ΕΝΑΣ ΑΕΤΟΣ ΣΤΟ ΚΟΤΕΤΣΙ

ΕΝΑΣ ΑΕΤΟΣ  ΣΤΟ ΚΟΤΕΤΣΙ

«Απόσπασμα ….από ομιλία που έγινε στις 30.11.2008 στο Ξενοδοχείο Golden Age.  Ομιλήτρια:  Ερατώ Χατζημιχαλάκη – Οικογενειακή Σύμβουλος» (Μικρή  προσθήκη  από Φ. Κατσίκα).

«Μια φορά κι έναν καιρό ένας γεωργός βρήκε ένα αυγό αετού. Περνώντας το για αυγό κότας το πήρε και το έβαλε μαζί με τα άλλα αυγά στην κότα του, που εκείνον τον καιρό κλωσούσε.

Μερικές εβδομάδες αργότερα το αυγό έσκασε. Το αετόπουλο γεννήθηκε και ανατράφηκε μαζί με τα κοτόπουλα στο κοτέτσι. Αυτό το αετόπουλο ήταν δυστυχισμένο «κοτόπουλο». Τα άλλα κοτόπουλα στο κοτέτσι το έβρισκαν ενοχλητικό. Το φαγητό τους δεν του άρεσε, ακόμη δεν του άρεσε που όλο ήταν σκυμμένο στο χώμα. Δεν τσιμπολογούσε όπως τα κοτόπουλα και όταν έπρεπε να τρέξει, δεν μπορούσε.   

Μετά από πολλά χρόνια προσπάθειας, να γίνει ένα κοτόπουλο σαν τα άλλα χωρίς να το καταφέρνει,  μισούσε τον εαυτό του και η αυτοεκτίμησή του ήταν πολύ χαμηλή.  «Γιατί δεν με ικανοποιούν αυτά που ικανοποιούν του άλλους; όλο μονολογούσε».  «Αυτό είναι όλο κι όλο η ζωή;» «Πού θα βρω λίγη δράση, λίγο ενθουσιασμό;» «Ποιο είναι το νόημα της ζωής;».

Άρχισε να ενοχλεί όλο και περισσότερο τα άλλα κοτόπουλα για να βρει λίγο ενδιαφέρον στη ζωή.  Διψούσε για δράση και περιπέτεια.  Τα κοτόπουλα τον αποκαλούσαν εγωιστή, διαταραγμένο, μπελά.  Ο καημένος ο αετός το πήρε κατάκαρδα και έπεσε σε κατάθλιψη.

(Πατήστε ΕΔΩ για να ακούσετε τον “ΑΕΤΟ” από τον Νότη Σφακιανάκη. Το αφιερώνω στους “ΑΕΤΟΥΣ” της παρέας μας Δημήτρη Πατσουκάκη, Σάββα Διακονικόλα, Αλεξούλη Χάϊδω (και στο Μάριο Ευαγγέλου που ξέρω ότι ο Νότης είναι ο αγαπημένος του). Στην παρέα μας έχουμε πολλούς ακόμη ΑΕΤΟΥΣ αλλά τα σημερινά γράφονται για τους “φιλοξενούμενους ΑΕΤΟΥΣ”.

ΚΑΙ ΑΝ ΜΟΥ ΚΑΨΕΙΣ ΤΑ ΦΤΕΡΑ
ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΕΤΑΞΩ
ΑΠ’ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΜΟΥ ΤΟΝ ΚΑΠΝΟ
ΠΑΛΙ ΨΗΛΑ ΘΑ ΦΤΑΣΩ.

Μια μέρα που έτυχε να σηκώσει το κεφάλι του ψηλά είδε έναν αετό να πετά. Κάτι ένοιωσε μέσα του. Κατακλείστηκε από ενθουσιασμό. Τον ενθουσιασμό του τον μοιράστηκε με τα κοτόπουλα. Αυτό ήθελε να γίνει.  Ήθελε να πετάξει.

Τα κοτόπουλα τον κορόιδεψαν λέγοντας. Το να πετάς είναι επικίνδυνο, είσαι ανεύθυνος πότε θα μεγαλώσεις πότε θα ωριμάσεις, πότε θα  γίνεις σαν κι εμάς;

Ο μικρός αετός ντράπηκε πολύ. Αισθάνθηκε αβοήθητος και μόνος. Κοιμήθηκε απελπισμένος εκείνο το βράδυ.

