και τις εναλλαγές των τοπίων.
Αφήνουμε μερικά και για να εξάψουν τη φαντασία σας και να το επισκεφτείτε και εσείς.
Σίγουρα δεν θα χάσετε.