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ

Η άλλη μέρα έφθασε  και για καλή του τύχη, εκείνος ο αετός πέρασε ξανά πάνω απ’ το κοτέτσι. Την ώρα που περνούσε έβγαλε μια διαπεραστική κραυγή. Αυτό ήταν!
Η κραυγή τον διαπέρασε πέρα για πέρα. Και καθώς τον παρακολουθούσε εμβρόντητος άφησε τον εαυτό του ελεύθερο και μια παρόμοια κραυγή βγήκε από μέσα του. Έκπληκτος αναρωτήθηκε. «Τι μου συμβαίνει Τι έπαθα, τα κοτόπουλα δεν βγάζουν τέτοιους ήχους ….. μόνο οι αετοί μπορούν.      Οι αετοί;

Αυτό είναι φώναξε κλαίγοντας από χαρά. Για πρώτη φορά στη ζωή του άφησε τις φτερούγες του να ανοίξουν και … πέταξε μακριά. Δεν ήταν πια φυλακισμένος.

Ένα κοτέτσι μπορεί να φιλοξενεί κοτόπουλα και αετούς, δεν μπορεί όμως να εμποδίσει έναν αετό από το να πετάξει ψηλά όταν ακούσει «το κάλεσμα».

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ;

Το θέμα αγαπητοί μου είναι ποιος θα κάνει το κάλεσμα στα αετόπουλα που είναι στοιβαγμένα στα κοτέτσια γύρω μας. Είτε αυτά λέγονται σχολεία είτε λέγονται σπίτια [είτε λέγονται αθλητικοί σύλλογοι (προσθήκη Φ.Κ.)].   Και ποιος θα είναι εκείνος που θα μιλήσει στη γλώσσα του μικρού αετόπουλου. Θα είναι ένας δάσκαλος; Θα είναι ένας γονιός; Θα είναι ένας προπονητής; Θα είναι ένας ειδικός;. Ας είναι όποιος κι αν είναι. Αρκεί να Είναι.

Δεν επιθυμώ (γράφει η κ. Χατζημιχάλη) να μειώσω κανέναν με αυτή την παραβολή. Όλα είναι ξεχωριστά και μοναδικά  και τα αετόπουλα και τα κοτοπουλάκια.

Ξέρω πως καθώς με ακούτε να δίνω μια τόσο ελπιδοφόρα άποψη νοιώθετε την ανάγκη να με πιστέψετε. Ειδικά οι γονείς που τρέφουν ίσως ένα αετόπουλο στο κοτέτσι τους. Θέλετε να με πιστέψετε.

Υπάρχει όμως ο νους που με τις σκέψεις του  δεν σας αφήνει ανεπηρέαστους. Η αλήθεια είναι πως ζούμε σε μια εποχή τόσο εμποτισμένη με την κυριαρχία της μάζας  που έχουμε φοβηθεί τη διαίσθησή μας. Έχουμε μάθει να μην την εμπιστευόμαστε. Έχουμε «γαλουχηθεί» να κάνουμε αυτό που κάνουν οι πολλοί.

 Όλοι ξέρουμε την ομορφιά, την αγάπη, την έμπνευση, την αποδοχή και την αλήθεια χωρίς να χρειαζόμαστε επιβεβαίωση. Απλά το ξέρουμε.

Έχουμε αναθέσει όμως στο νου όλη την ευθύνη των αποφάσεων.

Η  απάντηση όμως στο πρόβλημα «το πέταγμα του αετού»  και η λύση έρχεται από τη καρδιά και όχι από το νου.

 Είτε το παιδί μας είναι μια κρυμμένη ιδιοφυία είτε μια προσωπικότητα είτε ένα ξεχωριστό ταλέντο και μπορεί να χρειάζεται την όποια ξεχωριστή «αγωγή» η απάντηση είναι μία.

ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΟΡΙΑ

Αγαπάμε τα κοτοπουλάκια μας ή τα αετόπουλα μας «χωρίς όρια και προυποθέσεις».

Δεν σ’ αγαπώ γιατί είσαι αυτό που θα ήθελα να είσαι.

Σ’ αγαπώ για αυτό που είσαι ό,τι κι αν είσαι.

Αγάπη, αποδοχή, ενθάρρυνση, χαρά και νόημα στη ζωή που τους χαρίστηκε, χρειάζονται και τα αετοπουλάκια και τα κοτοπουλάκια.

Άλλωστε όλοι είμαστε μοναδικοί, ξεχωριστοί και αναντικατάστατοι.

«Απόσπασμα ….από ομιλία που έγινε στις 30.11.2008 στο Ξενοδοχείο Golden Age. Ομιλήτρια:  Ερατώ Χατζημιχαλάκη – Οικογενειακή Σύμβουλος»
(Μικρή  προσθήκη  από Φ. Κατσίκα).

Θεσσαλονίκη   11:11΄11”/11-11-11